Heerenveen ging alles mis. Ajax verloor
de wedstrijd, en het hoofd. Sneijder klei
neerde Sonck, en Heitinga kreeg het aan
de stok met Lobont. Als twee kemp
hanen stonden ze tegenover elkaar in de
eigen zestien.
'Het was een reactie,' bezweert Heitinga.
'Meer niet. We verloren van Heerenveen
met 3-1. Thuis. Die wedstrijd speelden
we echt dramatisch. We kwamen nog
met 1-0 voor, maar verder ging alles mis.
We hadden niets te vertellen. Dat levert
frustraties op. Toen ik het op televisie
terugzag en ik las het de volgende dag in
de kranten, dacht ik wel dat ik beter wat
rustiger had kunnen blijven. Ik blijf vin
den dat je elkaar in het veld mag en ook
moet wijzen op fouten. Op dat moment
zat ik niet goed. Als ik aan het einde van
de wedstrijd een overtreding maak en
daar ook nog een kaart voor krijg, heb ik
alleen maar mezelf ermee. Dat probeerde
Bogdan me duidelijk te maken. Maar ja,
op dat moment dacht ik alleen maar: ik
laat me niet pielen hier door iemand die
de bal in de hoek wil houden. Daar ging
die ruzie over, maar veel stelde het niet
voor. In de kleedkamer was alles weer
snel voorbij. Toen hebben we het er nog
even over gehad. Nu rustiger. Klaar.
De trainer heeft het ook nog aan de orde
gesteld. Natuurlijk geeft hij over dit
soort dingen ook zijn mening. Hij zei dat
het Ajax niet echt hielp door je zo te ui
ten. Frustraties zijn mogelijk, maar het
moet niet zo zijn dat het de onrust voedt
binnen de club. Iedereen smult ervan, en
dan zijn de conclusies snel getrokken.
"Ajax valt uit elkaar" en dat soort
kreten. Zoiets gaat dan al snel een eigen
leven leiden, en dan schiet je jezelf toch
een beetje in je voet. Dat helpt niet om de
zaak weer draaiende te krijgen. Ik had er
volwassener in moeten handelen. Maar
ja, volwassen moet ik nog worden. Dat
ben je niet op een dag dat het je goed zou
uitkomen. Juist ook door dit soort erva
ringen moet je groeien.'
Of het nou de divergerende krachten
binnen de selectie waren, of een veel een
voudiger gebrek aan kwaliteit, maar dit
jaar was de Champions League voor
Ajax veel te hoog gegrepen.
'Dit jaar kwamen we gewoon te kort op
dat niveau,' geeft Heitinga toe. 'Als je
maar één wedstrijd weet te winnen, ben
je duidelijk een maatje te klein. Dat is de
realiteit, hoe pijnlijk ook. Het viel mij
vies tegen. Het waren geen gemakkelijke
tegenstanders. Overtuiging was er wel,
maar er bleef weinig van over. Het is
moeilijk om aan te geven welke neder
laag harder aankwam: die tegen Bayern,
toen we helemaal werden weggespeeld,
of die tegen Maccabi. Het waren beide
grote klappen. Van zo'n club als
Maccabi mag je echt niet verliezen. Er
zijn wel redenen voor, maar geen excu
ses. Zo'n tegenstander moet je opvreten.
We bleken kansloos in de poule.
Juventus was ook te sterk. De tweede
wedstrijd heb ik thuis op de bank gezien.
