'Toen Van Basten en Van 't Schip bondscoach werden,
wist ik dat mijn kansen niet kleiner werden'
Ook goed. Ik heb het prima naar mijn
zin gehad in Turkije. Ik volgde de wed
strijden op een groot scherm bij een
kroeg. Daar zaten veel Nederlanders die
mij herkenden en allemaal vonden dat ik
had meegemoeten. Maar als Westerveld
daar in mijn plaats had gezeten, hadden
ze over hem hetzelfde gezegd. Feit is dat
Van der Sar heel goed keepte. Van der Sar
was de beste keeper van het toernooi.
En de beste speler van het Nederlands
elftal. Ik wist dat ik later mijn kans zou
krijgen. Toen Van Basten en Van 't Schip
opeens bondscoach werden, wist ik
dat mijn kansen niet kleiner werden.
Mij hoor je niet klagen. Ik heb ze meege
maakt in Ajax 2 en dat ging altijd prima.
Ze kenden mij in ieder geval al, en wisten
wat ik kan. Ik vond het los van mijn kan
sen een zeer goede keuze van de KNVB
om deze twee aan te stellen. Van Basten
als bondscoach, daar kan je mee aan
komen. Toen het zover was en ik er
inderdaad bij zat, heb ik er erg van geno
ten. Ik beschouw het als een hele eer.
Al die jongens kende ik al van Jong
Oranje. Met Edwin van der Sar had ik
hier bij Ajax al eens getraind. Keeper bij
Ajax en het Nederlands elftal, daar
droom je van als jongetje. Hoewel, als
jongetje wilde ik helemaal geen keeper
worden. Ik was voetballer. Dat vond ik
leuk. Ik was spits, rechtsbuiten, rechts
half, mid-mid en verder naar achteren.
Ik was dertien toen ik voor het eerst op
doel ging en veertien toen ik naar Ajax
kwam. Raar ja.'
Bij Schoten op doel
Stekelenburg: 'In de Cl-junioren van
Schoten stond ik voor het eerst op doel.
Tot die tijd wilde ik alleen maar voetbal
len. Ik ging na schooltijd altijd keepen als
ik met mijn vriendjes ging voetballen.
Toen moest het seizoen weer beginnen bij
W Schoten, en was onze keeper ermee
gestopt. We hadden niemand die op doel
wilde. Ik ook niet. Maar omdat mijn
vriendjes wisten dat ik het wel kon, heb
ben ze me min of meer gedwongen om
het dan maar te doen. Ik zei: "Vooruit, ik
doe het een wedstrijdje en dan zien we
wel weer verder." Dat ging goed, en het
beviel me prima. Dat seizoen bleef ik op
doel. Ik weet nog dat ik grapjes maakte
dat ik het vooral leuk vond omdat ik niet
hoefde te hollen. Iedereen zei dat ik het
goed kon. Als dertienjarige vind je dat
ook leuk om te horen. En toen ging het
snel. Aan het einde van het seizoen kon
ik kiezen tussen Haarlem en Telstar.
Ik koos voor Haarlem, want dat was
twee minuten lopen voor mij. Op een
dag was ik buiten aan het spelen, toen
mijn moeder het overschrijvingsformu
lier op de fiets naar Haarlem bracht.
Toen ze terugkwam ging de telefoon.
Het was Ajax, dat vroeg of ik daar wilde
komen spelen. Daar hoefde ik natuurlijk
niet lang over na te denken. Dus mijn
moeder weer op de fiets naar het kantoor
van het Haarlem-stadion om dat over
schrijvingsformulier terug te vragen. Ze
was nog net op tijd. Een paar dagen later
ging ik naar Ajax om alles rond te ma
ken. Ik hoefde niet eens op proef mee te
trainen. En dan Ajax 1 halen en de
Nederlandse selectie, dat is wel een bizar
verhaal. Ik heb nooit heimwee naar het
voetbal gehad. Ook niet in het begin. Ik
vind alles leuk aan keepen. Het duiken,
het loskomen van de grond. Zweven...'
Leerschool
Nu is het een mooi jongensboek, en lijkt
het een grote aaneenschakeling van geluk
en voorspoed. In Stekelenburgs herinne
ring is het anders. Het was hard werken
voor een onzekere toekomst.
Stekelenburg: 'Het is hier natuurlijk niet
allemaal koek en ei geweest met mij.
Ik heb moeilijke perioden meegemaakt,
zoals iedere speler die meemaakt. Ik ben
er harder door geworden en heb er dus
veel van geleerd. In de A2 had ik het heel
moeilijk. Het was de onzekerheid die de
lol vergalde. Tegen mij werd gezegd dat
het goed ging en dat ik me niet druk
hoefde te maken. En toen werd de ene na
de andere keeper voor vijf jaar vastge
legd. Dan ga je twijfelen. Of althans, ik
dacht: schlutë. Het hoefde voor mij niet
meer. Ik zag het totaal niet meer zitten.
Mijn ouders hebben me toen overge
haald om toch door te gaan. Ze praatten
eindeloos op me in. Ik besloot het toch zo
lang mogelijk te proberen bij Ajax.
En mocht het dan niet lukken, dan zou ik
het nog bij een andere club kunnen pro
beren. Als dat ook niks zou worden, zou
ik verder gaan met school. Gelukkig had
ik de school niet laten schieten. Maar
toen kwam Ajax toch. En nu zit ik er nog
steeds. Gelukkig hebben mijn ouders me
kunnen overtuigen. Mijn moeder ont
moette mijn vader toen ik zes was. Hij is
eigenlijk mijn stiefvader, maar ik be
schouw hem als mijn vader. In dit soort
gevallen heb ik altijd heel veel aan mijn
ouders gehad.
'Zo ook bij het jeugd-WK in Argentinië.
Want dat was ook niet echt een hoogte
punt voor mij. Na één wedstrijd werd ik
eruit gehaald door de bondscoach.
Vanwege een fout. Toen had ik het liefst
