Voetbalcarrière Jörgen Raymann
duurde niet langer dan
tien minuten
Buitenstaander
Jörgen Raymann (1966) is populair. Zijn theatershow In Holland staat mijn huis trekt volle zalen en het tv-programma Raymann is laat heeft een
grote kijkdichtheid en haalt hoge kijkcijfers. Raymann speelde bovendien in een film en schrijft columns. Een workaholic derhalve, hoewel dat
pas sinds kort tot hem aan het doordringen is ('Ik ben van nature aartslui'). Ajax Magazine bezocht Raymanns show in De Meervaart en sprak
hem van tevoren. Een interview over voetbal in Suriname, Oranje, Ajax, zijn idool Johnny van 't Schip, Tante Es en zijn voetballoopbaan bij
Transvaal, die ongeveer tien minuten heeft geduurd.
tekst Jeroen van den Berg
fotografie Sander Nieuwenhuys
Onze eerste afspraak in
Rotterdam wordt op zijn ver
zoek verplaatst. Raymann
blijkt die dag ziek en wil geen
enkel risico nemen nu zijn
agenda vol staat met optredens in het
gehele land. 'Wanneer je zoals ik zeven
dagen in de week werkt, geeft je lichaam
weieens een waarschuwing. Daar moet
ik gehoor aan geven,' zegt hij veront
schuldigend, als we elkaar enkele dagen
later in De Meervaart treffen. Het is dan
precies tweeëneenhalf uur voor aanvang
van de show. Er is geen greintje nervo
siteit bij hem te bespeuren.
Interviewer en fotograaf worden spon
taan uitgenodigd om deel te nemen aan
het zelf meegebrachte Surinaamse buffet.
De gespreksonderwerpen aan de eettafel
variëren enorm (ondanks het gure en
koude lenteweer wordt er zelfs enige tijd
over de lekkerste ijsjes van Nederland
gediscussieerd), maar gaan vrijwel nooit
over de naderende avond en het werk.
Raymann: 'Wij eten altijd gezamenlijk
met de crew wanneer we een show heb
ben. Nu is het gezelschap wat uitgebrei
der omdat ik familie heb uitgenodigd.
Samen eten verbetert de sfeer, het is
gewoon relaxt.'
En relaxt zal het blijven. Zelfs bij het
maken van de foto's neemt de gewillig
poserende Raymann de tijd, ook al is er
dan tot aanvang van de voorstelling nog
maar vijf kwartier te gaan. Als hij buiten
door een groepje enthousiaste jonge
Marokkaanse meiden wordt herkend,
gaat hij ook met hen op de foto. En een
Amsterdammer die dat tafereel op zijn
beurt waarneemt, draait zijn autoraam
pje open om de cabaretier en televisiema
ker enthousiast te begroeten. Jawel,
Jörgen is van iedereen!
Exact een uur voor de start verontschul
digt hij zich tegenover zijn gezelschap in
de artiestenbar. 'Ik ga me nu echt even
terugtrekken jongens, de mentale voor
bereiding gaat beginnen!' Een uur later
staat hij, verkleed als kaartcontroleur, in
de zaal om zijn eigen gasten te helpen bij
de zoektocht naar de juiste plaatsen
('Wat? Kost dat kaartje achttien euro?
Nou, je moet het er maar voor over heb
ben...') In Holland staat mijn huis oogst
te lovende kritieken. De mooiste stond in
De Telegraaf. De krant van wakker
Nederland adviseerde Nieuwe Neder
landers om in plaats van het volgen van
de omstreden inburgeringscursus ver
plicht de show van Raymann bij te
wonen. 'Dat beschouw ik toch als een
mooi compliment,' aldus de bedenker en
uitvoerder van de show.
Slidings door de koeienvlaaien
Jörgen Raymann werd in 1966 in
Amsterdam geboren en verhuisde negen
maanden later naar Suriname, waar hij
zijn complete jeugd doorbracht. Zowel
in Suriname als in Nederland trad hij op
als comedian en cabaretier. De voetballer
Raymann kwam nooit verder dan die
ene training bij Transvaal. Raymann: 'Ik
heb veel op de Surinaamse weilanden
gespeeld: lekker slidings maken door de
koeienvlaaien. Ook heb ik op straat
gevoetbald en af en toe in een school-
voetbaltoernooi. En ten slotte heel kort
bij Transvaal in clubverband. Dat heeft
niet lang geduurd! Ik mocht meetrainen
met de aspiranten. Ik was veel kleiner
dan de rest, een elfjarige tussen zestienja
rigen. Op een gegeven moment gingen
we de corner trainen. Ik herinner me nog
hoe de trainer die grote leren bal, extra
hard geworden door de regen, voorzette.
Ik kopte hem in en zag daarna alleen nog
maar sterretjes. (Hard lachend:) Het hele
team stond om me heen, nadat ik even
later weer was bijgekomen. Ze wilden
allemaal weten hoe het met me ging. Dat
was mijn eerste en eigenlijk ook laatste
voetbalervaring, maar achteraf natuurlijk
wel een leuke. Mijn gloriemoment kwam
pas veel later, toen ik scoorde in de
ArenA. Ik speelde samen met Umberto
Tan in een tweetallen-toernooi. Patrick
Kluivert speelde in de wedstrijd vóór mij,
maar scoorde niet. Dat heb ik hem na
afloop natuurlijk wel ingewreven.
'Ik heb het heus wel geprobeerd hoor,
om beter te worden. Maar het zat er
gewoon niet in. Het talent ontbrak! Toen
ik in Nederland ging studeren, heb ik
nog wel hier en daar gevoetbald, ook in
de zaal. Allemaal hartstikke leuk om te
doen, maar mijn conditie was en is nog
steeds verschrikkelijk slecht. Meestal ben
ik al na vijf minuten volledig uitgeteld.
Twee jaar geleden heb ik in Rotterdam
aan een theatertoernooi meegedaan.
mei 2005 45