Een grote sinjeur in de Meer
Onvoltooid verleden
Walter Meeuws was een naam
in het internationale voetbal. Veelvoudig
international met gewis charisma
tekst David Endt
fotografie George Verberne
Het hoorde bij de mode van die tijd.
Oude ervaren voetballers die een jong
elftal niet alleen body en zekerheid
verschaften, maar met hun wezenlijke
klasse ook een kwalitatieve impuls
gaven. Johan Cruijff had het bij Ajax en
zelfs een jaartje bij Feyenoord gedaan.
Wim van Hanegem was still going
strong. Simon Tahamata kreeg onder
dak bij Feyenoord, Johan Neeskens
vond emplooi bij FC Groningen, de kap
en draaimeester Frans Thijssen maakte
zich nuttig bij Fortuna Sittard. En Ajax
kocht een Belgisch international.
Niet zomaar eentje. Een grote sinjeur!
Walter Meeuws was een naam in het
internationale voetbal. Veelvoudig inter
national met gewis charisma. Een verde
diger die zijn defensie als weinig anderen
op punt wist te zetten en die een schat
aan routine boven zijn lange slanke be
nen torste. Tweede tijdens het Europees
kampioenschap 1980, zeer verdienste
lijk tijdens het Wereldkampioenschap
van 1982.
Na Beerschot en Club Brugge was hij,
voor hij Ajax kwam dienen, het laatst
strijdbaar voor Standard Luik.
Het oersterke Standard van trainer
Raymond Goethals dat steunde op
een verdediging van ijzeren, wils
krachtige maar vooral ook intel
ligente voetballers. Eric Gerets,
Michel Renquin... Walter Meeuws.
De onbetwiste leider was hij. Libero met
voortreffelijke capaciteiten als verdedi
ger maar ook als impulsengieter naar
middenveld en aanval. De man was door
alle wateren gewassen. Een heroïsche
hoofdrol speelde Meeuws in het
avontuur dat Standard in het seizoen
1981-1982 in het Europa-Cuptoernooi
voor bekerwinnaars speelde. In de halve-
finale-uitwedstrijd tegen Dinamo Tiflis
legde hij een van zijn allerbeste wed
strijden op de grasmat. Sturend,
wijzend, gidsend, vooruitziend en ingrij
pend maakte hij van de rode laatste linie
een onneembaar bolwerk. Het was zo'n
dag waarop alle radertjes precies in
elkaar pasten. Zo'n wedstrijd die wat
hem betrof tot in het oneindige mocht
voortduren want hij zou geen krimp
geven, alsof alle vezels in dat tanige lijf
de opgespaarde kwaliteit van jaren
prijsgaven. Geen stap te veel, geen stap
te weinig. Zijn stem was machtiger dan
zijn benen want die wees de anderen de
positie. De geest van Walter Meeuws
kon niet anders dan worden overgeno
men door zijn kameraden.
Een wedstrijd later, in de finale, was er
een andere, niet mindere, kant van
Meeuws te zien. In de slotminuut van
een verloren finale tergde Barcelona-
speler Carrasco de Belgen door de bal
onder zijn voet bij de hoekvlag af te
schermen. Een Standard-aanvaller
trachtte vergeefs de bal te ontfutselen.
Meeuws dacht er anders over. Hij
beende het halve veld over en ramde
zonder acht te slaan op de bal Carrasco
tegen de zoden, draaide zich om en
beende meteen door naar de kleedka
mer. Het rood voor zijn ogen wist hij
ook zonder zien vertaald naar het rood
van de scheidsrechter.
Inzicht en karakter. Kracht en persoon
lijkheid. De kunst van het winnen en de
haat om te verliezen. Deze man had
Ajax in het zomerse intermezzo van
1984 aangetrokken om de zeer jonge
ploeg hart en leiderschap te geven. Maar
spelen mocht Meeuws voorlopig nog
niet. Eerst diende hij een internationale
schorsing uit te zitten. Met meer dan een
handvol ploegmaats van Standard was
hij medeschuldig bevonden aan het
verkwanselen van een wedstrijd in de
Belgische competitie.
Walter was al 33 jaar. Toch kwam hij
met jeugdige honger naar Amsterdam.
Als liefhebber was hij nieuwsgierig naar
die wereld van Amsterdams voetbal die
zo compleet anders heette te zijn.
De bakermat van zoveel briljante talen
ten en zulk vooruitstrevend voetbal
prikkelde hem en hij vond het eervol en
uitdagend om aan die wereld zijn
bijdrage te leveren. Vastbesloten was
Walter om elke minuut aan Ajax-
ervaring diep te inhaleren en niet meer
los te laten. Al een leergierige scholier
trainde de mega-international dagelijks
mee. Tot aan de nawinterse hervatting
van de competitie steeds zonder zondags
hoogtepunt. Hij tuurde vanaf de tribune,
hunkerend naar het moment dat hij zelf
het rood-witte shirt zou kunnen dragen.
De als altijd wat zelfingenomen houding
van zijn club stond amper stil bij de
bevrijding die de eerste wedstrijd voor
hem moet zijn geweest. Voor de mensen
om hem heen was de 1-3 zege iets
doodnormaals. Voor Walter Meeuws
moet het een feestelijk gebeuren zijn
geweest: weer te mogen en kunnen
voetballen! Zijn Ajax-tijd was werkelijk
begonnen. Het gemis aan ritme speelde
hem wat parten en een blessure dreef een
kloof in zijn wedstrijdenreeks. Toch had
hij een fors aandeel in de alweer
turbulente tweede helft van het seizoen.
Hij was herkenbaar als een inspirerend
leider, als de gids die hij wilde zijn en die
men in hem verwachtte. Lastig toch,
verdedigen met meer ruimte om je heen
dan je ooit gewend was. Commanderen
en stimuleren en onderwijzen en zelf
bezig zijn met de eigen aanpassing.
Aan het slot van het seizoen was er een
titel, maar voor Walter Meeuws vooral
de hunkering naar het volgende seizoen.
Daarin zou hij zich krachtiger laten
gelden.
Het liep anders. Niet alleen voetbaltech-
nische motieven speelden een rol bij de
beslissing van de nieuwe trainer om de
Belgische libero op een zijspoor te
plaatsen. Johan Cruijff zag alles
spectaculair anders en vond wellicht ook
dat Meeuws door de verkeerde personen
naar Ajax was gebracht. Zo dwong
politiek denken en een nog meer gedurfd
spelpatroon de Ajax-toekomst van
Walter Meeuws tot stilstand. Hij droeg
het weinig sjieke afserveren als een grote
sinjeur en bleef met gretige ogen kijken
naar het radicale werk van Cruijff.
Elke minuut Ajax en elke aanwijzing
van zijn trainer zoog hij op in zijn ziel
die de vorm van aanstaand trainer reeds
aannam. De Amsterdamse gevoelloos
heid nam hij daarbij op de koop toe.
Hij wenste te begrijpen en zich te
laten inspireren. Na drie maanden
keerde Meeuws terug naar België, naar
KV Mechelen. Met een onvoltooide
missie maar wel degelijk gevoed met een
uit de Amsterdamse klei gewoekerd
idealisme. De Ajax-school als inspiratie
bron van zijn voetbaldenken. In eigen
land liep hij daarmee weieens tegen een
muur. De lucht en de aarde is nu
eenmaal anders buiten Amsterdam.
Men wil het woord van de profeet vaak
niet horen wanneer dat tradities en
zekerheden aantast.
februari 2005 45