Als verdediger heb ik met verbazing ge
keken naar hun aanpak. Je komt er ge
woon niet doorheen. Het zijn echte kil
lers. Achterin hoeft er niet gevoetbald te
worden. Daar zijn ze niet voor aangeno
men. Voetballen doen ze maar fijn op het
middenveld en voorin. Achterin gaat het
om andere dingen. Ik kijk daar met be
wondering naar. Ik ben blij dat ik wel
mag meedoen, en dat mijn taak als ver
dediger verder gaat dan mijn eigen helft,
maar de manier waarop Italianen mijn
discipline benaderen is veel simpeler en
voor hun spel effectiever. Bij Ajax zou
het niet passen, gelukkig. Het zou nooit
onze kracht kunnen zijn. Maar het is wel
zo dat als het, zoals dit seizoen, minder
goed draait, dat je dan meer vanuit ze
kerheid moet proberen te spelen. Dan is
het inschuiven minder belangrijk dan de
organisatie achterin. Je moet altijd in je
eigen kracht spelen, maar in een mindere
vorm moet het accent liggen op je eerste
opdracht. En dat is voor een verdediger
toch doelpunten tegenhouden. En toch
wil je er alles aan te doen om dominant
te spelen. Maar je ziet dat we minder ri
sico's durven nemen. En toch krijgen we
altijd kansen. Iedere wedstrijd.'
Alleen zou het ook leuk zijn als er iemand
onder contract stond, die die kansen ook
kon benutten...
Heitinga doet er het zwijgen toe.
Aarzelend zet hij aan voor een voorzich
tig antwoord, waarin toch maar vooral
de kool en de geit worden gespaard.
Maar hij slikt bij iedere poging zijn
woorden weer in. 'Ik ben er zelf niet zo
mee bezig, met die nieuwe spits,' zucht
hij uiteindelijk. 'De technische staf heeft
er het beste oog voor om te weten wat
hierover moet worden besloten.'
Dat mag je hopen ja?
Heitinga: 'Ja, maar dat is ook zo. Als
speler hoop je altijd op de beste mede
spelers. Op iedere positie. Daar is
Ajax ook druk mee bezig. Wij moeten
presteren, met wie dan ook. Want wij
moeten iedere wedstrijd winnend het
veld afkomen.'
Vrije verdediger
Voorin kon het beter, maar achterin ken
nelijk ook. De onmacht drong de moto
riek van Heitinga binnen. Lang leek hij
een zekerheid binnen de selectie.
Onpasseerbaar, totdat Koeman Heitinga
zelf passeerde. Het was na het debacle
tegen Maccabi Tel-Aviv. De frustratie
over het verlies in die Champions-
League-wedstrijd deed zelfs de door
gaans stoïcijnse trainer ontploffen. Alles
moest anders; er gingen koppen rollen.
De keeper en het centrale duo achterin
moesten het veld ruimen. Nigel de Jong
en Johnny Heitinga werden vervangen
door Zdenek Grygera en Julien Escudé,
een koppel dat een tweede leven bij Ajax
werd gegund. Dat Heitinga van basisspe
ler opeens niet eens goed genoeg was
voor de bank deed pijn. Tegen Willem II
zat hij op de tribune, de vrije verdediger.
Heitinga: 'Ik wist dat ik niet zou spelen.
Maar dat ik buiten de eerste achttien zou
vallen, had ik niet verwacht. Dat was een
keuze van de trainer, en daarover heb ik
verder niet zoveel te melden. Hij zei dat
het allemaal wat minder ging, en dat ik te
veel met mijn lichaam bezig was. Hij had
zijn redenen. Tegen Willem II had hij het
hele elftal omgegooid. Voor mij was het
op dat moment moeilijk te accepteren.
Ik had hem echt hangen. Maar het lukte
me gelukkig snel het een plaats te geven.
Ik voelde direct de drang om te bewijzen
dat de keuze niet klopte. Maar om
dat te kunnen doen, moet je fitter zijn
dan ik was. Ik was niet in staat om zijn
ongelijk aan te tonen. En dat was nog
veel vervelender.'
Tot 'overmaat van ramp' won Ajax met
3-1. Ook waren de reacties in de media
welwillend. Het was duidelijk dat het zo
niet langer ging, en dat er iets moest ge
beuren. En het had gewerkt. De sport
pers heulde met de beul. Gillen met de
apen, huilen met de wolven. En dat het
vervolgens ook weer 'logisch' was dat
Heitinga ook niet zou worden opgeroe-
Ajax Magazine
