Het heilige moeten bracht het beste in hem boven. En zo werd Daniël de Ridder een hooggeleerde rechtsbuiten
Daniël de Ridder
De ontdekking
van de hemel
Voor er ook maar één vraag is gesteld, blijkt de tijd voor dit interview begrensd door een
reünie van zijn middelbare school, later die middag. Ene Willem belt een paar keer, om
nogmaals bevestigd te krijgen dat zijn maatje De Ridder inderdaad naar de school aan de
Messchaertstraat in Zuid komt.
De Ridder: 'Ik heb ook wel voetbalvrienden, maar de meeste vrienden die ik heb, heb ik
overgehouden aan school. In mijn huidige situatie is het extra leuk om die oude school
vrienden op de reünie te zien. Maar ook zonder het succes van de laatste tijd had ik het
leuk gevonden. Het is leuk om te horen wat iedereen tegenwoordig doet. Wat ze stude
ren, hoe ze wonen. Ik denk dat de meesten zijn gaan studeren. Er zijn er al die alweer zijn
overgestapt naar een andere studie. Anderen studeren in Groningen. Sommigen zijn twee
jaar gaan reizen, ledereen gaat zijn eigen weg.
'Voor sommigen zal het succes verschil maken in de manier waarop ze naar mij kijken.
Anderen maakte het nooit iets uit of ik in het eerste speelde of niet. Zij vinden het leuk
voor me omdat ik het leuk vind. Maar er zijn er ook die zich veel meer betrokken voelen
bij Ajax als club en voor hen is het wel heel bijzonder dat ik het eerste heb gehaald. Mis
schien kijken zij met iets meer bewondering naar me.
'Ik denk dat geen van mijn medescholieren door heeft gehad hoe zwaar het voor mij
geweest is om school en voetbal te combineren. Ze waren er niet bij. Ze zien iets van bui
tenaf, maar verder niet. Ze hebben nog nooit een dag volgemaakt zoals ik die volmaakte.
Het is uiteindelijk toch iets dat je in je eentje moet opknappen. Maar dat geldt voor ieder
een. Ik weet ook niet exact voor welke problemen andere leerlingen stonden. Je doet
toch je eigen ding.'
Het midden van het midden
Het is natuurlijk niet zo dat iedere profvoetballer achterlijk is, of zich met moeite door
LTS-hout worstelt, maar zoals Daniël de Ridder zie je ze niet vaak. Als jeugdvoetballer van
Ajax en leerling van het Vossius Gymnasium gokte hij op twee paarden, die bijna geen van
tweeën de finish haalden. Hij haalde zijn schooldiploma, en op het nippertje lukte het
zelfs bij Ajax. De combinatie zegt waarschijnlijk nog meer over zijn doorzettingsvermo
gen dan over zijn zeldzaam veelsoortige talent.
De Ridder: 'Ik denk niet dat ik hier een vreemde eend in de bijt ben omdat ik als een van
de weinige Ajacieden weet wie Ajax was. Hij was een held in de Griekse mythologie, en
schier onoverwinnelijk. Maar ik ben niet alleen gymnasium gaan doen om me te verdiepen
in de herkomst van de naam van mijn favoriete club. Als gymnasiast in Ajax 1 loop je
natuurlijk het risico in de groep voor professor versleten te worden. Tot nog toe valt het
mee. Ik word niet echt belachelijk gemaakt. Ze gebruiken me meer als vraagbaak. Wat is
de hoofdplaats van dat en dat land, vraag maar aan Daniël. Wat is het Engelse woord
voor..., vraag maar aan Daniël. Dat meer. En het is ook niet zo dat ik echt als studiebol te
herkennen ben.'
Misschien, maar iemand die als favoriete boek doodgemoedereerd 'De ontdekking van de
hemel' van Mulisch opgeeft, is niet ver verwijderd van de buitenbeentjes-status.
