De keuzes van
Imme Dros
Lezen of schrijven?
'Die twee zijn zo met elkaar verbonden.
Ik kies voor schrijven.'
Fortuyn of Nagel?
'Laat ik vooropstellen dat ik nooit op
een van deze twee zou stemmen, liever
verscheur ik dan mijn stembiljet. Maar
als ik toch een keuze moet maken, dan
Fortuyn. Daar kan ik wel iets mee, als
personage voor een van mijn boeken.
Vanwege zijn woordgebruik.'
Kinderen of volwassenen?
'Dat komt op hetzelfde neer. Kinderen
zijn aankomende volwassenen.'
Oma of moeder?
'Oma. En dat zeg ik volmondig!'
Melkert of Dijkstal?
'Dat is moeilijk. Ik ben geen WD-
stemmer, maar ik mag Dijkstal wel...
Hij speelt toch saxofoon? Weet je, doe
toch maar Melkert. Ik blijf Ajax-fan en
ik blijf trouw aan de PvdA, wat er ook
gebeurt.'
Annie Schmidt of Mies Bouhuys?
'Annie Schmidt, natuurlijk.'
Mulisch of Reve?
'Reve, een groot schrijver.'
'Van het huidige Ajax heb ik
misschien wel het meest met
Grim. Mooie naam hè. Als ik
de naam Grim hoor. veer ik
meteen op'
moesten we in de vijfde klas Homerus
lezen. Dat bleek moeilijke materie. De
inhoud had voor mij iets vertrouwds, want
het ging over mensen op een eiland die
met zeevaart en vee te maken hadden. We
lazen veel uit de Odyssee, het heeft me
vanaf het eerste moment aangesproken; de
drang om te overleven staat centraal in het
leven van Odysseus. Ik heb ooit een
reisverhaal geschreven waarin ik de
onderdrukking van de joden en een
verhaal van Homerus heb gecombineerd.
Daarna heb ik de vertaling van de Odyssee
gemaakt. Ik vind het prachtige verhalen.
'Ik heb een goed geheugen, wat mij vaak
van pas is gekomen. Al toen ik jong was
onthield ik gedichten en teksten van
boeken. Dingen die als kind veel indruk op
mij hebben gemaakt, kan ik moeiteloos
terughalen. Meestal zijn dat gebeurtenissen
die met bewondering, afschuw of angst te
maken hebben. Daarom ben ik zo vaak
verbaasd wanneer mensen zonder respect,
soms zelfs hooghartig, met kinderen
omgaan. Kinderen hebben ogen en oren,
denk ik dan bij mezelf. Ze onthouden heel
veel en leven langer dan wij.
'Als je klein bent is de bewondering voor
mensen veel groter dan wanneer je ouder
bent. Tegen mij is vroeger vaak gezegd dat
ik niet met Duitsers mocht praten. Die
angst kan ik nog steeds voelen. Wellicht is
mijn geheugen aangescherpt door de
angstige tijd waarin ik leefde. Het draaide
om overleven, net als in de Griekse
mythologie.'
Verhalen verzinnen
Het eerste boek van Imme Dros (Het paard
Rudolf) verscheen in 1971. In de jaren na
haar debuut verschenen haar boeken in
een betrekkelijk rustige frequentie. Toen
haar drie kinderen eenmaal het huis uit
waren, kreeg ze meer tijd om te schrijven.
Dros wist al op jonge leeftijd dat ze
schrijfster wilde worden. Maakte zij
aantekeningen voor later? Dros: 'Nee, dat
heb ik nooit gedaan. Ik vind uitgeven
trouwens iets anders dan schrijven. Een
goede vriendin van mij gaf haar eerste boek
uit toen ze zestig was, maar dat betekent
natuurlijk niet dat ze daarvoor nooit had
geschreven. Zelf was ik altijd heel goed in
het verzinnen van verhalen. Toen ik nog
niet kon schrijven, omdat ik pas zes jaar
was, vertelde ik thuis verhalen aan mijn
jongere broertje en zusje. Dat vertellen heb
ik van mijn vader en grootmoeder
overgenomen.
'Ik ben altijd gefascineerd geweest door
taal. Mijn voorkeur gaat uit naar
kinderverhalen omdat ik het leuk vind om
op een zo simpel mogelijke manier heel
moeilijke gevoelens en problemen onder
woorden te brengen. Ik houd van simpel.'
Imme Dros is de meest bekroonde auteur
binnen haar vakgebied. Ze won twaalf
zilveren griffels, de Nienke van
Hichtumprijs voor En een tijd van vrede en
AJAX MAGAZINE APRIL 2002 155
