Tarik Oulida Onvoltooid verleden Vierletterzucht DWG is een typisch Amsterdamse club. Je kunt het zelfs een typische club uit west noe men, van oorsprong een arbeidersclub. In het veld wordt het spel geschraagd door spier ballen en niet zelden door gespierde taal. Sterke jongens, uit de kluiten gewassen types, die zich bij guur weer het meest in hun element leken te voelen. Zwaar Mokumse tongval in het veld en langs de lijn en na afloop een rokerige kantine waar het bier rijkelijk uit de tapkraan spoot. Bal gehakt met augurk op de formica tafel. Een club voor in de winter en voor bleke gestaalde benen. Niet het soort club vanwaar je het fijnbesnaarde exotische talent uit de weide denkt te kunnen plukken. Maar zo'n bloempje begaafdheid was er wel. Een mager en buigzaam mannetje van een jaar of elf speelde straatvoetbal op het veld. Tussen de sterkere witte benen hielden zijn mokkapootjes zich moeiteloos staande. Want hij begreep wat voetbal was, intuïtief. Hij liet de bal van zijn ene voet naar zijn andere voet rollen, prikte hem voorbij een tegen stander naar een medestander en holde geruisloos naar een nieuwe voordelige positie. De techniek was voor hem geen doel maar een middel en het werkte wonderwel op de kleiïge bodem van Sportpark Ookmeer die verwend werd door een warme bries. DWG genoot met verholen verbazing van het speels pragmatisme en misschien verwonderden de DWG'ers zich er wel over dat geen grotere club het talentje in de smiezen had. Dat verbaasde het slimmerikje op het middenveld ook. En het stak hem want met klaarziende ambitie wilde hij best ergens anders naar toe. Was het omdat hij Marokkaan van bloed was? Of zat hij domweg bij de verkeerde club, een club die scouts links lieten liggen? Dat hij hoger en beter kon, had Tarik goed gezien en hij liet het er niet bij zitten. De berg toog naar Mohammed. Tarik ging van west naar oost en sloot zich vastberaden aan bij de jongetjes die via proeftrainingen een plaatsje onder de Meerse zon hoopten te verdienen. Zijn karakterkracht werd beloond. Tarik Oulida mocht blijven en het stoere blauw en wit van DWG kwam niet meer uit de wasmand. Daarvoor in de plaats kwam het pretentieuzere rood en wit. Ajax..., zuchtte hij verlicht. De overgang ging traumaloos. Misschien ging de bal een tikje sneller van rechtervoet naar linkervoet, misschien kwamen de vlotte kwaliteitspasses vaker aan, maar het wezen van zijn spel veranderde niet. Zijn hoofd deed het zware werk dat zijn takkerige beentjes niet leek te kunnen verzetten. En onveranderd waren ook de listige buigzame soli en de schuivers in de hoek. Met Tarik aan de bal stak er een warme wind over het veld, steeds in de richting van het goede doel. De verstrijkende jaren brachten hem tot bij het tweede elftal, Jong Ajax, waarover de gloed van hoop scheen. De gloed van dat eerste elftal, nog een etage hoger en tot aan de nok toe gevuld met jonge begaafdheid en voetbalintelligentie. Veel aan de bal en zelden lang aan de bal. De techniek en het oog stuurde het leer en Tarik huppelde en zwierde naar een nieuwe voordelige positie. Waarom niet Tarik, waarom zou jij daar niet in mee kunnen doen? Alle ingrediënten beschikbaar om je te voegen in het acrobatisch metafy sisch circus. Oulida's entree bleef niet uit. Prachtig was het om, al was het maar tien minuten, mee te doen in een van de mooiste Ajaxen van de jaren negentig, dat van de vriendschappelijke wedstrijd tegen Real Madrid. Tarik op Bernabeu! De warmte spoelde als een sirocco door zijn bloed. Het was de deuropener, ook in Amsterdam en omstreken kreeg Oulida speelminuten. En hele wedstrijden. Als linkermiddenvelder, zijn meest natuurlijke plekkie op het veld. Maar dankzij het inzicht en het gogme en gewiekste technische scholing kon hij zelfs als luxe verdediger, 'op vier', onderbreken en opbouwen. Wat een weelde, wat een weelde! Wat had Ajax een rijkdom achter de hand. Het leek slechts een kwestie van tijd eer Tarik de invallersrol zou omzetten naar een vaste plaats. Maar de parel vluchtte uit de oester. Had hij haast? Waren de tegenslagen hem te machtig? Bleef de eigen plek in de hoofdmacht te lang weg? Was geduld slimmer geweest dan de ijlingse keuze voor de lelijke schijn van een zekerder toekomst? Een voetballer als hij kon toch alleen maar bij Ajax spelen? Mis vatting. Tarik koos zijn eigen weg. Zoals hij als DWG-jochie al had gedaan. Toen voerde het pad van west naar oost, nu, op een bredere kaart, van west naar zuid. De warme Arabisch-Afrikaanse wind zwierf over de wereld in plaats van zich te nestelen en te voltooien. Meer dan een decennium na Bernabeu. Sevilla, Nagoya, Sedan, Sapporo, ADO's Zuiderpark. Rijk aan ervaring maar met een leemte van niet ingeloste belofte keerde hij terug in Nederland. Tarik Oulida is een man en oogt aan de bal nog steeds als een jongen. Zie hem hollen in het geel en groen van ADO Den Haag. Mokkapootjes tussen getatoueerde spierballen, gespierde Haagse taal. In de kantine een bal gehakt. Met augurk. Zie hem gewiekst voet ballen op een bries van begaafd inzicht en technisch vakmanschap. De liefhebber beziet het en zucht een vierletterzucht: Ajax... David Endt APRIL 2004 81

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2004 | | pagina 83