Voetbalcarrière Jörgen Raymann duurde niet langer dan tien minuten Buitenstaander Jörgen Raymann (1966) is populair. Zijn theatershow In Holland staat mijn huis trekt volle zalen en het tv-programma Raymann is laat heeft een grote kijkdichtheid en haalt hoge kijkcijfers. Raymann speelde bovendien in een film en schrijft columns. Een workaholic derhalve, hoewel dat pas sinds kort tot hem aan het doordringen is ('Ik ben van nature aartslui'). Ajax Magazine bezocht Raymanns show in De Meervaart en sprak hem van tevoren. Een interview over voetbal in Suriname, Oranje, Ajax, zijn idool Johnny van 't Schip, Tante Es en zijn voetballoopbaan bij Transvaal, die ongeveer tien minuten heeft geduurd. tekst Jeroen van den Berg fotografie Sander Nieuwenhuys Onze eerste afspraak in Rotterdam wordt op zijn ver zoek verplaatst. Raymann blijkt die dag ziek en wil geen enkel risico nemen nu zijn agenda vol staat met optredens in het gehele land. 'Wanneer je zoals ik zeven dagen in de week werkt, geeft je lichaam weieens een waarschuwing. Daar moet ik gehoor aan geven,' zegt hij veront schuldigend, als we elkaar enkele dagen later in De Meervaart treffen. Het is dan precies tweeëneenhalf uur voor aanvang van de show. Er is geen greintje nervo siteit bij hem te bespeuren. Interviewer en fotograaf worden spon taan uitgenodigd om deel te nemen aan het zelf meegebrachte Surinaamse buffet. De gespreksonderwerpen aan de eettafel variëren enorm (ondanks het gure en koude lenteweer wordt er zelfs enige tijd over de lekkerste ijsjes van Nederland gediscussieerd), maar gaan vrijwel nooit over de naderende avond en het werk. Raymann: 'Wij eten altijd gezamenlijk met de crew wanneer we een show heb ben. Nu is het gezelschap wat uitgebrei der omdat ik familie heb uitgenodigd. Samen eten verbetert de sfeer, het is gewoon relaxt.' En relaxt zal het blijven. Zelfs bij het maken van de foto's neemt de gewillig poserende Raymann de tijd, ook al is er dan tot aanvang van de voorstelling nog maar vijf kwartier te gaan. Als hij buiten door een groepje enthousiaste jonge Marokkaanse meiden wordt herkend, gaat hij ook met hen op de foto. En een Amsterdammer die dat tafereel op zijn beurt waarneemt, draait zijn autoraam pje open om de cabaretier en televisiema ker enthousiast te begroeten. Jawel, Jörgen is van iedereen! Exact een uur voor de start verontschul digt hij zich tegenover zijn gezelschap in de artiestenbar. 'Ik ga me nu echt even terugtrekken jongens, de mentale voor bereiding gaat beginnen!' Een uur later staat hij, verkleed als kaartcontroleur, in de zaal om zijn eigen gasten te helpen bij de zoektocht naar de juiste plaatsen ('Wat? Kost dat kaartje achttien euro? Nou, je moet het er maar voor over heb ben...') In Holland staat mijn huis oogst te lovende kritieken. De mooiste stond in De Telegraaf. De krant van wakker Nederland adviseerde Nieuwe Neder landers om in plaats van het volgen van de omstreden inburgeringscursus ver plicht de show van Raymann bij te wonen. 'Dat beschouw ik toch als een mooi compliment,' aldus de bedenker en uitvoerder van de show. Slidings door de koeienvlaaien Jörgen Raymann werd in 1966 in Amsterdam geboren en verhuisde negen maanden later naar Suriname, waar hij zijn complete jeugd doorbracht. Zowel in Suriname als in Nederland trad hij op als comedian en cabaretier. De voetballer Raymann kwam nooit verder dan die ene training bij Transvaal. Raymann: 'Ik heb veel op de Surinaamse weilanden gespeeld: lekker slidings maken door de koeienvlaaien. Ook heb ik op straat gevoetbald en af en toe in een school- voetbaltoernooi. En ten slotte heel kort bij Transvaal in clubverband. Dat heeft niet lang geduurd! Ik mocht meetrainen met de aspiranten. Ik was veel kleiner dan de rest, een elfjarige tussen zestienja rigen. Op een gegeven moment gingen we de corner trainen. Ik herinner me nog hoe de trainer die grote leren bal, extra hard geworden door de regen, voorzette. Ik kopte hem in en zag daarna alleen nog maar sterretjes. (Hard lachend:) Het hele team stond om me heen, nadat ik even later weer was bijgekomen. Ze wilden allemaal weten hoe het met me ging. Dat was mijn eerste en eigenlijk ook laatste voetbalervaring, maar achteraf natuurlijk wel een leuke. Mijn gloriemoment kwam pas veel later, toen ik scoorde in de ArenA. Ik speelde samen met Umberto Tan in een tweetallen-toernooi. Patrick Kluivert speelde in de wedstrijd vóór mij, maar scoorde niet. Dat heb ik hem na afloop natuurlijk wel ingewreven. 'Ik heb het heus wel geprobeerd hoor, om beter te worden. Maar het zat er gewoon niet in. Het talent ontbrak! Toen ik in Nederland ging studeren, heb ik nog wel hier en daar gevoetbald, ook in de zaal. Allemaal hartstikke leuk om te doen, maar mijn conditie was en is nog steeds verschrikkelijk slecht. Meestal ben ik al na vijf minuten volledig uitgeteld. Twee jaar geleden heb ik in Rotterdam aan een theatertoernooi meegedaan. mei 2005 45

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2005 | | pagina 45