De terugkeer van Co
De heren media
Column
Maar ja, de media. Onlangs las ik in een
stukje van Cruijff nog: de media HEEFT, die
denkt kennelijk dat het enkelvoud is. Van
Gaal trouwens ook. En dat brengt ons weer
bij de Mokumse Mafia. Laatst kreeg ik het
verzoek van een weekblad om te reageren
op de stelling 'Moet Johan Cruijff niet een
beetje zijn mond houden?' of zoiets. Ik heb
niet eens teruggebeld. Kan die Cruijff u wat
schelen? Mij niet in ieder geval. Ik zou
alleen willen aanhalen wat Wim Kan over de
Paus zei, in verband met het verbieden van
de pil: 'Als je de sport niet beoefent moet je
je ook niet met de spelregels bemoeien'.
Maar Cruijff is Mokum, en dus belangrijk. Als
de Amsterdammers vrij kansloos en slecht
voetballend verliezen van de nummer zes
tien van Spanje, dan doet Tom Egbers net of
ze toch een beetje gewonnen hebben. Zou
die jongen dat nou zelf niet in de gaten heb
ben? (Gerard Cox, Feyenoord Krant, 11-11-
2003)
Er zijn belangrijkere dingen in het leven dan
voetbal, maar nu even niet. (Johan Derksen,
VI, 12-11-2003)
Elke stap die de Ajacieden zetten, wordt
tegenwoordig gevolgd door de huismedia.
Ook naar het Amsterdamse Bos is een
medewerkster afgereisd om voor de website
verslag te doen van de zweetdruppels. Het
is een dame van een jaar of dertig die is uit
gerust met fototoestel, videocamera en een
fijn stel ogen. In het bos staan bomen in
plaats van toeschouwers en dat plast lekker
weg. Vrouwen gebruiken een boom wel eens
om mee te praten, maar de meeste mannen
plassen er liever tegen. Als je je best doet,
kun je zelfs letters plassen. Ook Zlatan Ibra-
himovic moet plassen, al maakt hij geen let
ters. Hij ziet dat de verslaggeefster van de
Ajax-website voorbij fietst. Come here, take
a picture, zegt Ibrahimovic, terwijl hij grinni
kend naar beneden knikt. (Jop van Kempen,
Het Parool, 19-11-2003)
Tja, de semi-intellectueel Spaan is geen
Peter R. de Vries, maar de ironie is: het had
waar kunnen zijn. Een deel van onze inter
nationals stapt best graag. (Hugo Borst,
Algemeen Dagblad, 22-11-2003)
Vrienden, geef Eindhoven ook even een
seintje wanneer de persboycot is afgelopen.
(Hugo Borst, Algemeen Dagblad, 22-11-
2003)
Het succes van de historische zege op
Schotland kleefde tegen Heerenveen als
vette klei aan Sneijders schoenen. Dat is
ook waar trainer Ronald Koeman zich zoveel
zorgen om maakt. (PoulAnnema, de Volks
krant, 24-11-2003)
Woensdagnacht vierde een groepje interna
tionals de sensationele overwinning op
Schotland in de Amsterdamse Supper Club.
De namen van de spelers stonden in een
mum van tijd op vipspotting.nl, een website
waarnaar de verblijfplaatsen van bekende
uitgaande Nederlanders per sms verstuurd
worden. Eén naam ontbrak, hoewel hij wel
degelijk aanwezig was. Ze zullen hem over
het hoofd hebben gezien of niet herkend
hebben, Wesley Sneijder. Het zal de laatste
keer geweeest zijn. (Simon Zwartkruis,
Sportweek, 25-11-2003)
29 november 2003. In zijn wekelijkse
Parool-rubriek 'Spaan rectificeert' rectifi
ceert Henk Spaan het puntenaantal dat hij
zichzelf een week eerder had toebedeeld.
(Edwin Struis, Sportweek, 25-11-2003)
De ethici die verantwoordelijk zijn voor
dergelijke publicaties zouden eens moeten
weten wat voetballers sinds jaar en dag na
een wedstrijd uitvreten, maar dat is niet
relevant. Zo vind ik het ook niet relevant te
berichten over de avonturen van journalis
ten tijdens buitenlandse reportages, al was
het alleen maar uit zelfbescherming. (Johan
Derksen, VI, 26-11-2003)
Ibrahimovic, al niet helemaal fit aan het
duel begonnen, hinkte vervolgens nog een
kwartiertje rond en moest toen plaatsmaken
voor Litmanen. Wat overbleef was een wesp
zonder angel. Ajax zoemde hinderlijk langs
Italiaanse hoofden en benen, maar meer dan
irriteren deed het AC Milan nooit. (Rob Pie-
tersen, Trouw, 27-11-2003)
De stemming op 1 november 2003, de dag van Co's terugkeer in het stadion waar hij
twee jaar eerder noodgedwongen weg moest, was beladen. Hij was sinds die voor hem
zo asgrauwe 29 november 2001 nooit meer in de ArenA geweest. En nu moest hij wel
komen, want op het programma stond de wedstrijd Ajax - AZ.