De Ridder: 'Ik vind het gewoon het mooiste boek dat ik gelezen heb. Dik, maar heel erg
indrukwekkend en mooi geschreven. Je kunt je zo identificeren met de hoofdpersonen. Ik
heb daar heel veel plezier aan beleefd. Die zoektocht naar het midden van het midden;
naar de Tafelen der Wet...'
Geconfronteerd met de basiskennis profvoetbal, dat om erbij te horen 'De ontvoering van
Freddie Heineken' toch meer geschikt is, reageert De Ridder enigszins geschrokken. 'Ik
ken dat boek niet. Lezen alle voetballers dat dan? Hoezo, is het zo'n goed boek?'
Labiel, depressief, the works
De Ridder: 'Misschien kwam mijn doorbraak later dan wanneer ik in een eerder stadium
voor voetbal had gekozen. Soms denk ik dat het beter was geweest als ik wel een keuze
had gemaakt. Soms had ik spijt van mijn route. Zeker als je je leeftijdgenoten uit de Ajax-
jeugd wel de stap ziet maken. Het lijkt nu alsof ik een laatbloeier ben, maar dat is niet zo.
Ik ben in het voetbal nu precies op het punt dat ik op deze leeftijd bereikt had willen heb
ben. En daarbij heb ik ook nog eens mijn gymnasiumdiploma. Eigenlijk ben ik er trots op
dat ik het eerste al zo snel heb gehaald. Want je moet beseffen dat ik me pas vol op voet
bal heb gericht toen ik achttien was en mijn gymnasiumdiploma had gehaald. Binnen
anderhalfjaar stond ik in het eerste. Ik weet niet of ik nu veel meer risico heb gelopen
dat ik niet zou doorbreken. Het gaat er uiteindelijk om of je de kwaliteiten hebt om het
niveau aan te kunnen. Soms dacht ik wel: "Shit, het is een beetje onmogelijk wat ik wil.
Denk je nou echt datje dit gaat klaarspelen? Ik heb iets onmogelijks voor ogen. Ik ben
bang dat ik het allebei misschien niet ga halen." Twijfel heb ik echt wel gekend.
'Soms schoot ik in de stress met school. Of in de stress met voetbal. Ik zat ook nog eens
in het Nederlands elftal onder negentien. Dan ben je soms drie dagen weg. De omschake
ling tussen de twee werelden lukte soms niet. Als ik een goede wedstrijd had gespeeld,
wilde ik ervan nagenieten, maar dan moest ik eigenlijk direct de boeken induiken voor
een volgend proefwerk. De hele tijd die knop omzetten. Dan weer naar school, dan weer
naar voetbal, dan weer naar school, dan weer naar voetbal. Soms werd ik wanhopig. Dan
wilde ik de knop niet meer omzetten. Soms was ik zo ontzettend moe dat ik geen uitweg
meer zag. Er ontstond paniek, wanhoop. Dat duurde nooit veel langer dan een uur. Labiel,
depressief, the works. Maar gelukkig had ik dan altijd wel mensen om me heen die me
eruit konden halen. Mijn moeder, haar vriend, mijn vader. Maar uiteindelijk ben ik zelf
natuurlijk ook een doorzetter.'
Wiedergutmachung of niet
De Ridder verlangde soms naar het vermogen op te geven. Maar de dwangmatige neiging
om alles tot een goed einde te brengen, stond welke keuze dan ook in de weg. Maniakale
prestatiedrift die bij minder kwaliteiten eenvoudig kan leiden tot zelfdestructie. Het hei
lige moeten bracht het beste in hem boven. En zo werd Daniël de Ridder een hoogge
leerde rechtsbuiten.
De Ridder: 'In mijn ogen bestaat er geen toeval. Het beeld is ontstaan dat ik door geluk
jes de mogelijkheid heb gekregen om me te bewijzen. Maar geloof me, het zijn geen
gelukjes geweest. Ik kan met misschien meer recht zeggen dat tegenslag eerder succes
heeft verhinderd. In die zin bestaat toeval dan wel, als je zowel pech als geluk ertoe
rekent. Wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd, weet niemand. Ik ga dat ook nooit op
appii okïa 07
