Het centrum telt evenveel jongens als meisjes. Het is moeilijk voor te stellen dat deze uitgelaten, lachende kinderen enkele jaren geleden
nog bedelaars of zwervers waren.
Plezier in sport en spel staat voorop.
De leerlingen dragen schooluniformen, waarmee benadrukt wordt dat iedereen op het M.E.C. gelijk is. In India,
een land dat horizontaal en verticaal verdeeld wordt door kasten, afkomst, religie, taal en sekse, is gelijkheid
een onbekend begrip.
het mis. Als Mrs Navis ons het rooster
van een doodgewone schooldag ont
vouwt, blijkt dat van deze kinderen het
uiterste wordt gevraagd, zowel fysiek als
mentaal. Mrs Navis: 'Een schooldag
begint om zes uur 's ochtends. Dan gaan
de kinderen samen hardlopen of doen ze
aan yoga. Vervolgens kunnen ze zich
opfrissen en na het ontbijt begint de eer
ste les om negen uur. Pas om vijf uur 's
middags zijn de kinderen echt vrij.
Althans, tot zeven uur. Dan moeten zij
nog twee uur huiswerk maken. En dan is
het bedtijd.'
Het klinkt als een strak keurslijf. Als om
vijf uur de lessen afgelopen zijn, ver
wachten we dan ook slechts vermoeide
gezichten. Maar integendeel, iedereen is
uitgelaten en vrolijk, en druk kwebbe
lend begeeft een lange stroom kinderen
zich richting het grote voetbalstadion.
Lanterfanten is hier blijkbaar geen optie.
De meeste leerlingen gaan meteen na
afloop van de lessen voetballen, volley
ballen of andere (sportieve) spelletjes
doen. Vrije tijd wordt hier grotendeels
besteed aan sport.
Mrs Navis wijst op het credo van het
centrum: 'een gezond lichaam is de basis
voor een gezonde geest'. Toch is ons
nog niet helemaal duidelijk wat de
bijdrage van een intensief sportprogram
ma is, hoe sport kan werken als kataly
sator voor de geestelijke ontwikkeling.
Als Mrs Navis dit punt toelicht, komen
we erachter dat op dit kruispunt van
sport en ontwikkelingssamenwerking in
Mathakondapalli een interessante ont
wikkeling heeft plaatsgevonden. Navis:
'De jongeren hebben allemaal een zeer
traumatische achtergrond. Die staat hen
vaak in de weg om te presteren. Maar
door te sporten leren zij om te gaan met
hun agressie, frustraties en problemen.
Op die manier ontstaat een emotionele
uitlaatklep waardoor er weer ruimte
wordt gemaakt voor prestaties in de
schoolbanken én op het veld.'
Op dat moment komt er een klein meisje
bij ons staan. Ze is net als alle andere
kinderen gefascineerd door de aanwezi
ge camera. Ze is erg verlegen en durft
ons eigenlijk niet aan te kijken. Toch
blijft ze staan. Als we haar wat vragen,
Ajax Magazine
