op tv te zien. Mijn eerste herinnering voert terug naar 1982, het
jaar dat Italië het WK won. Met Paolo Rossi in een hoofdrol, die
aan de lopende band scoorde. Het WK van 1986 heb ik in zijn
geheel gevolgd, ik heb volgens mij geen enkele wedstrijd gemist
in dat toernooi. De Sovjet-Unie had een goede ploeg en liep met
ruime zeges door de groepswedstrijden heen. In de kwartfinale
troffen ze België. Ik twijfelde er niet aan dat ze zouden winnen,
maar het mocht niet zo zijn. Twee buitenspeldoelpunten van Bel
gië en ballen tegen paal en lat verpestten mijn dag. België won
met 4-3. Volkomen onnodig; een nationale tragedie, zeker voor
mij.'
EK '88
'Het EK van 1988 heb ik net zo intensief gevolgd. Aan de finale
heb ik een speciale herinnering. Nederland - Sovjet-Unie werd
gespeeld op mijn verjaardag, 25 juni. Ik werd die dag dertien. Er
waren volwassenen en kinderen op bezoek, maar niet iedereen
hield van voetbal. Ik heb toen in mijn eentje naar de finale geke
ken. Vooraf had ik hoop op een goed resultaat, want we hadden
in de halve finale fraai met 2-0 gewonnen van Italië. Het was ook
de eerste keer dat ik echt heel trots op mijn nationale team was.
In de finale waren we iets minder goed dan Nederland, hoewel
ik het krachtsverschil niet heel groot vond. De overwinning van
Nederland was wel verdiend. Ze hadden enkele geweldige spe
lers rondlopen en bovendien beschikten de Nederlanders over
meer spirit. Zo'n doelpunt als Van Basten maakte, zou door een
Rus - ook in het topteam van 1988 - nooit gemaakt kunnen wor
den. Voor zulke doelpunten heb je spirit nodig. Dat kun je niet
leren.
'Inmiddels is er natuurlijk veel veranderd in Rusland. We kunnen
vrijwel alle competities in Europa volgen. Ik heb sterk het gevoel
dat veel Europeanen onze kennis van het Westerse voetbal
onderschatten. Voetbal is met afstand de populairste sport in
Rusland, wat op zichzelf weer vreemd is, want echt succesvol zijn
90
