Vastberaden hartstochtelijke trots
Onvoltooid verleden
Rood-witte bloedcellen
tekst David Endt
Als je uit de Transvaalbuurt komt,
hoor je onverwoestbaar sterk bij
Oost. En wanneer je ook nog eens
met vier broers bent, die met lijf en
geest in sportiviteit zijn onderge
dompeld, dan betekent 'Oost':
'Ajax'. Zeker in de tijd waarin
Amsterdam was op te delen in vier
districten, voetbaldistricten. Eén
daarvan werd door zowel het district
zelf als door de andere drie gezien
als een apart geval. Noord was een
ander werelddeel vergeleken bij de
gevoelsmatige verschillen tussen
Oost, Zuid en West.
Al verruilde je, economisch gedwon
gen of sociaal aantrekkelijk, Oost
voor West, dan verloochende je je
oorsprong niet. Hoe dicht je Blauw
Wit of DWS ook naderde, het bleef
Ajax. Het blijft Ajax.
Dat heeft te maken met onverzette
lijke hartstochtelijke trots. De
afstand was een obstakel, maar geen
blokkade. Met de tram duurde het
een eeuwigheid, op de fiets trapte je
je te barsten maar door de korte
afstand in je hart was de lange weg
van West naar Oost makkelijk te
overbruggen. Lange reizen met je
voetbaltas meezeulend, tussen je
knieën klemmend, over je schouder
geslagen. In die tas het mooiste
wat je je kon indenken. Een Ajax-
tenue. Het maakte al die moeite tot
een feest.
Sport was een hoekstenen van de
opvoeding. In de ambitieuze, maar
zeker ook in de nobele zin van
het begrip. Genieten, accepteren,
incasseren; met de ware aard van de
sport als leidraad. Geen tackles van
achteren, geen elleboogstoten en
geen schwalbes.
De vier broers uit de Transvaalbuurt
voetbalden allemaal voor Ajax. Niet
in Ajax, vóór Ajax. En wanneer er
meerderen zijn, kan er maar eentje
de beste zijn. Op het veld was Arie
de meest talentvolle. Vanaf de wel
pen via de B-junioren, de A's, naar
het voorportaal van het walhalla.
Rechtsback met potentiele groeimo
gelijkheden als centrale verdediger,
libero die nooit vrij van taken is
maar kan delegeren, stimuleren en
zo nodig ingrijpen. De blik 'op z'n
Ajax' naar voren gericht. Tactisch de
tegenstander in problemen brengend
met de sportieve inborst als basis en
de ambitie als zwaard. Anticiperend,
de man aan de bal ervan af dwin
gend, de eigen kwetsbaarheid ca
mouflerend. De fiere blonde jonge
man kon goed voetballen en toonde
teamgeest, inzicht en overgave en hij
passeerde zelfs de grens van het eer
ste elftal. Hij onderging het aan den
lijve, die glorieuze emotie van trots
die pas later terdege tot je door
dringt en die je nooit, nooit, nooit
meer loslaat. Twee keer in Ajax 1.
Doe niet alsof het weinig voorstelt,
schat de werkelijke inhoud daarvan
op waarde. Ze kunnen met je doen
wat ze willen, ze kunnen zeggen
wat ze willen, dat nemen ze je nooit
meer af.
Het profjescontract is te symbolisch
om er je leven volledig aan te wagen,
de begaafdheid heeft zijn grenzen
terwijl de wetenschap dat thuis de
schoorsteen moet roken grenzeloos
is. Het diploma is het paspoort voor
de maatschappij der zekerheid en de
hartstocht zal daar niet onder lijden.
Bovendien steken blessures gaten in
je toekomst. Waren anderen beter,
mazzeliger? Het eerste elftal drijft
weg. Daarom kan het dat de stoere
rechtsback naar Racing Club
Heemstede verhuist om daar met
rood-witte bloedcellen te laten zien
dat hij iets in zijn mars heeft.
Ambassadeur van zijn Ajax, onver
zettelijk en vastberaden en zijn club
nimmer uit het oog verliezend.
Er zijn andere manieren om je verle
den te voltooien. Ook in het voetbal.
Arie waagde het zijn loopbaan te
koppelen aan zijn club. De verlei
ding was te groot om 'nee' te zeggen
en er zat een diepe lade vol energie
in zijn body. Volle agenda's, lange
dagen, weken, maanden, jaren. Om
dat op te brengen moet je wel een
fantastische achterban hebben. Een
gezin dat lief en leed met je deelt, de
glorie viert en de wonden heelt. Een
gezin dat eenzelfde vastberaden
hartstocht koestert, soms tegen beter
weten in.
De rechtsback werd libero in een
onstuimig groeiende organisatie. Een
mengwereld waarin emotie en zake
lijkheid achter en tegen elkaar aan
renden op zoek naar balans.
Tackelend, reddend en anticiperend.
Vierend en lijdend, vaak leidend.
Incasserend.
Er werd een tragische prijs betaald
voor de hartstocht en dat trok een
zware wissel op de ambassadeur van
het rood en wit. Het bloedend hart
volhardde, de hartstocht bleek onge
broken, misschien weer tegen beter
weten in. Maar de passie laat zich
niet dwingen, die dwingt.
De sportieve mores die de vier
gebroeders van huis uit meekregen,
waren standvastig genoeg om de
welling van verblindende woede
weerstand te bieden. Met open vizier
stapte de libero het veld weer in.
Soms keek hij met stijgende verba
zing naar de steeds meer bizarre
wereld vol pseudo-gevoelens maar
de arbeid leed daar niet onder. De
wereld van nu werd in acht geno
men, het overzicht en de routine
benut. Zonder tackles van achteren,
elleboogstoten of schwalbes.
Het verleden vol pluimen en wonden
is nooit voltooid. Het werk is nim
mer af en de deur slaat nooit hele
maal dicht, al wordt het bureau
opgeruimd en door een ander
bemand. Daar is de vastberaden
hartstocht te energiek voor. De rede
beslist maar het hart voert onver
woestbaar naar zijn trots.
Naar Ajax.
december 2005 53
