De keuzes van
Karin Bloemen
Maradona
De buitenstaander
Column
Sneijder of Van der Vaart?
'Ze zijn allebei verschrikkelijk goed. Helaas kan talent elkaar weieens in de weg zitten, dat
is waar. De één zal zich dienstbaar moeten opstellen aan de ander. Dat is het geheim. Berg
kamp kon zich ook dienstbaar opstellen aan Kluivert, daar zullen deze twee jongens een
voorbeeld aan moeten nemen. Ik vind wel dat Sneijder en Van der Vaart in verdedigend
opzicht sterker moeten worden.'
De Beatles of de Stones?
'De Stones. De Beatles zijn harmonisch eigenlijk sterker, maar de Stones hebben het lef van
sex, drugs and rock 'n roll. Ze hebben ook zulke mooie dingen geschreven. Angie, Satis
faction, zo mooi!'
Armani of Versace?
'Geen van beiden. Veel te duur. Van hen heb ik nog nooit iets gedragen... Of wacht, ik heb
een bril van Versace! Maar die was in de uitverkoop. Als ik moest kiezen, zou ik Versace
nemen, omdat het zo heerlijk overdreven is.'
Tv of theater?
'Theater. Uiteindelijk ben ik iemand van het live-entertainment. Ik wil communiceren en de
mensen ruiken. Ik wil ze zien lachen en voelen hoe ze het beleven.'
Zingen of praten?
'Dat is een moeilijke keuze jongeman! Ik praat heel graag, maar toch is zingen mijn uitings
vorm. Dus ik kies voor zingen, het is ook mijn eerste talent.'
Roken of drinken?
'Ik moet wel roken kiezen want ik drink eigenlijk niet. Ik rook tussen de drie en vijf sigaret
ten per dag en ben eigenlijk het beste in eten.'
Rust of drukte?
'Drukte. Ik excelleer in drukte.'
Bos of Balkenende?
'Bos. Of eigenlijk Kok. Ik ben namelijk een enorme bewonderaar van de heer Kok. Zijn cha
rismatische en patriarchale uitstraling hebben mij altijd het gevoel gegeven dat het wel
goed komt. Wouter Bos heeft de
kracht van de jeugd en doet het
heel goed. Ik vind hem heel
geloofwaardig. Helaas voor de
heer Balkenende, maar die vind ik
te geleerd. En het gaat zo ontzet
tend slecht met alle besluiten die
ze hebben genomen. Ik word er zo
ongelukkig van. Zo anti-sociaal,
en christelijk kun je het al hele
maal niet noemen. Ik krijg bij Bal
kende een anti-theatergevoel.'
Diva uit Amsterdam of meisje uit
Schagen?
'Geen van beiden, ik ben een
moeder uit Broek in Waterland.'
Ik schrijf dit terwijl Maradona op sterven ligt.
In Argentinië worden om de paar uur medische bulletins verstrekt, er staan hon
derden mensen voor het ziekenhuis, alle kranten (ook de kwaliteitskranten) staan
vol berichten over Diego.
Zijn status is die van een godheid - sterker: er zijn mensen die in hem de verper
soonlijking van Jezus Christus zien, want onze JC is geboren in Betondorp, Diego
is geboren in een stal... En zit in zijn naam - Maradona - niet de naam verscholen
van de Heilige Moeder...?
Ik heb altijd gedacht en gevonden dat Ajax moest voetballen als Maradona.
Sierlijk, artistiek, en ook af en toe gemeen. Een van zijn beroemdste doelpunten
zou hij met zijn hand hebben gemaakt. De hand van God... Kijk, dan ben je als
voetballer pas groots.
Ik heb Maradona nooit in het echt zien spelen. En dat spijt me. Toen ik nog 's
avonds bij de krant werkte, kwam ik daar weieens Bram tegen, die nooit uitge
sproken raakte over Diego. Zijn moeder was een Hollandse, zijn vader een Argen
tijn en dus keerde hij regelmatig naar Argentinië terug en ging dan naar het voet
bal kijken.
'Wat Maradona nou weer geflikt heeft...,' begon hij altijd een verhaal - en dan
kwam er nooit een voetbalverslag, maar meer een aflevring van Privé. 'Hij heeft
in een club in Buenos Aires een meisje versierd door haar vriend met een mes te
bedreigen. Toen de politie kwam, arresteerden ze die vriend in plaats van Mara
dona.'
Of: 'Wat Maradona nou weer geflikt heeft. Hij heeft zijn auto dwars over de snel
weg gezet omdat iemand tegen hem zei dat hij niet kon voetballen. Zo ontstond
er een file van meer dan veertig kilometer.'
'En hoe voetbalde hij?'
'Magistraal, maar wel verloren.'
Maradona was duidelijk een voetballer voor wie alleen voetbal bestond.
Uit zijn arme milieu weg door het voetbal, zijn eerste verslaving was de versla
ving aan de bal - en alleen met zo'n verslaving kan je de grootste worden. En
daarna verslaafd aan de kleedkamer, de roem, de meer dan enorme roem, het
geld...
En toen kwam het einde van zijn carrière.
Het was - feitelijk - het einde van zijn leven. Wat moet je, als het enige wat je kan,
voetballen is?
Je kunt trainer worden, maar dan moet je ook een didacticus zijn, een onderwij
zer - en dat was Maradona zeker niet. Daarvoor had hij te veel eerzucht.
Maradona was voetbal, dacht voetbal, at voetbal, en zag er ten slotte uit als een
voetbal - logisch dat zijn getrainde hart aanslag op aanslag kreeg te verwerken.
Deze week komen er weer allerlei berichten los over Diego. Hij heeft geen vriend
meer over. Alleen dealers die zijn laatste centen uit zijn zak proberen te trogge
len. Hij heeft vier miljoen verloren aan zijn beste vriend, en zelfs zijn ex en zijn
dochters willen niets meer van hem weten. Zelfs nu, in het ziekenhuis - misschien
een paar uur voor zijn dood - wil hij nog interviews geven voor honderdduizend
dollar.
'Geld voor mijn dochters,' schijnt hij te hebben gezegd.
Ik kijk naar het huidige Ajax, ik ben blij dat ze kampioen zijn, maar wat zou ik
graag meer Maradona-vuur in het elftal willen zien. De agressie, het gif, de wil
om te winnen, de wil om altijd een mooie wedstrijd te spelen, niet alleen omdat
je denkt dat je dat verplicht bent aan je fans, maar ook omdat je dat zelf wilt.
Opkomst en ondergang van een meestervoetballer. De mythe zal blijven bestaan,
en er zullen nog vele verhalen over hem volgen.
En dan heb je het op dit aardse toch ook goed gedaan.
Theodor Holman
MEI 2004
109
