Eens Ajacied, altijd Ajacied
Voorbij
preekt de passie
Eind maart besloot Ajax het contract met Jari Litmanen, dat aan
het eind van het seizoen zou aflopen, niet te verlengen. Op ver
zoek van de aanvallende middenvelder werkte Ajax daarna mee
aan een onmiddellijke beëindiging van zijn contract zodat de Fin
de gelegenheid kreeg zijn voetbalcarrière voort te zetten bij zijn
oude club FC Lahti. Aangezien er nog geen gelegenheid is
geweest om passend afscheid te nemen - de Finse competitie
ving aan op 1 mei - schreef Litanen een open brief aan de Ajax-
supporters.
Amsterdam, 13 april 2004
Beste Ajacieden, supportersvrienden,
Dit is niet de meest logische manier om - in eerste
instantie - afscheid te nemen van jullie. Eigenlijk is dit
ook geen afscheidsbrief maar meer een manier om uit
te leggen waarom ik eerder dan bij het eind van het
seizoen mijn club Ajax heb verlaten, zonder de kans te
benutten om vanaf het veld jullie te kunnen bedanken
voor de altijd fantastische steun. Die steun is ook in de
moeilijke maanden van blessures nooit aan mij voorbij
gegaan.
Om in mijn geboorteland de mogelijkheid te hebben om
daar voorlopig door te voetballen en omdat de slui
tingsdatum voor inschrijving voor de Finse competitie
15 april is, was snelle actie noodzakelijk. Ik heb die
keuze gemaakt omdat ik wist dat mijn toekomst als
voetballer na dit seizoen niet meer bij Ajax ligt en ik
wel vastbesloten ben nog geen punt achter mijn loop
baan te zetten. Mijn doel is om, eerst in Finland, later
misschien ergens anders, door te gaan met voetballen.
In Finland kan ik trainen, hopelijk ook spelen en boven
dien, na twaalf jaar afwezigheid, in mijn eigen omge
ving ook een beetje tot rust komen. Ik bedank Ajax dat
de club mij die gelegenheid heeft gegund.
Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor jullie super-
steun die mijn jaren bij Ajax onvergetelijk hebben
gemaakt. Onze relatie was bijzonder, vind ik zelf. En
die relatie zal, ook nu ik niet meer bij mijn duppie
speel, nooit veranderen.
Er komt vast nog een moment waarop ik op een goede
manier afscheid van jullie kan nemen. Wanneer dat
gebeurt, is mede afhankelijk van wat er binnenkort
gebeurt. Denkend aan het afscheid dat ik, samen met
Danny Blind, in 1999 meemaakte, krijg ik nog steeds
kippenvel. Dat afscheid is nog steeds vers in mijn
hoofd en ook daarom wil ik een nieuw afscheid eigen
lijk niet. '1999' is namelijk niet te evenaren en dat
hoeft ook niet.
Tenslotte wil ik nog een wens uitspreken: ik hoop dat
jullie als echte supporters altijd achter jullie club zul
len blijven staan, zowel in voor- als in tegenspoed. Net
zoals jullie ten opzichte van mij hebben gedaan. Ik
weet hoe belangrijk die steun is. Het voelt goed,
onvergetelijk.
Vergeet niet: eens Ajacied, altijd Ajacied!
Bedankt en tot ziens!
Jari Litmanen
'Voorbij, voorbij, oh en voorgoed voorbij.' Dichtregel van J.C.
Bloem, die ook op zijn grafsteen prijkt in het Overijsselse Paas-
loo. Dichtregel die te pas en te onpas geciteerd word. En ik ben
ook niet origineel en gebruik hem wellicht ook te onpas en toch
kwam de regel direct in me op, toen ik het bericht las.
Geen verlenging van het contract met Jari Litmanen. Het zat
eraan te komen; het was onvermijdelijk; Ajax had geen andere
keus. En toch ben ik boos, verdrietig en teleurgesteld ineen en
door elkaar. Ik hou van Finnen, schreef ik hier al eerder. En
zeker van Litmanen. Ik hoef niet uit te leggen waarom. Litma
nen, prachtige naam om te scanderen. Wat de F-side dan ook
deed. Dat konden ze wat mij betreft niet lang genoeg doen. Ik
neuriede zachtjes mee, ontroerd en opgewonden tegelijk.
Litmanen: voetballer als leeuw; strategisch genie; akelig trefze
ker. Zijn laatste goal om in te lijsten die tegen AS Roma thuis,
die ook beslissend was. Wellicht kan hij voor zijn verscheiden
nog een paar mooie maken. Kampioen zijn we toch al, dus alle
ballen op Jari. Zo dacht ik toen het bericht kwam.
'Verscheiden': ik spreek als over een overledene. Maar zo voelt
het ook. Als Ajax-voetballer is hier sprake van een sterfgeval.
De leeuw zal voor ons niet meer grommen, brullen, verslinden.
Zijn lichaam was al te veel een sterfhuisconstructie.
Aan spelen kwam hij niet meer toe. Aan die paar mooie doel
punten die ik me als afscheidscadeau gewenst had, al helemaal
niet.
Wat was ik blij dat hij terugkwam. Precies zoals ik tien jaar
geleden was met de terugkeer van Frank Rijkaard. Alleen was
nu de blijdschap met vrees omgeven. Want Litmanen stond ook
voor blessures. In zijn eerste Ajax-periode was dat al het geval
geweest. Geen speler die zoveel uren met Bobby Haarms door
bracht op het herstelveld.
Hopen, bidden dat een gezonde geest eindelijk eens lang kon
huizen in een gezond lichaam. Want wat zouden we dan een ple
zier aan hem kunnen beleven. Het mocht niet zo zijn.
De terugkeer naar zijn grote liefde buiten zijn vaderland bleek
een PS vol repeterende breuken. Geblesseerd werd gewoon, fit
ongewoon.
Hoop - zijn en onze - werd wanhoop, vertwijfeling, onzekerheid.
Het doek is gevallen, de teerling geworpen. Ja, alle clichés kun
nen uit de kast.
Maar hij hoeft toch niet terug naar Finland? Jari hoort bij ons
en hoort dus bij ons te blijven.
Arie, Louis, verzin een list. Scouten in Scandinavië; individuele
training aan jonge spelertjes; mentale begeleiding van jong
talent. Of wellicht nog beter: een nieuwe Bobby Haarms. Ja,
laat Bobby hem inwijden in het herstelvak, een jaar lang en
daarna mag hij zich helemaal uitleven op spelers die terug
moeten komen van een blessure. Als een er weet van heeft wat
dat inhoudt...
Nee, nee nog beter: wel terug naar Finland en daar Fins talent
klaarstomen voor... ons, Ajax, uiteraard.
Enfin, hoe dan ook; ik vind het doodzonde.
Heerlijk dat John O'Brien blijven mag trouwens.
Klaas Vos
