'Ik ben een goede
aanvoerder als ik
op het veld sta.
Dan ben je dichtbij
de ploeg. Erbuiten
vind ik het een
stuk moeilijker.'
nemen. Dat gaf vertrouwen en een goed
gevoel. Ze kennen mij en vroegen of ik
het wel op zou kunnen brengen om
aangepast te trainen. Ik wilde zelf ook
heel graag mee om bij het team te zijn.
Het was het begin van de tweede sei
zoenshelft en we moesten in Zuid-
Afrika een team worden. Daarom ben
ik blij dat ik mee mocht. Mocht ja, zo
voel ik het echt, want ze kunnen mij
weinig gebruiken en toch nemen ze me
mee. Daar proef ik waardering uit.'
Aanvoerder
Waardering is wat een profvoetballer
nodig heeft. Zeker als de speler nog
aanvoerder is ook. Rafael van der Vaart
moest zijn band inleveren nadat hij de
trainer had teleurgesteld door niet als
linksbuiten te willen spelen in de
thuiswedstrijd tegen Bayern München.
'Ik had niet verwacht dat ik dit seizoen
de aanvoerder zou worden. Het gebeur
de van de ene op de andere dag.
Ik stond voor een keuze. Die band
aannemen of niet. Ik denk dat ik de
verantwoordelijkheid aankan en moet
accepteren. Vooral ook omdat ik voor
het seizoen als tweede aanvoerder was
benoemd. Als ik het niet had gewild,
had ik dat toen in juli moeten zeggen.
Je moet er altijd rekening mee houden
en dat deed ik ook. Alleen weet je niet
dat het komt. Het ging heel snel.
Aanvoerder zijn is moeilijk in mijn
situatie, als je niet op het veld staat.
Dat is het enige dat mij een beetje dwars
zit. Ik ben van mening dat ik een goede
aanvoerder ben als ik op het veld sta.
Dan ben je dicht bij de ploeg. Erbuiten
vind ik het een stuk moeilijker.'
Dicht bij de ploeg wilde Galasek
ook blijven in de met 4-0 verloren
Champions-Leaguewedstrijd tegen
Bayern München. 'Ik dacht direct na de
loting dat we dat team aan zouden
kunnen. Ik zie de Bundesliga vaak op
televisie en dacht dat de stijl van spelen
wel bij ons zou passen. Tegen München
mocht ik na mijn blessure starten, want
de trainers vonden het belangrijk dat ik
in het veld stond. Ik was fit genoeg,
maar voor mijn gevoel miste ik duide
lijk wedstrijdritme. Met de technische
staf hadden we alles doorgenomen en
toen namen we de beslissing dat ik zou
spelen. Daar sta ik als eerste achter.
Als ik er niet klaar voor was terwijl
iedereen wilde dat ik zou spelen, was ik
toch niet gestart. Ik sta altijd honderd
procent achter mijn beslissing. Dan gaat
het fout en heb ik het gevoel dat het aan
mijn beslissing lag. Voor de wedstrijd
twijfelde ik niet, maar na zo'n nederlaag
blijft het in je hoofd spelen. Ik heb het
eerder gehad. De grootste twijfels had ik
eens toen ik onder Co Adriaanse na een
blessure terugkwam in de basis tegen
Heerenveen. We verloren, met 1-5.
Het verschil met nu is dat ze niet naar
mij kijken als een vriend van de trainer.
Toen was dat wel zo. Dat is een slechte
herinnering. Ik was echt klaar voor
München, maar na het doelpunt dat 0-3
betekende, was het niet meer nodig om
mij nog te laten staan. Ik werd gespaard
voor de overige minuten. Bij 0-2 wilde
ik er nog niet uit. Ik wilde, net als ieder
een van ons, tot de laatste minuten de
ellende meemaken.'
Teamgeest
Dat is een van de voornaamste eigen
schappen van Galasek, de teamgeest.
'Misschien had ik wel anders willen
zijn,' vindt hij desondanks. 'Thuis zegt
mijn vrouw ook dat ik me altijd meer
druk maak dan anderen. Als ik ergens
kapot van ben, dan vraagt ze mij of de
anderen wie het aangaat, zich net zo
druk maken. Maar dat is mijn menta
liteit. Zo ben ik en zo blijf ik. Hoewel...
Ik ben net weer jarig geweest. Weer een
jaar ouder. Dat heb ik liever niet. Voor
mij betekent ouder worden dat ik mij
steeds minder druk maak. Dat denk ik.
Of dat hoop ik, althans. Maar als dat
gebeurt, zou ik wel erg veranderen.'
Een paar weken na die wedstrijd tegen
Bayern sloeg het noodlot in de vorm
van een blessure opnieuw toe. 'Tegen
Maccabi Tel-Aviv in Israël moest ik
weer toekijken en ik vond het een van
de slechtste wedstrijden van ons die ik
heb gezien. Dan ga je vrezen voor de
positie die recht geeft op Europees
voetbal. Gelukkig haalden we dat
alsnog. Achteraf gezien had er niet meer
ingezeten. Iedereen hoopte dat wel,
maar ik dacht zelf niet meer dat Bayern
punten zou verliezen en dat we kans
maakten op de volgende ronde van de
Champions League. Uiteindelijk hebben
we een goede partij gespeeld tegen
Juventus, maar tegen Italianen kom je
altijd een doelpunt te kort. We zeggen
wel elke keer dat we ervan leren, je kan
ook altijd goed voetballen tegen ze,
maar je gaat verliezend van het veld.'
De consequentie van de nederlaag in
Tel-Aviv was enorm groot voor het
team. In de volgende uitwedstrijd tegen
Willem II gooide Ronald Koeman
namelijk zijn elftal op acht posities om.
'Dat er zoveel zou veranderen, had ik
zelf ook niet verwacht. Ik stond zelf
verbaasd en het heeft ook nog gewerkt.
Dan sta je als speler achter de trainer
die zo'n beslissing durft te nemen.
Het bleef goed gaan en dat is iets waar
we ons aan vast kunnen houden. Nu zal
je verder moeten met een team dat op
weinig plaatsen verandert; alleen als het
nodig is door schorsingen en blessures
moeten anderen worden opgesteld.
Die zullen dan klaar staan.
'Ik heb het idee ook dat zo de tweede
helft van de competitie ingegaan moet
worden. Ik verwacht van de tweede
helft dat we aansluiting houden met AZ
en PSV om nog dichterbij te komen.
We moeten hen onder druk houden om
kans te houden om een plaatsje hoger te
klimmen. Daarvoor is het nodig dat we
een hecht team zijn, dat de keuzes van
de trainer accepteert. Dat geldt voor alle
selectiespelers.
'Misschien dat ik mijn medespelers
daarin meer moet sturen. Maar al dat
gepraat vind ik iets typisch Nederlands.
Dat is een andere mentaliteit dan in
Tsjechië. Witschge en Winter wilden
toch meer met de spelers praten.
februari 2005 21
