'Ik denk dat
Koeman het
team wilde
helpen, maar
het pakte
anders uit.
Niet iedereen
raakt door
kritiek
gemotiveerd'
die op hem wordt uitgeoefend om toch
te spelen altijd groot is. Blessures wor
den niet zomaar geloofd.
'Het is lastig gebleken om mensen van
de nationale ploeg te overtuigen van
mijn blessures,' zegt Pienaar. 'Ze gelo
ven me vaak niet. En een brief van de
medische staf van Ajax overtuigt ze ook
niet echt gemakkelijk. Dan moet ik
helemaal naar Zuid-Afrika reizen om te
laten zien dat ik echt geblesseerd ben.
En dan nog geloven ze me niet altijd.
Het gebeurt gewoon dat de medische
staf zegt dat ik kan spelen terwijl ik
zeker weet dat dat niet zo is. Dat is
lastig discussiëren. Want als je weigert
om te spelen, kunnen ze je schorsen.
Dat recht hebben ze. Dat gaat ver. Maar
je moet naar je lichaam luisteren. Het
stoort me dat ik ze er niet van kan over
tuigen dat mijn prioriteit en mijn eerste
loyaliteit bij de nationale ploeg liggen.
Het was altijd mijn droom om voor
Zuid-Afrika te spelen, en belangrijk te
zijn. Dat is gelukt. Het laatste misschien
zelfs te goed. Ik ben te belangrijk ge
worden. Dat is ook niet goed. En ik
mag niet vergeten dat Ajax de rekening
betaalt. Mijn brood verdien ik bij Ajax.
Daarvoor mogen zij ook iets terugver
wachten. Zuid-Afrika is mijn liefde,
mijn hart, mijn familie. Als ik even kan,
speel ik voor mijn land. In het begin van
het seizoen speelde ik, terwijl ik niet
honderd procent fit was, en we verlo
ren. Dat was onmogelijk. Ik werd afge
maakt in de pers. Ik zou niet met mijn
zien wie buiten het voetbal met elkaar
optrok. Als mijn vriend niet speelt, speel
ik voor mezelf; die houding. Ik ben het
met je eens als je zegt dat zoiets toch
niet zou mogen bestaan, maar niets
menselijks is ons vreemd. We zijn jong.
Het is geen excuus, maar wel een van de
oorzaken. Vorig jaar waren we nog
jonger. En toen wonnen we de competi
tie. Als jonge kampioenen voelden
we ons on top of the world. En daarin
vergisten we ons dus. Daarom werd dit
seizoen slecht.'
De eerste loyaliteit
Pienaar zelf eindigde het seizoen in bla
kende fitheid, een conditie die de afge
lopen twee seizoenen helemaal niet zo
vanzelfsprekend was gebleken. Vorig
seizoen was er die wonderlijke zenuw
blessure, die hem eindeloos lang aan de
kant hield. Dit seizoen zaten twee
kniekwetsuren in de weg.
Pienaar: 'Net toen het een beetje leek te
gaan draaien was ik er anderhalve
maand uit door een knieblessure.
Ik kwam terug, speelde vier wedstrijden
en raakte aan mijn andere knie gebles
seerd. Dat duurde gelukkig niet zo
lang. Veel mensen denken nu dat ik
nogal blessuregevoelig ben. Dat lijkt
ook zo, maar het is niet zo. Het was
gewoon pech.'
Het blessureleed bracht hem ook als
international in een lastige situatie.
Bafana Bafana zonder Pienaar is als
pap zonder zout. Vandaar dat de druk
20 Ajax Magazine
hart spelen voor mijn land. Daar leer
je van.
'Als ik voor Zuid-Afrika speel, ver
wachten ze wonderen. We spelen voor
grote clubs in Europa, en dan gaat men
ervan uit dat we nooit meer kunnen ver
liezen. Ik snap niet dat mensen zo kun
nen denken. Maar ze doen het, en ik
moet er maar aan wennen. Ik kan niet
verliezen met de nationale ploeg. Dat
bestaat gewoon niet, in de ogen van de
pers en het publiek. Maar hoe moeilijk
het soms ook is, er is niets mooiers dan
voor je land uitkomen. Zuid-Afrika
mag het WK in 2010 organiseren. Ik
hoop er dan nog bij te zijn. Het moet
kunnen. Dan ben ik 28. Het is een
droom om in je eigen land een WK te
kunnen spelen. Voor je eigen volk, voor
je eigen familie. Het is goed voor Zuid-
Afrika dat we het WK kunnen organise
ren. Maar, nog belangrijker, het is
belangrijk voor het hele Afrikaanse con
tinent. Het laat zien dat we echt onder
deel uitmaken van de voetbalwereld, en
dat we er niet maar een beetje bijhan
gen. Eerst maar de dingen die eerst
komen. Ik concentreer me nu op het
WK in Duitsland. Dat moeten we eerst
maar zien te halen.'
Voor het eerst in de cel
Als Ajacied was het dit jaar niet alle
maal vreugde en jolijt. Als international
ook niet. En als klap op de vuurpijl leek
het ook op het persoonlijke vlak hele
maal mis te zijn gegaan met Pienaar. De
man die opgroeide in Westbury/Johan-
nesburg, een van de meest gewelddadige
buurten ter wereld, vond zichzelf
opeens terug in een Nederlandse politie
cel. Een bizarre ervaring. Zijn hele
jeugd was hij omringd door drugsdea
lers en gangs. Tegen de kansberekening
in lukte het hem, met de dwingende
hulp van zijn moeder, om buiten het cri
minele circuit te blijven, en de tijd te
doden met voetballen, voetballen en
nog eens voetballen. Veel vrienden kwa
men vroeger of later in aanraking met
de politie, zaten kortere of langere tijd
vast of werden geraakt door rondvlie
gende kogels. Pienaar oogstte bewonde
ring doordat hij zijn roer altijd recht
wist te houden. Hij ontsteeg Westbury
en werd een rolmodel. Om vervolgens
in Diemen te worden opgepakt op
verdenking van mishandeling van zijn
(ex-)vriendin. Uitgerekend op de