De dagen voorafgaand aan de topper in de eredivisie gaf Adriaanse veel interviews.
Volgens Co was dat niet omdat hij dit zelf wilde, maar omdat de media hem daarover
hadden benaderd. Het resulteerde in enkele pikante verhalen, zoals onder meer in het
Algemeen Dagbladen Het Parool. Ook het Noordhollands Dagblad droeg een steentje
bij, door drie dagen achtereen te schrijven over de 'ultieme revanche' van Co Adri
aanse. Lezing van al die verhalen leerde dat de gewezen Ajax-trainer nog steeds heel
erg veel wrok voelde jegens Ajax.
Ik ken Co Adriaanse niet persoonlijk. De eerste keer dat ik hem ontmoette, was ergens
aan het einde van de jaren tachtig, toen hij in het bijzijn van oud-scheidsrechter Jan
Keizer en de in Amsterdam en omstreken 'wereldberoemde journalist' Freek Louis deel
nam aan een symposium over veiligheid op en rond de voetbalvelden. Ik raakte destijds
onder de indruk van zijn inhoud en uitstraling. Een aimabele en intelligente man, dacht
ik bij mezelf.
Sinds die avond ben ik de trainersloopbaan van Co Adriaanse met meer dan normale
interesse blijven volgen. Doordat die loopbaan zo succesvol was, leek het me niet meer
dan logisch dat hij in de zomer van 2000 trainer van Ajax werd. Net zo blij was ik voor
Adriaanse toen hij anderhalfjaar later werd ontslagen. Het ging niet meer. De ooit zo
ontspannen en zelfverzekerde Co Adriaanse was in de weken voor zijn ontslag verwor
den tot een uiterst kwetsbare en onzekere persoon. Hij was alleen.
Maar op 1 november 2003 glom Co weer, en liep hij met de borst naar voren door de
ArenA. Zelfs de altijd zo stoïcijnse Koeman liet zich ontregelen door alle media-
aandacht voor Co Adriaanse. Koeman maakte rond de wedstrijd voortdurend een
geïrriteerde indruk.
Co niet, die vertrok geen spier. Hij groette een bekende onder de journalisten en vroeg
beleefd aan persvoorlichter Bergsma waar hij moest gaan zitten. Alsof hij dat niet meer
wist! Adriaanse draaide zijn verhaal onverstoorbaar af: 'Ik heb al vaker in uitwedstrij
den tegen Ajax gespeeld. Ik voelde dat we vandaag konden winnen (zo nu en dan keek
hij een tikje uitdagend naar Koeman, maar deze ging het oogcontact nadrukkelijk uit de
weg). Ik denk dat 2-2 een verdiende uitslag was geweest, maar desondanks ben ik trots
op dit AZ.'
Toen later Koeman zijn verhaal over de wedstrijd vertelde, bleef Adriaanse ijzig kalm.
Hij nam een slokje water, maar verder keek hij strak en bewegingloos voor zich uit,
zonder iets of iemand te zien. Geen enkele mimiek. Wat Co wel deed: hij werkte cons
ciëntieus zijn nagelriemen bij.
Na de verplichte persconferentie bleef hij lang hangen in de perskamer. Terug was de
ontspannenheid die hem altijd zo sierde. Tegenover Radio Noord-Holland. 'Volgens mij
heeft het Ajax-publiek respect voor de wijze waarop wij hebben gevoetbald.' En tegen
over Radio t. 'Wij speelden vandaag het klassieke Ajax-systeem: 3-4-3. Dat verklap ik
hier nu graag!' Later bracht hij nog een nuance aan, toen alleen de schrijvende pers
was overgebleven: 'Eigenlijk was het 3-3V2-3Y2, maar dat is alleen voor de fijnproevers
zichtbaar geweest.' Hij lachte vergenoegd om zijn vondst.
De uitleg van Adriaanse werd verschillende malen onderbroken door oud-Ajax-colle-
ga's, die hem graag de hand wilden drukken. De meest oprechte begroeting was die
met aanvoerder Galasek. Adriaanse: 'Tomas, moest je die penalty er nu echt inschie
ten? Je had eindelijk eens wat voor mij kunnen doen!'. Tomas moest lachen, maar zei
verder niets.
En even later richtte Adriaanse zich opnieuw tot de overgebleven verslaggevers: 'Jon
gens, wat een wedstrijd was dit! Geloof me, iedereen is nu gesloopt: niet alleen de spe
lers van AZ, maar ook die van Ajax, én de scheidsrechter.' Een van de journalisten
reageerde alert: 'Maar Co, ook wij zijn gesloopt hoor!' Gelukkig kon Co er de humor van
inzien en na nog een paar handdrukken en een enkele kus verliet hij opgetogen de
Amsterdam ArenA. Het was hem meegevallen. En nu maar hopen dat hij met dit AZ
Europees voetbal haalt, want dat gun ik hem van harte.
Jeroen van den Berg
i A KII i A m
11-5
