René en Willy
De week van.
Bericht uit Schotland
Of er in Amsterdam soms een Van-machine staat, wil de morsige Schot aan de toog van The
Hampden Inn weten. Althans, dat maken we uit zijn woordenbrij op. Ze zijn al niet makkelijk
te verstaan, laat staan als ze dronken zijn, wat vaak het geval is aan de vooravond van een
interland, want drinken kunnen ze, die Schotten. Steve, de morsige man in kwestie, lispelt het
rijtje namen nog eens voor zich uit. Van der Sar, Van der Meyde, Van der Vaart, Van Nistel-
rooy, Van Hooijdonk, Van Bronckhorst. Van der Vaart, dat is de leukste naam volgens Steve.
Schotten houden van woordspelingen, blijkt ook dagelijks uit de krantenkoppen, en met een
naam die tot het Engelse woord voor 'scheet' is te verbasteren kunnen ze wel wat. Van der
Fart, Steve maakt de grap om de twintig seconden en telkens weer lacht hij zijn geel-bruin-
zwarte tanden erbij bloot.
Van der Vaart heeft een paar uur later beduidend minder goede luim. Oranje werkt de laatste
training af op het schitterende Hampden Park en er is hem iets gaan dagen tijdens de voor
gaande trainingssessies. Alles wees erop dat hij en Ruud van Nistelrooy de stoottroepen in
Glasgow zouden vormen. Maar een paar doelpunten van Patrick Kluivert tijdens trainingspar
tijtjes hadden aartstwijfelaar Dick Advocaat aan het denken gezet. Zeker wist Van der Vaart
het die vrijdagavond in Glasgow nog niet, de opstelling bleef ook voor de spelers tot een paar
uur voor de wedstrijd in nevelen gehuld, maar hij voelde het aan zijn water. Hij zou de tol van
de onzekerheid gaan betalen. De onvrede zoekt en vindt meteen na de smadelijke 0-1 neder
laag een uitweg. Chagrijnig staat Van der Vaart in de catacomben van Schotlands nationale
stadion. Handen diep in de zakken van zijn zwarte trainingsbroek, een donderbui in de ogen.
Na het vroege doelpunt van James McFadden was hij op de bank in gedachten zijn veters al
gaan strikken. En hij had een paar keer schalks vanuit zijn ooghoeken naar de bondscoach
gekeken. Alsof hij wilde zeggen: toe maar Dick, gooi de schroom van je af, eindelijk, kies voor
voetbal, kies voor mij. Van der Vaart had gelonkt tot de zestigste minuut, het moment waarop
hij de plek van Edgar Davids mocht innemen.
En nu staat hij daar, terwijl het geluid van Schots feestgedruis de spelonken van Hampden
Park binnendringt, te mopperen. Verderop verkopen zijn medespelers zoete broodjes, ze zeg
gen dat het vooral een kwestie van pech was en dat alles goed komt. Maar Van der Vaart bakt
bitterkoekjes. Slap begonnen, zoals zo vaak, zegt hij tot de latere ergernis van Advocaat. Als
hij wegloopt verschijnt er voor het eerst iets wat op een glimlach lijkt op zijn gelaat. Van der
Vaart knipoogt en zegt: 'Benieuwd of er nu wat gaat veranderen.'
Terug in Nederland is Raffa het cynisme nog niet voorbij. We zitten tegenover elkaar in Hotel
Huis ter Duin en ik vraag hem of hij op de trainingen voor de return nu elke bal zelf op doel
gaat schieten. Een doelpunt en je staat in de basis tegenwoordig, houd ik hem voor, en hij
lacht. 'Dat schijnt nieuw te zijn ja,' reageert Van der Vaart, 'datje op de training een basis
plaats kan verdienen.' Wat hij daarvan vindt behoeft geen verder betoog, met dank aan zijn
lichaamstaal. Schamper, dat is het eerste woord dat opborrelt.
Binnen de massieve muren van het trainingskamp houdt Van der Vaart zich verder rustig, ver
tellen andere internationals. Tijdens een groepsgesprek, een dag voor de cruciale wedstrijd
in Amsterdam, voeren de ervaren spelers het woord, de hongerige Ajacied zwijgt. Hij kent
zijn plek. De tijd dat hij zich intern zal laten gelden gaat komen, dat is zeker, maar nu nog
even niet. Nu zoekt hij vooral het gezelschap van Wesley Sneijder, zijn grote kleine vriend.
Als een Siamese tweeling zijn ze bij Oranje, tot vertedering maar ook hilariteit van de andere
internationals. Het heeft ze inmiddels een bijnaam opgeleverd, bedacht door sfeermaker
Pierre van Hooijdonk. Hij vernoemde Van der Vaart en Sneijder naar de broertjes Van de
Kerkhof. Rafael is René, Wesley is Willy.
Als duidelijk wordt dat ze samen het hart van Oranje gaan vormen tijdens de herkansing
tegen Schotland, maken René en Willy een afspraak. Ze voelen: dit is hét moment.
Ze gaan het doen.
Na de wedstrijd zoeken ze elkaar in de kluwen hossende oranjehemden. Ze hebben het
gedaan en Nederland heeft ze massaal in de armen gesloten als redders des vaderlands.
De toekomst van Oranje heeft wederom een Amsterdams fundament, met een knipoog naar
Helmond. De toekomst is aan Willy en René.
Simon 7wartkruis
Tegen SC Heerenveen zat
Van der Vaart zijn laatste
wedstrijd schorsing uit.
Vanuit de Sjaak Swart Suite
zag hij zijn ploeggenoten
met 3-1 winnen.
