doel te hebben, om een bepaalde gids op je reis door het leven
te hebben, een bepaalde houvast te hebben. Zo zie ik het. Ik heb
er vertrouwen in dat God me wegwijs maakt in de dingen die hij
voor me in petto heeft.
Als je zoveel vertrouwen in God hebt en zoveel van God geniet,
hoe verklaar je dan voor jezelf dat er zo'n tragedie in jullie gezin
heeft plaatsgevonden het afgelopen jaar toen je broer Gustavo
door een auto-ongeluk om het leven kwam?
'Ik zal het nooit kunnen begrijpen waarom is gebeurd wat er is
gebeurd. Maar ik probeer positief te blijven en te kijken naar het
feit dat de mooie dingen in het leven er zijn dankzij God.'
Heeft God dus niets met de dood van je broer te maken?
'Wat er gebeurd is, was iets tussen God en mijn broer. Het is niet
zo dat het een les voor mij was om iets in te zien. Als dat nodig
zou zijn, zou God dat wel op een andere manier hebben gedaan.
Maar natuurlijk heb ik ervan geleerd en zijn er dingen in mijn
leven door veranderd. Alles eigenlijk. Mijn hele leven stond op
zijn kop. De dood van mijn broer heeft me geleerd om nog meer
waarde te hechten aan bepaalde dingen in het leven.'
Vlak na de tragische gebeurtenis heb je gezegd dat voetbal een
manier is om je verdriet te verwerken.
'Op het moment dat Gustavo stierf, voelde ik me zo klein en was
niets meer belangrijk. Ook voetbal niet. Maar mijn broer was zeer
betrokken bij mijn carrière bij Ajax en was heel blij voor me dat
God te danken heb.'
In Brazilië is een beeld van Maria, zoals in
het restaurant, niet vreemd. Op elke hoek
van de straat staat wel een nisje. Religie is
niet alleen sterk aanwezig in de mensen zelf
en binnen de muren van het gezin. Overal is
het mogelijk God te eren, godsdienst is
overal 'aanwezig'. Hoe is het voor Maxwell
om in een land te wonen waarin God niet
zo'n belangrijke of zelfs helemaal geen rol in
het leven van de mensen speelt?
'Ik heb mijn manier van leven en mijn princi
pes. Voor mij is God overal, wat de mensen
ook denken en hoe ze ook handelen. Ik ga hier naar de Portu
gese kerk. Ik probeer dat twee keer per week te doen, op woens
dag en zaterdag. Meestal samen met Wamberto. De laatste tijd is
dat lastig met de doordeweekse wedstrijden. Verder bid ik als ik
wakker word en als ik ga slapen. En of mensen nou wel of niet
geloven, ik probeer ze te begrijpen. Een mens is voor mij niet
slecht wanneer hij of zij niet in God gelooft. Er zijn ook mensen
die wel in God geloven en toch slechte dingen doen.'
Joey Didulica heeft weieens gezegd dat hij denkt dat je als top
sporter iets nodig hebt om in te geloven, om je ergens aan vast
te kunnen houden, om zo tot bepaalde prestaties te komen.
'Ik denk dat dat niet alleen voor topsporters geldt. Ik denk dat het
voor iedereen goed is om in iets te geloven, om een bepaald
ik voetballer ben geworden. Door te voetballen maakte ik hem
gelukkig. Dus hij zou gewild hebben dat ik door zou gaan. En
voetbal is een manier om er even afstand van te nemen, om een
beetje afleiding te hebben. Want bij alles wat ik doe, denk ik aan
mijn broer.'
Tien dagen verbleef Maxwell in Brazilië om zijn broer te begraven
en om met zijn familie te rouwen. Terug in Amsterdam leek het
of hij kracht geput had uit zijn bezoek aan zijn geboorteland. De
eerste zes maanden van zijn eerste seizoen bij Ajax speelde hij,
dan weer als verdediger, dan weer als middenvelder, wisselvallig.
Na de dood van zijn broer is het met zijn vorm alleen maar beter
gegaan. Maxwell is (op een korte blessureperiode na) inmiddels
een vaste waarde in het team van Ronald Koeman.
'Ik weet niet of het toeval is of niet. Maar ik weet wel dat ik na
zijn dood nog meer mijn best wil doen. Voor mezelf, maar ook
voor mijn ouders. Ik wil mijn ouders geluk geven in hun ongeluk.
Ik moet mijn ouders kracht geven. Zij zijn ook voor een deel
doodgegaan.'
De ober verlost Maxwell van zijn verdrietige overpeinzingen. De
feijao met picanha is klaar. Maxwell bedankt de obers voor hun
gastvrijheid. Hij heeft genoten van het eten, de omgeving en het
gezelschap. Even later gaat de talentvolle voetballer weer op reis,
met een stukje Brazilië in een plastic tasje onder de arm, de stro
mende regen in, naar Amstelveen.
Sanr van Bueren
AJAX MAGAZINE DECEMBER 2002/JANUARI 2003
11
