Hoor toch eens. Luister eens naar die gekken, luister naar hun gefluit en boegeroep. Hier
loop ik, in de kwartfinale van de Champions League 2002-2003. Met Milan in Amsterdam
tegen Ajax. Elke keer als ik aan de bal ben, daalt de minachting op mij neer. Waarom? Wat
heb ik die mensen misdaan? Waarom krijg ik geen applaus als ik aan de bal ben? Hier heb
ik het vak geleerd, ze zouden trots op me moeten zijn. Maar ze geselen mij elke keer als
de bal in mijn buurt komt. 0, wat hoop ik dat wij Ajax uitschakelen. Niet voor de spelers,
dat zijn mijn vrienden, maar voor die dwazen op de tribune. Wat een idioten, wat een
respectloze hufters. Ze verdienen het niet dat ze naar me kijken. Ik zal ze straks eens
iets laten zien. Als Rui Costa de bal nou niet meteen diep op Inzaghi speelt, maar even
terugkaatst op mij, zodat ik via een een-tweetje met Gattuso Shevchenko in stelling kan
brengen en daarna... ai, verdomme, verdraai ik mijn knie. Jezus, dat doet pijn, ik moet
eruit, het gaat niet meer. Hoor dan, hoor dan, hoor ze eens juichen, die gekken. Ze zijn in
extase omdat ik er geblesseerd af moet en in de return niet zal kunnen meespelen. Wat
zijn jullie Hollanders toch een betreurenswaardig volkje.
Johan de Koek is een zekerheidje, 1-0. Zidane maakt gelijk, maar Ronald de Boer zet
Nederland weer op voorsprong. Djorkaeff zou wel eens kunnen missen. Nee, toch niet, hij
maakt er 2-2 van. Wat een zenuwen, waarom doet Guus Hiddink dit eigenlijk? Waarom
rijdt hij niet op zijn Harley door de Achterhoek, door de eindeloze leegte van de eenvoud,
in plaats van hier in de kwartfinale van het Europees kampioenschap in Engeland onver
antwoord grote hoeveelheden adrenaline door het lichaam te jagen? Kluivert 3-2, Liza-
razu 3-3. Clarence, jij de volgende. Doet hij daar wel verstandig aan? Clarence heeft nog
niet veel ervaring, hoewel, het is al zijn vijftiende interland, hij is na een uur in het veld
gekomen voor Bergkamp, dus heeft er inclusief de verlenging een uur op zitten en goed
gespeeld. Bovendien, strafschoppenseries heeft Guus Hiddink nog nooit verloren.
Op 20 mei 1998 zegt de klok in de ArenA dat het tijd is om te sluiten. Kom op, Herr Krug,
blaas voor de laatste keer en laat ons die beker kussen. Was het buitenspel van Mijatovic?
Zal best, interesseert me geen bal. Wat zeggen jullie, ik kan er niets van? Ja hoor, jullie
hebben gelijk, ik kan er helemaal niets van. Ik ben vorige maand pas 22 jaar geworden,
maar ik win vandaag wel mijn tweede Champions League. Sorry van die doodschop, Edje.
Was even nodig.
Old Trafford is vijf kwartier voor het begin van de wedstrijd al helemaal vol. Het zwart-wit
van Juventus en het wit-rood van Milan maken de tabernakel de aantrekkelijkste plek op
aarde. Theater of dreams mocht niet van het management van Manchester United, dus
werd het Theater of football. Ook goed.
Niets aan de hand, ik loop gedecideerd naar de stip. Mijn armen slingeren gecontroleerd,
mijn voetstappen zijn krachtig, mijn hoofd is in balans. Niemand maakt mij wat. Lama, de
Franse doelman, doet een schietgebedje maar zal geen genade vinden. Ik jaag hem met
bal en al door het doel heen. Adieu, monsieur Ie professeur.
Het hart van Hiddink staat enkele seconden stil en de mond valt open. Clarence, getooid
met rugnummer vier, telefoneert als een pupil en schiet zijn strafschop, nummer vier van
Nederland, zo zwak in dat Lama hem er fluitend uit kan houden. De Nederlandse bonds
coach kijkt geslagen naar het gras, dat er opeens veel minder groen uitziet dan zojuist.
Nu maar hopen op een misser van de Fransen. Tevergeefs: Guérin maakt 3-4, Blind 4-4,
maar Blanc ten slotte 4-5. Frankrijk gaat naar de halve finale, Nederland naar huis. De
stilte is beklemmend maar oorverdovend. Het is pas over ruim drie weken 14 juli, maar
daar trekken de Fransen zich niets van aan. De coach ziet dat bij Seedorf de tranen
86
AJAX MAGAZINE
