Perron 4 van het Amsterdams Centraal Station. Tijdelijke
bestemming van de trein naar Hannover. Onder de koepel
galmen de reizigersberichten, schuurt het slijpgeluid van
ijzer op ijzer de trommelvliezen en rumoert het van mensen
geluiden. Uit het trapgat van Perron 4 klimt uitgelatenheid.
Hoeden verschijnen, en sjaals en warme jassen en reistas
sen en koffers. Een vijfentwintigtal, meest jonge mannen,
nestelt zich rond de restauratie. Een volwassen schoolreis
lijkt hier aan te vangen! De mannen spreken voetbaltaal met
Amsterdams bravoure. Aan hun voeten ligt de bagage. Leren
voetbaltassen, logoloos maar onmiskenbaar herkenbaar. De
herkenbaarheid ontstaat ook door de houding van de man
nen. Zelfverzekerde stemmen, zelfzekere benen, zekere
ingenomenheid, sportieve lichaamstaal. Hun cluster wekt
aandacht en er zijn reispersonen en stationsbeambten die
herkennen. Ajax... wordt er hardop gefluisterd. Ja, dit
groepje jonge kerels, gestut door hier en daar een wat
ouder heerschap, is Ajax. Kampioen van Nederland. Rege
rend kampioen. Dat daar, die wat rijzige man die met ernst
overlegt met een ander ouderman moet welhaast de trainer
zijn. Meneer Humenberger... brommen de perrongangers,
kennelijke kenners. Meneer Humenberger voerde Ajax zes
maanden eerder naar een historisch kampioenschap. Ach,
dat kampioenschap is eigenlijk alweer een gepasseerd sta
tion. Het was niet zo'n briljant kampioenschap. Maar het
wordt wel gekoesterd, zeker door de jongevoetbalmannen.
De zwellende kritiek over het technisch niet zo begaafde
spel beantwoordden zij met een groeiende kameraadschap.
Vanuit de weerstand ontsteeg een onverwoestbare eenheid.
Zij voetbalden schouder aan schouder, met gebalde vuisten
aan opgestroopte mouwen. De kameraadschap zorgde voor
onbuigzaamheid en het kampioensfeest, meegevierd door
de criticasters, was helemaal hun kampioenschap!
Dat zij hier op Perron 4 samengeschoold op de trein naar
Hannover staan te wachten, heeft direct te maken met dat
landskampioenschap. Daaraan vast zat een envelopje met
inhoud. Daarin een bonnetje waarop gekrabbeld 'Europa
Cup'. Europa Cup, twee jaar jong en voor Ajax iets nieuws.
Een uitstapje naar het buitenland midden in het seizoen. Een
officieel Europees kampioenschap voor clubelftallen dat al
twee keer gewonnen was door Real Madrid. Leuk, zo'n reisje
naar het buitenland, dat was de laatste jaren niet meer
gebeurd. En dat het om een officieel toernooi gaat, heeft
ongemerkt invloed op de benadering. Oostwaarts. Naar
Duitsland. Oost-Duitsland om preciezer te zijn. Een afge
scheiden land, afgeschermd, onder doctrine gesteld. Op
politieke gronden en voorbijgaand aan de mensenbewoners
verwijderd van het oorsprongland. Vanuit de plaatselijke
politie Deutsche Demokratische Republik gestanst. Wie had
er ooit van WismutAue gehoord? Kampioen van Oost-Duits
land. Een clubje uit het Saksische Ertsgebergte, niet ver van
de Tsjechische grens, uit een provinciestadje dat zich onder
de rook van Karl Marx Stadt aan het ontwikkelen was. Gek
eigenlijk dat daar een landskampioen vandaan kon komen.
Wat weten ze van Wismut? Niets meer dan dat ze in het lila
spelen. En dat het in de eerste ronde Gwardia uit Polen ver
sloeg.
54
AJAX MAGAZINE
