Ajax F1 wint
een oude roestige fiets
Kinderen waren het, maar getalenteerde kinderen. Snotpegels, losse veters en losse tanden. Maar voetballen als
de besten. Ondanks de regen was het toernooi voor F-junioren op de Toekomst een groot feest. Vooral voor
FC Volendam, dat het toernooi wist te winnen.
Ook de tweede poulewedstrijd wint
Ajax: het wordt 5-0. Dit keer is
SV Overbos het slachtoffer. De regen
kwam met bakken uit de lucht, maar
het publiek weigerde in het clubhuis
te blijven zitten.
tekst Raymond Bouwman
fotografie Sander Nieuwenhuys
Soms leek de bal te groot, soms een spe
ler te klein. Benen als stokken oogden of
ze ieder moment konden knakken. De
deelnemers zijn van na het laatste grote
succes dat Ajax boekte: de Wereld Beker.
Geboren op of na 1 januari 1996. Maar
hoewel de verhoudingen niet in even
wicht leken, was het voetbal van hoog
niveau. In technisch en tactisch opzicht
waren de F-jes haast volwassen. En het
was zeker niet alleen Ajax dat goed ver
zorgd voetbal speelde. Er waren meer
clubs die het voetbal op deze jonge leef
tijd kennelijk al benaderen met de
grootst mogelijke nauwgezetheid.
Speldiscipline stond overal hoog in het
vaandel. De neutrale toeschouwer die
zich had verheugd op kluitjesvoetbal,
kwam bedrogen uit. Een toernooi bij
Ajax is immers een serieuze zaak.
Dat bleek ook uit het kleedkamerbeleid
dat onver biddellijk werd gevoerd.
Ouders die niet beter weten dan dat zij
in de kleedkamer bij hun kind het
broekje met het nummertje achter aan
trekken, werden resoluut geweigerd.
Het deurbeleid was strikt als bij een dis
cotheek. Alleen spelers, leiders en trai
ners mochten binnen. 'Leiders kunnen
ook veters strikken,' was de motivatie
die verbouwereerde ouders te verwerken
kregen. En dat vonden ze dan soms 'ty
pisch Ajax'. Ook was er een man die bij
de wedstrijdleiding kwam klagen dat
zijn jongens steeds met wind tegen
moesten spelen, hetgeen natuurlijk ook
eigenlijk not done is.
Op het veld zag je hier en daar gelukkig
nog wel een vader veters strikken, of een
moeder een snotneus snuiten. Veel jon
gens, en meisjes, hadden een fietsenrek
in hun mond. Wisselen. Maar de kracht
die sommigen tevoorschijn toverden uit
onzichtbare spierbundels in het boven
been, was echt fenomenaal. Schoten
waar een volwassen vent zich niet voor
hoeft te schamen. Gelukkig waren de
spelers niet altijd en overal natuurge
trouwe miniaturen van de volgroeide
voetbalwereld. Hier en daar zag je de
concentratieboog, die keurig was begon
nen bij de directe tegenstander, eindigen
op het veld ernaast, waar dan bijvoor
beeld net een blessurebehandeling
plaatsvond. Het ging zoals altijd om de
winst, maar aandoenlijk bleef het ook.
Vlak voor de finale, die ging tussen de
F1 van Ajax en die van FC Volendam,
zag je op de koppies die in de Ajax-
kleedkamer luisterden - of niet - naar
de wedstrijdbespreking van trainer
Dennis de Haan de wangen rood kleu
ren van spanning. De een na de ander
moest naar de wc. 'Nu gaat het erom,'
sprak de trainer. 'Nu wil ik zien wie er
overeind blijft. We moeten eindelijk eens
een toernooi winnen. We hebben nog
niks gewonnen. Als je deze wedstrijd
verliest, heb je een leuk toernooi
gespeeld, maar eindig je met nul; niks.
Als je wint krijg je een mooie glimmende
beker, als je verliest wordt het een
roestige oude fiets. Wat willen jullie?'
'Een beker,' klonk het uit hoge keeltjes.
Maar onder toeziend oog van zo'n
beetje de hele technische staf van de
Toekomst werd het na penalty's toch
de fiets.
Junioren apen senioren na. In alles. Ook de juichcultus wordt zeer strikt nagebootst. Het aanwezige publiek op de
Toekomst liet zich gelukkig niet provoceren.
Geen mooiere moeder dan een winnende moeder.
64 Ajax Magazine
