'Ik denk dat Koeman het team wilde helpen, maar het pakte anders uit. Niet iedereen raakt door kritiek gemotiveerd' die op hem wordt uitgeoefend om toch te spelen altijd groot is. Blessures wor den niet zomaar geloofd. 'Het is lastig gebleken om mensen van de nationale ploeg te overtuigen van mijn blessures,' zegt Pienaar. 'Ze gelo ven me vaak niet. En een brief van de medische staf van Ajax overtuigt ze ook niet echt gemakkelijk. Dan moet ik helemaal naar Zuid-Afrika reizen om te laten zien dat ik echt geblesseerd ben. En dan nog geloven ze me niet altijd. Het gebeurt gewoon dat de medische staf zegt dat ik kan spelen terwijl ik zeker weet dat dat niet zo is. Dat is lastig discussiëren. Want als je weigert om te spelen, kunnen ze je schorsen. Dat recht hebben ze. Dat gaat ver. Maar je moet naar je lichaam luisteren. Het stoort me dat ik ze er niet van kan over tuigen dat mijn prioriteit en mijn eerste loyaliteit bij de nationale ploeg liggen. Het was altijd mijn droom om voor Zuid-Afrika te spelen, en belangrijk te zijn. Dat is gelukt. Het laatste misschien zelfs te goed. Ik ben te belangrijk ge worden. Dat is ook niet goed. En ik mag niet vergeten dat Ajax de rekening betaalt. Mijn brood verdien ik bij Ajax. Daarvoor mogen zij ook iets terugver wachten. Zuid-Afrika is mijn liefde, mijn hart, mijn familie. Als ik even kan, speel ik voor mijn land. In het begin van het seizoen speelde ik, terwijl ik niet honderd procent fit was, en we verlo ren. Dat was onmogelijk. Ik werd afge maakt in de pers. Ik zou niet met mijn zien wie buiten het voetbal met elkaar optrok. Als mijn vriend niet speelt, speel ik voor mezelf; die houding. Ik ben het met je eens als je zegt dat zoiets toch niet zou mogen bestaan, maar niets menselijks is ons vreemd. We zijn jong. Het is geen excuus, maar wel een van de oorzaken. Vorig jaar waren we nog jonger. En toen wonnen we de competi tie. Als jonge kampioenen voelden we ons on top of the world. En daarin vergisten we ons dus. Daarom werd dit seizoen slecht.' De eerste loyaliteit Pienaar zelf eindigde het seizoen in bla kende fitheid, een conditie die de afge lopen twee seizoenen helemaal niet zo vanzelfsprekend was gebleken. Vorig seizoen was er die wonderlijke zenuw blessure, die hem eindeloos lang aan de kant hield. Dit seizoen zaten twee kniekwetsuren in de weg. Pienaar: 'Net toen het een beetje leek te gaan draaien was ik er anderhalve maand uit door een knieblessure. Ik kwam terug, speelde vier wedstrijden en raakte aan mijn andere knie gebles seerd. Dat duurde gelukkig niet zo lang. Veel mensen denken nu dat ik nogal blessuregevoelig ben. Dat lijkt ook zo, maar het is niet zo. Het was gewoon pech.' Het blessureleed bracht hem ook als international in een lastige situatie. Bafana Bafana zonder Pienaar is als pap zonder zout. Vandaar dat de druk 20 Ajax Magazine hart spelen voor mijn land. Daar leer je van. 'Als ik voor Zuid-Afrika speel, ver wachten ze wonderen. We spelen voor grote clubs in Europa, en dan gaat men ervan uit dat we nooit meer kunnen ver liezen. Ik snap niet dat mensen zo kun nen denken. Maar ze doen het, en ik moet er maar aan wennen. Ik kan niet verliezen met de nationale ploeg. Dat bestaat gewoon niet, in de ogen van de pers en het publiek. Maar hoe moeilijk het soms ook is, er is niets mooiers dan voor je land uitkomen. Zuid-Afrika mag het WK in 2010 organiseren. Ik hoop er dan nog bij te zijn. Het moet kunnen. Dan ben ik 28. Het is een droom om in je eigen land een WK te kunnen spelen. Voor je eigen volk, voor je eigen familie. Het is goed voor Zuid- Afrika dat we het WK kunnen organise ren. Maar, nog belangrijker, het is belangrijk voor het hele Afrikaanse con tinent. Het laat zien dat we echt onder deel uitmaken van de voetbalwereld, en dat we er niet maar een beetje bijhan gen. Eerst maar de dingen die eerst komen. Ik concentreer me nu op het WK in Duitsland. Dat moeten we eerst maar zien te halen.' Voor het eerst in de cel Als Ajacied was het dit jaar niet alle maal vreugde en jolijt. Als international ook niet. En als klap op de vuurpijl leek het ook op het persoonlijke vlak hele maal mis te zijn gegaan met Pienaar. De man die opgroeide in Westbury/Johan- nesburg, een van de meest gewelddadige buurten ter wereld, vond zichzelf opeens terug in een Nederlandse politie cel. Een bizarre ervaring. Zijn hele jeugd was hij omringd door drugsdea lers en gangs. Tegen de kansberekening in lukte het hem, met de dwingende hulp van zijn moeder, om buiten het cri minele circuit te blijven, en de tijd te doden met voetballen, voetballen en nog eens voetballen. Veel vrienden kwa men vroeger of later in aanraking met de politie, zaten kortere of langere tijd vast of werden geraakt door rondvlie gende kogels. Pienaar oogstte bewonde ring doordat hij zijn roer altijd recht wist te houden. Hij ontsteeg Westbury en werd een rolmodel. Om vervolgens in Diemen te worden opgepakt op verdenking van mishandeling van zijn (ex-)vriendin. Uitgerekend op de

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2005 | | pagina 20