Tarik Oulida
Onvoltooid verleden
Vierletterzucht
DWG is een typisch Amsterdamse club. Je kunt het zelfs een typische club uit west noe
men, van oorsprong een arbeidersclub. In het veld wordt het spel geschraagd door spier
ballen en niet zelden door gespierde taal. Sterke jongens, uit de kluiten gewassen types,
die zich bij guur weer het meest in hun element leken te voelen. Zwaar Mokumse tongval
in het veld en langs de lijn en na afloop een rokerige kantine waar het bier rijkelijk uit de
tapkraan spoot. Bal gehakt met augurk op de formica tafel. Een club voor in de winter en
voor bleke gestaalde benen.
Niet het soort club vanwaar je het fijnbesnaarde exotische talent uit de weide denkt te
kunnen plukken.
Maar zo'n bloempje begaafdheid was er wel. Een mager en buigzaam mannetje van een
jaar of elf speelde straatvoetbal op het veld. Tussen de sterkere witte benen hielden zijn
mokkapootjes zich moeiteloos staande. Want hij begreep wat voetbal was, intuïtief. Hij
liet de bal van zijn ene voet naar zijn andere voet rollen, prikte hem voorbij een tegen
stander naar een medestander en holde geruisloos naar een nieuwe voordelige positie.
De techniek was voor hem geen doel maar een middel en het werkte wonderwel op de
kleiïge bodem van Sportpark Ookmeer die verwend werd door een warme bries. DWG
genoot met verholen verbazing van het speels pragmatisme en misschien verwonderden
de DWG'ers zich er wel over dat geen grotere club het talentje in de smiezen had. Dat
verbaasde het slimmerikje op het middenveld ook. En het stak hem want met klaarziende
ambitie wilde hij best ergens anders naar toe. Was het omdat hij Marokkaan van bloed
was? Of zat hij domweg bij de verkeerde club, een club die scouts links lieten liggen?
Dat hij hoger en beter kon, had Tarik goed gezien en hij liet het er niet bij zitten. De berg
toog naar Mohammed. Tarik ging van west naar oost en sloot zich vastberaden aan bij de
jongetjes die via proeftrainingen een plaatsje onder de Meerse zon hoopten te verdienen.
Zijn karakterkracht werd beloond. Tarik Oulida mocht blijven en het stoere blauw en wit
van DWG kwam niet meer uit de wasmand. Daarvoor in de plaats kwam het pretentieuzere
rood en wit. Ajax..., zuchtte hij verlicht.
De overgang ging traumaloos. Misschien ging de bal een tikje sneller van rechtervoet
naar linkervoet, misschien kwamen de vlotte kwaliteitspasses vaker aan, maar het wezen
van zijn spel veranderde niet. Zijn hoofd deed het zware werk dat zijn takkerige beentjes
niet leek te kunnen verzetten. En onveranderd waren ook de listige buigzame soli en de
schuivers in de hoek. Met Tarik aan de bal stak er een warme wind over het veld, steeds
in de richting van het goede doel.
De verstrijkende jaren brachten hem tot bij het tweede elftal, Jong Ajax, waarover de
gloed van hoop scheen. De gloed van dat eerste elftal, nog een etage hoger en tot aan de
nok toe gevuld met jonge begaafdheid en voetbalintelligentie. Veel aan de bal en zelden
lang aan de bal. De techniek en het oog stuurde het leer en Tarik huppelde en zwierde
naar een nieuwe voordelige positie. Waarom niet Tarik, waarom zou jij daar niet in mee
kunnen doen? Alle ingrediënten beschikbaar om je te voegen in het acrobatisch metafy
sisch circus. Oulida's entree bleef niet uit. Prachtig was het om, al was het maar tien
minuten, mee te doen in een van de mooiste Ajaxen van de jaren negentig, dat van de
vriendschappelijke wedstrijd tegen Real Madrid. Tarik op Bernabeu! De warmte spoelde
als een sirocco door zijn bloed.
Het was de deuropener, ook in Amsterdam en omstreken kreeg Oulida speelminuten. En
hele wedstrijden. Als linkermiddenvelder, zijn meest natuurlijke plekkie op het veld. Maar
dankzij het inzicht en het gogme en gewiekste technische scholing kon hij zelfs als luxe
verdediger, 'op vier', onderbreken en opbouwen. Wat een weelde, wat een weelde! Wat
had Ajax een rijkdom achter de hand. Het leek slechts een kwestie van tijd eer Tarik de
invallersrol zou omzetten naar een vaste plaats. Maar de parel vluchtte uit de oester. Had
hij haast? Waren de tegenslagen hem te machtig? Bleef de eigen plek in de hoofdmacht
te lang weg? Was geduld slimmer geweest dan de ijlingse keuze voor de lelijke schijn van
een zekerder toekomst? Een voetballer als hij kon toch alleen maar bij Ajax spelen? Mis
vatting.
Tarik koos zijn eigen weg. Zoals hij als DWG-jochie al had gedaan. Toen voerde het pad van
west naar oost, nu, op een bredere kaart, van west naar zuid.
De warme Arabisch-Afrikaanse wind zwierf over de wereld in plaats van zich te nestelen
en te voltooien.
Meer dan een decennium na Bernabeu.
Sevilla, Nagoya, Sedan, Sapporo, ADO's Zuiderpark. Rijk aan ervaring maar met een
leemte van niet ingeloste belofte keerde hij terug in Nederland.
Tarik Oulida is een man en oogt aan de bal nog steeds als een jongen. Zie hem hollen in
het geel en groen van ADO Den Haag. Mokkapootjes tussen getatoueerde spierballen,
gespierde Haagse taal. In de kantine een bal gehakt. Met augurk. Zie hem gewiekst voet
ballen op een bries van begaafd inzicht en technisch vakmanschap. De liefhebber beziet
het en zucht een vierletterzucht: Ajax...
David Endt
APRIL 2004 81
