grond
Natste stad
De palmares van de club uit het noorden van Italië is niet
indrukwekkend, en voor zeer aansprekende resultaten moe
ten we heel breed denken. Zo was er reeds in het oprich
tingsjaar 1896 een landskampioenschap te vieren, maar de
Societa Udinese di Ginastica e Scherma - oftewel de atletiek-
tak - was daarvoor verantwoordelijk. Voetbal kwam pas later
in zwang; in 1911 deed Udinese voor het eerst mee aan de
competitie. Een succesvolle voetbalclub kunnen we Udinese
niet noemen; het merendeel van zijn bestaan bivakkeerde de
club in de Serie C, met uitstapjes naar boven. Met de Heen
en Weer van de wijdbroeken in gedachten kunnen we Udinese
als het Volendam van Italië zien. Beroemde spelers van de
club zijn op de vingers van één hand te tellen: doelman Dino
Zoff, de Braziliaanse ster Zico, Franco Causio en de Duitser
Oliver Bierhoff (matchwinnaar in de EK-finale van 1996).
Maar dan het stadion. Gebouwd in de jaren zeventig heeft
het Stadio Friuli geen lange geschiedenis. Het verhaal van de
begintijd van het stadion levert echter al genoeg dramatiek
op. Op 6 mei 1976 was het stadion bijna klaar toen de regio
getroffen werd door een hevige aardbeving. Meer dan dui
zend mensen kwamen om het leven en een veelvoud daarvan
raakte dakloos. Het afscheid van het oude Stadio Moretti,
dat vanaf 1924 dienst had gedaan, was meteen definitief; het
stadion was zwaar beschadigd, maar deed nog wel dienst als
eerste hulppost voor de vele gewonden (later als trainings
complex). Het Stadio Friuli bleef zware materiële schade
bespaard. De ellende was daarentegen nog niet voorbij. Tij
dens de opening - met een rugbywedstrijd - woedde een
zware storm met bliksem. Eén toeschouwer stierf nadat de
bliksem in zijn paraplu was geslagen. Een paar dagen later,
op 20 september, speelden Udinese en Seregno een voetbal
wedstrijd in het nieuwe stadion. Opnieuw beefde de aarde,
maar menselijke ellende bleef dit keer gelukkig uit. Met
zoveel tegenslag, schrik en verdriet in de begintijd groeide
het stadion uit tot een soort van ontmoetingsplaats voor de
getroffen gemeenschap van de streek (die het stadion ook
zijn naam gaf).
Ook op architectonisch gebied is het Stadio Friuli bijzonder,
om precies te zijn: het dak van de hoofd- en eretribune. Voor
architect Lorenzo Giacomuzzi Moore was de prachtige beton
nen boog die het dak ondersteunt een ode aan de even prach
tige heuvels die het stadion omringen. De boog is 160 meter
lang. Men kan erin lopen; ronde gaten in de constructie geven
de wandelaar een fraai uitzicht op het veld - vanaf een zeer
bijzondere plek. Op de boog bevindt zich ook een lichtinstal
latie, waardoor het gehele stadion toe kan met slechts twee
lichtmasten, aan de overkant, die, met een beetje fantasie,
meer oog lijken te hebben voor de boog dan voor het veld.
Want wie niet op de bijzondere tribune plaatsneemt - en dat
is het merendeel van de toeschouwers - heeft een prachtig
uitzicht op de boog. Nadeel: je kunt er drijfnat van worden.
De rest van het stadion is onoverdekt en dat is anno 2004
opmerkelijk; zeker in Udine, dat als de natste stad van Italië
te boek staat!
Wordt er ook nog opmerkelijk gevoetbald in Udine? In 1990
was het Stadio Friuli in ieder geval één van de WK-stadions;
Uruguay, Zuid-Korea en Spanje speelden er ieder twee wed
strijden - tegen elkaar. Maar de nationale ploeg van Italië
heeft er bijvoorbeeld maar twee keer gespeeld. En vaste
bespeler Udinese is geen hoogvlieger.
Het feit dat Udinese zich voor het seizoen 1996-1997 had
geplaatst voor Europees voetbal was dan ook een enorme
prestatie, want nooit eerder vertoond. Daar bereikte het
team in de UEFA Cup de tweede ronde, waarin Ajax tegen
stander was. Een Ajax dat pas twee jaar daarvoor de beste
club van Europa was geweest, maar ruim een jaar later aan
een vrije val bezig leek.
Met de komst van de nieuwe trainer Morten Olsen was Ajax
eind 1997 echter aan een opmerkelijke revival bezig - zeker
in eigen land, waar het (opnieuw) ongenaakbaar was.
Ajax was nog ongeslagen toen het op 4 november koers
Het elftal dat op 4 november 1997 aantrad tegen Udinese Calcio. Staand vanaf links: Edwin van der Sar, Sunday Oliseh, OI^Tobiasen,
Dani, Peter Hoekstra, Danny Blind. Gehurkt: Jari Litmanen, Ronald de Boer, Richard Witschge, Frank de Boeren Shota Arveladze.
APRIL 2004
5'
