eigen weg en zie maar hoe je Robin Muller van Moppes uit de basis speelt. Dat heeft me
gevormd als voetballer en als mens.'
Muller van Moppes rolde rond die tijd ook nog eens van de ene blessure in de andere.
Door verkeerde zooltjes kreeg hij een achillespeesblessure, een seizoen later brak hij zijn
bovenbeen en na een goed jaar in de A2 kreeg hij tijdens het Euro-toernooi in Groningen
een doodschop van een speler van Valencia. Voor de junior brak er opnieuw een tijd aan
van revalideren, iets waar hij inmiddels heel ervaren in was. Samen met fysiotherapeute
Erna Spil werkte hij hard aan zijn herstel. Heel hard, want in juli 2002 zou de A1 van trai
ner Danny Blind naar Australië vertrekken voor een toernooi. 'Ik wilde per se mee naar
Australië, dus gaf ik twee maanden vol gas. Ik haalde het en ging mee. Maar daar is
eigenlijk alles mee gezegd. Ik speelde wel, maar niet goed. Ik verwachtte veel van
mezelf, wist wat ik kon, maar het kwam er niet uit.'
De twijfel sloeg weer toe, maar keer op keer kwam de piramide van Ladru op het netvlies
van de onzekere Muller van Moppes. Hij was al zo ver gekomen, hij mocht niet opgeven.
Kon niet opgeven, want spelen bij Ajax is immers voor zo veel jongens een droom. 'Ik
besef nu dat het mooi is om bij Ajax te spelen. Misschien is het in het verleden mijn fout
geweest dat ik het te gewoon vond.'
De geboren Amsterdammer overwon ook de nieuw gerezen twijfel. Hij beleefde een mooi
jaar bij de A1 en proefde zelfs aan het grote Amstel-Cuptoernooi door met Jong Ajax mee
te spelen tegen Excelsior. Jong Ajax had vorig jaar immers een kleine groep. Soms zo
klein, zodat John van 't Schip veel jongens uit de A1 nodig had om het team te complete
ren. Ook Muller van Moppes werd regelmatig overgeheveld. 'Toch speelde ik in de A1 met
meer spanning dan in het tweede elftal. Je moest immers in de A1 laten zien wat je kon,
in het tweede speelde je toch meer vrijuit. Terwijl ik vroeger altijd bang was om in een
hoger team in te vallen. "Wat zullen ze van me denken?", dacht ik dan. Tot het fluitje
klonk, daarna maakte het niet meer uit.'
Dat fluitje klonk dit seizoen veelvuldig voor hem als speler van Jong Ajax. Hoewel hij de
overstap van de Toekomst naar de ArenA groot vond, heeft hij zijn draai in het team van
Van 't Schip gevonden. Hoe denkt hij dat mensen hem zien als hij zich op het veld
beweegt? 'Ze zien een onopvallende speler, want mijn spel bestaat uit simpel spelen. Ik
doe geen gekke dingen of ik moet heel erg goed in mijn vel zitten. Ik wil niet zeggen dat
ik een type Galasek ben, maar ik ben wel een echte teamspeler. Ik laat anderen beter
spelen en ik pik zo af en toe een doelpuntje mee. Scorend vermogen is wel een kwaliteit
van mij.'
Hoe zijn toekomst eruit ziet weet hij niet. 'Als ik een glazen bol had, had ik misschien wel
voor tennis gekozen,' lacht de middenvelder. 'Ik wil het maximale uit mijzelf hebben
gehaald, mijzelf nooit kunnen verwijten dat ik te weinig mijn best heb gedaan. Of ik dan
bij Heerenveen, Ajax, Real Madrid of MVV terecht kom, maakt mij niet uit. Ik zal overal
vrede mee hebben als dat het maximale is. Ik ben benieuwd hoe mijn ontwikkeling zich
doorzet. Bij Jong Ajax kan ik meekomen, al is het niet zo dat ik uitblinker ben. Maar ik
blijf mij ontwikkelen. Je moet elk jaar opnieuw presteren. Die elf jaar jeugdopleiding tel
len dan echt niet meer mee.'
Hoewel voetbal dagelijkse kost is, kan Muller van Moppes het tennisracket niet een heel
jaar lang in de kast laten liggen. 'Deze zomer speelde ik nog een B-toernooi in Diemen.
Mooi dichtbij, ik kon er op de fiets naar toe en ik won warempel ook nog. Tennis is nu niet
meer dan lekker ontspannen bezig zijn om mij weer helemaal op te kunnen laden voor
een nieuw voetbalseizoen.'
Monique Janse
44 AJAX MAGAZINE
