een stuk volwassener dan wij'
'De tegenstanders zijn
Jong Ajax
vwo uiteindelijk afgezakt naar de mavo.
Ik was niet gemotiveerd, te veel bezig
met voetballen, denk ik. In de lessen
leidde ik mijn medeleerlingen af en ik
ben een paar keer geschorst omdat ik er
te vaak uitgestuurd was. Uiteindelijk
ben ik naar de Openbare Scholen
gemeenschap Bijlmer gegaan, waarmee
Ajax een samenwerkingsverband heeft.
Daar ben ik heel leuk opgevangen
en heb ik uiteindelijk mijn vmbo
T-diploma gehaald.'
Na het behalen van zijn diploma was
Robbert eigenlijk van plan om te stop
pen met school, maar dat vonden zijn
ouders niet zo'n goed idee.
'Ze vonden dat ik op dat moment nog
onvoldoende zekerheid had over mijn
Olympisch Stadion bij de wedstrijd
Ajax - Kaiserslautern. Ik weet nog goed
dat ik keihard "Jonk, Jonk" riep,
omdat ik als enige zag dat hij een doel
punt had gemaakt. Als je dan zelf voor
het eerst dat shirt mag dragen, is dat
extra speciaal. Tijdens het seizoen liep
ik al stage, na de zomer mocht ik begin
nen in de Cl.'
Sjaak Swart
Robbert doorliep de jeugdopleiding bij
Ajax redelijk probleemloos. Hij werd
kampioen met de Cl en de BI en de
afgelopen twee seizoenen eindigde hij
met de Al ook op de eerste plaats.
'Ik heb eigenlijk geen zware tegenslagen
gehad, alleen in mijn eerste jaar bij de
november 2005 37
voetbalcarrière. Ik ben daarom mbo
detailhandel gaan doen, maar dat sloeg
echt nergens op. Vorig jaar heb ik op
het Johan Cruyff-college een opleiding
marketing en communicatie gevolgd.
Dat vond ik wel een nuttige opleiding,
maar ik ben er in overleg met Ajax toch
maar mee gestopt. Ook omdat ik
inmiddels een tweejarig contract heb
getekend. Als je voetbal en studie wilt
combineren moet je wel heel erg gemo
tiveerd zijn. Ik richt me nu puur op het
voetballen.'
Van kinds af wist Robbert al dat hij
beter kon voetballen dan zijn leeftijd
genootjes bij de amateurclubs NFC en
Amstelveen Heemraad.
'Op mijn elfde mocht ik al een keer op
stage komen bij Ajax, toen werd ik net
afgewezen. Ik kon ook naar AZ, maar
Alkmaar was voor mij echt te ver weg.
Gelukkig kon ik op mijn dertiende
alsnog naar Ajax. Tijdens de winterstop
kreeg ik een telefoontje van mijn leider,
die vertelde dat bij Amstelveen
Heemraad een brief van Ajax was
binnengekomen. Ik wist dat ik zelf ook
een brief zou krijgen, dus ik stond bij
wijze van spreken elke dag te wachten
bij de brievenbus. Toen het eindelijk
zo ver was, was ik zo blij als een kind
kan zijn. Ajax was echt mijn club.
Ik had een echte Ajax-kamer en als
zesjarig jongetje zat ik al in het
A-junioren had ik de ziekte van Pfeiffer.
Omdat we er pas in een laat stadium
achterkwamen, heb ik gewoon doorge-
traind. Maar 's avonds merkte ik dat ik
erg moe was en lag ik uitgeteld op de
bank. Tijdens de zomer heb ik vervol
gens heel veel rust gehouden, daarna
was ik gelukkig weer helemaal fit en dat
ben ik nu nog steeds.'
Als de verslaggever hem vraagt of hij uit
een echte sportfamilie komt, begint
Robbert meteen te lachen. 'Mijn moe
der beweert dat ze vroeger veel heeft
gezwommen. Mijn vader zegt vaak: "Je
weet dat ik geen verstand van voetbal
heb." Hij heeft wel gevoetbald in
Amsterdam, maar op een redelijk laag
niveau. Vroeger trapten we weieens een
balletje, maar ik was hem al snel de
baas. Ze staan gelukkig allebei erg
positief tegenover mijn keuze
voor het voetbal en zijn erg
betrokken. Ze komen altijd
kijken, mijn zusje trouwens
ook.'
Aan het eind van het inter
view gaat de gsm van
Robbert Schilder plotse
ling over. Het blijkt
Sjaak Swart te zijn.
'Mag ik even opne
men?' vraagt Robbert
beleefd. Na uitwisseling
van enkele algemeenhe
den spreekt hij
af om zijn
zaak
waarnemer
die middag in
een café te ont
moeten. Voor
sponsorverplichtingen, niet
voor een spannende trans
fer. 'Jammer genoeg niet,'
verzucht Robbert geksche
rend. 'Maar serieus. Daar ben
ik absoluut niet mee bezig. Ik wil in de
eerste plaats slagen bij Ajax. Ik heb nog
steeds het gevoel dat ik me elke wed
strijd kan verbeteren, ook bij Oranje
onder negentien. Ik hoop dit seizoen
zeker mijn debuut te maken in het
eerste. Als het een beetje meezit,
komt die kans vanzelf. En dan grijp ik
die met beide handen aan.'
