Het doelpunt
De keuzes van René Froger
De buitenstaander
Column
Sneijder of Seedorf?
'Sneijder. Hij is tweebenig, snel, zeer gedreven, gemotiveerd en heel eager.'
CD of DVD?
'Is een heel moeilijke keuze. CD voor de magie en DVD voor het complete beeld, zou ik zeg
gen. Meiden van een jaar of twaalf hebben vaak posters van hun idolen aan de muur han
gen. Daarmee wordt tegelijkertijd een soort fantasie gecreëerd. Met een DVD gooi je die
fantasie weg, maar het is wel weer van deze tijd natuurlijk.'
ArenA of de Kuip?
'Daar geef ik geen antwoord op. Hoewel, schrijf dit maar op: de Kuip is een van de mooiste
stadions van Nederland en de ArenA is een van de mooiste stadions van Nederland met dak.
Zoek de tien verschillen!'
Blaricum of Amsterdam?
'Het is maar een kwartiertje rijden... Daarom ben ik in Blaricum gaan wonen. Ik ben twee,
drie keer in de week in de stad. Voor mijn gemoedsrust en de kinderen is het geweldig. Als
je in Amsterdam woont, moet je de rust opzoeken. Nu is het net andersom, maar dat bevalt
me prima.'
1987 of 2003?
'1987 was het jaar van mijn eerste hit en tevens het jaar dat ik mijn vrouw leerde kennen.
Daar kies ik dus voor. Ik was bovendien zestien jaar jonger en als ik toen had geweten wat
er later allemaal zou gaan gebeuren... Pffff, het leven was toen een stuk gemakkelijker.'
Rembrandtplein of Leidseplein?
'Rembrandtplein. Daar is levende muziek.'
De Beatles of de Rolling Stones?
'Beatles. Die hebben veel mooiere liedjes gemaakt.'
Balkenende of Bos?
'Geen van beiden.'
Wel of geen satire ten opzichte van het koningshuis?
'Als het goed bedoelde satire is, vind ik het niet erg. Ik ben koningsgezind, absoluut, maar
satire moet tot op zekere hoogte kunnen. Maar waar ligt de grens? Is een mop leuk van
wege de humor of juist vanwege de schunnigheid? En een mop kan juist ook heel aardig zijn
vanwege een bepaalde nuance. Zo is het met satire ook een beetje. Zolang het mensen
geen pijn doet, heb ik er geen problemen mee.'
Het doelpunt.
Dat is genoeg, ledereen weet waar we het dan over hebben.
Je mag ook zeggen: dat doelpunt van Rafael. Het was kunst, het was de reden
waarom voetbal ook al weer zo leuk was, de reden om naar het stadion te gaan, de
reden waarom je Van der Vaart wilt zijn. Rellen zijn misschien leuk - ik ben erop
tegen, maar ik heb vroeger ook meegedaan - maar Het Doelpunt, dat stelt toch wel
alles in de schaduw.
Het is ook onmogelijk om er NIET over te schrijven - terwijl dat wel onverstandig is,
want elke krant, elk sportprogramma voor radio en tv, elke sportliefhebber heeft het
erover gehad.
Het doelpunt.
Waarom is het ene doelpunt mooier dan het andere?
Omdat het grenst aan het onmogelijke?
Ja en nee. (Gelukkig, zo heb ik weer wat te schrijven.)
Iedereen zou Het Doelpunt hebben kunnen maken - zo moeilijk is dat niet - maar het
is het gruwelijke voetbalinzicht datje moet hebben om iets te doen en te bedenken,
in een ogenblik van een seconde, dat vrijwel onmogelijk lijkt en grenst aan tovenarij.
In feite is het goochelen.
Een goochelaar doet in wezen iets wat wij niet opmerken. Hij leidt onze aandacht af.
Hij verbergt een vingerhoed in zijn hand, het konijn in de dubbele voering van zijn
hoge hoed of hij stopt iets in zijn mouw. In feite worden wij bedonderd. Dat doet Van
der Vaart ook. Maar het prettige is dat niet wij, de toeschouwers, bedonderd worden,
maar de tegenstander.
Ik weet niet meer wie de directe tegenstander van Rafael was - de man zelf wil het
waarschijnlijk ook niet meer weten - maar hij wist gewoon niet wat er gebeurde. Van
der Vaart dook toch onder de bal door? Hoe kan die bal dan in het doel terechtko
men? Het was het konijn dat in de hoed verdwijnt, het horloge dat stuk gehamerd
wordt en nog heel blijkt te zijn; Hans Klok die zijn assistente tevoorschijn tovert.
Bal in doel.
In mijn jeugd was een omhaal het hoogst haalbare. Maar deze duik van Van der Vaart
overtreft alles.
Er zit een negatieve kant aan - helaas.
Ik zag Ajax al meteen weer kampioen worden. Van de Champions League, bedoel ik.
En daarna van de wereld. Want zeg nou zelf: wie van de lichting '94-'95 had zo'n
doelpunt kunnen maken? Niemand toch?
Zo'n doelpunt geeft hoop - en ik weet datje die niet moet hebben.
Maar hij geeft hoop ook voor het Nederlands elftal, dat straks in Portugal moet spe
len. Je denkt toch: ach, die Duitsers, dat wordt 6-0. Van der Vaart maakt er drie.
Ach, die Tsjechen...
Je weet ook dat het zo niet zal gaan, maar je denkt toch dat wij een geheim wapen
hebben. (En dan ook nog Wesley!)
De eerste keer dat ik tovenarij zag, was van Johan Cruijff. Dat was geen doelpunt,
maar ik weet dat er filmbeelden van bestaan. Waarschijnlijk valt het nu tegen, maar
destijds vond ik het schitterend. Ik was erg jong. Ik zat voor de televisie. En Ajax
speelde in de mist tegen Liverpool. Cruijff heeft de bal in de rechtercornerhoek.
Twee man staan bij hem, ze drijven hem bijna het veld uit. Toen zag ik Cruijff een vol
maakt 'achterommetje achterlangs' maken: kont d'r in om ruimte te maken, bal met
voet om eigen standbeen goochelen, omdraaien en hup, de hoge hoed was leeg,
konijn verdwenen, en daar liep Johan naar het zestienmetergebied, richting doel.
Twee jongens van Liverpool staan waarschijnlijk nog bij die cornervlag naar Johan te
zoeken. Het vervelende was, dat ik ook niet begreep wat er was gebeurd. Ik wist
alleen dat ik iets geniaals zag. Ik begreep onmiddellijk dat iemands hersens in zijn
voeten konden zitten.
Het doelpunt.
Kan dit nog verbeterd worden?
Theodor Holman
JANUARI ?M4
mo
