de prestigieuze Woutertje Pieterse Prijs
voor Annetje Lie in het holst van de nacht.
Een lijst om trots op te zijn. Dros: 'Hoe zei
Carmiggelt dat ook al weer? Als je maar
lang genoeg leeft, dan vallen de dingen je
gewoon toe. Het heeft lang geduurd
voordat ik in de prijzen viel, maar daarna
is het goed blijven gaan. Een prijs is iedere
keer weer een stimulans. Het helpt je om
met het volgende boek door te gaan.'
Graag zou Dros zien dat het ambt van
kinderboekenschrijver meer respect
afdwingt. Getergd: 'Ik kan me nog steeds
opwinden over het gebrek aan respect. De
Volkskrantnota bene mijn krant, doet
alleen iets aan kinderboeken als het
nieuwswaarde heeft. Dat is jammer, want
ooit had de Volkskrant de beste
recensenten op het gebied van
kinderliteratuur. Daar is niets meer van
over. Bij de nominaties voor de Gouden
Uil, een belangrijke literaire prijs, worden
de kandidaten voor het kinderboek niet
vermeld. Ik heb daarover naar de
kunstredactie gebeld en kreeg als antwoord
op mijn verontwaardiging: "Schrijft u
maar een ingezonden brief." Ja, op je bolle
ogen! Ik was heel kwaad. Ik zei nog tegen
die persoon: de winnaars krijgen hetzelfde
'Als je maar lang genoeg leeft,
dan vallen de dingen je
gewoon toe'
bedrag. Dus als je geen respect voor de
auteurs hebt, kun je in ieder geval respect
tonen voor de nieuwswaarde van het
bedrag, want dat is toch vijftigduizend
gulden. Maar helaas, het interesseert ze
niets.'
Veel van uw boeken zijn vertaald. Hebt u
contact met uw vertalers?
'Ja. Met name Annetje Lie is in veel talen
vertaald, zelfs in het Japans. De vertalingen
die ik kan lezen - Frans, Duits en Engels -
controleer ik heel scherp. Ik weet namelijk
dat die boeken weer gebruikt worden voor
vertalingen in andere talen. Een bevriende
collega van mij vertelde dat een beroemde
Zweedse vertaalster Nederlands heeft
geleerd om Annetje Lie zo goed mogelijk te
vertalen. Dat vond ik mooi om te horen.'
U lijdt aan migraine. Beperkt dit u erg in uw
werk?
'Migraine heeft in mijn geval te maken met
scherp licht. Daarom draag ik gekleurde
brillen en meestal een pet. Ik heb er enorm
veel. Als ik achter de computer zit te
werken, moet ik erop letten dat er niet
vanaf de zijkant lichtflitsen in vallen. Ik
heb weieens een verhaal gelezen over een
man die zeer eigenaardig werd bevonden,
omdat hij altijd rondliep met een
kartonnen doos op zijn hoofd, waarin hij
twee gaten had gemaakt. O, dacht ik
onmiddellijk, die man had migraine. Zo'n
kartonnen doos zou mij ook van pas
kunnen komen.'
U hebt een sterke voorliefde voor de zee,
maar woont al bijna dertig jaar in
Hilversum. Hoe houdt u het er uit?
'Waar je brood is, is je vaderland! Harrie
was aan Hilversum gebonden, dus veel
keuze hadden we niet. Er was ooit een
radioprogramma dat Hilversum aan Zee
heette. Daaraan heb ik me een beetje
vastgeklampt. Was het maar zo,
fantaseerde ik als ik naar dat programma
luisterde. Maar Hilversum bevalt ons goed,
we hebben een prachtig huis. We hebben
niet zo heel lang in Amsterdam gewoond.
Het was een mooie tijd, maar toch heb ik
er niet veel mee. Ik ben heel blij dat we niet
met drie kinderen op de derde verdieping
aan de Churchilllaan zijn blijven zitten.
Dat was niks geworden.'
