Foto's: Collectie Ajax
Willy Duflens tussen
Frits Soetekouw (links)
en Wim Suurbier op
2 oktober 1966 tijdens
Sittardia - Ajax (1-1).
Willy Dullens en Johan
Cruijff verrichten de
aftrap van de
benefietwedstrijd voor
de beste Limburgse
voetballer aller tijden,
aan wiens carrière
door een blessure een
voortijdig einde kwam.
groeide hij midden jaren zestig uit tot het
grote talent van het Nederlandse voetbal.
Steevast werd hij vergeleken met die
andere grote belofte uit die tijd, Johan
Cruijff. Beiden waren ze frêle, tengere
spelers, spelend met veel inzicht, stijl en
met een enorme overtuiging. De twee
waren bovenal gezegend met ongekende
technische gaven en waren in staat een
wedstrijd te domineren. Tussen beide
spelers heeft altijd een grote mate van
bewondering en respect bestaan. Ook de
andere Ajacieden die destijds samen met
de sympathieke Limburger in het
Nederlands elftal speelden, erkenden zijn
enorme klasse.
In 1966, hij was nog maar 21 jaar oud,
werd Dullens verkozen tot voetballer van
het jaar. Hij liet daarbij voetballers als
Keizer, Moulijn, Israel, Van der Kuijlen en
zelfs Cruijff achter zich. Maar of hij
uiteindelijk de beste voetballer van zijn
generatie zou worden heeft hij nooit
kunnen bewijzen, want zijn profcarrière
duurde slechts vijfjaar. In augustus 1966
liep hij een knieblessure op die het einde
van zijn carrière zou beteken. Een lange
periode van revalidatie bracht geen herstel.
Na de fusie tussen Sittardia en Fortuna '54
kwam hij spelend met pijnstillende
injecties nog slechts enkele malen in actie
voor FSC. Eind 1968 werd hij definitief
afgekeurd voor betaald voetbal.
Zijn carrière kreeg niettemin een waardig
slot, dat zijn oorsprong kende in januari
1969, toen Ajax in Geleen tegen FSC
speelde. Weggedoken op de tribune zag
Willy Dullens hoe zijn club met 0-1
verloor. Het was Rinus Michels die hem na
afloop van de wedstrijd uitnodigde om nog
even in de spelersbus van Ajax te komen.
Er volgde een hartelijke maar ook
emotionele ontmoeting. De spelers waren
duidelijk begaan met het noodlot dat hem
had getroffen. Willy Dullens herinnert zich
dat moment ruim dertig jaar later nog
goed. Aanvoerder Gert Bals zei: 'Willy, wij
gaan wat voor je doen.' Onder de Ajax-
spelers is op de terugreis naar Amsterdam
spontaan het initiatief geboren een
benefietwedstrijd te spelen voor Willy
Dullens. Een paar maanden later, op
5 augustus 1969 - Ajax had inmiddels naam
gemaakt als verliezend Europa-Cupfmalist
- speelden de Amsterdammers in het
Olympisch stadion de erewedstrijd voor
Dullens tegen Almania Aachen. Hoe groot
de sympathie voor de Limburger was, bleek
wel toen die dag maar liefst 55.000
toeschouwers de tribunes bevolkten. Alleen
al uit Limburg kwamen 13.000 fans naar de
hoofdstad. Speciaal ingezette treinen
vormden de 'Willy Dullens Express' en de
snelwegen naar het stadion raakten
wanhopig verstopt. Waarom uitgerekend
Almania Aachen die dag de tegenstander
van Ajax was, weet Willy Dullens eigenlijk
ook niet precies. 'De vriendschappelijke
ontmoeting was waarschijnlijk al lang
gepland. De Ajacieden hebben daar toen
een benefietwedstrijd van gemaakt,' is zijn
verklaring. Samen met Johan Cruijff, die
geblesseerd was en niet kon meespelen,
verscheen Willy Dullens op de middenstip
waar hij symbolisch de aftrap nam.
Voetbalminnend Nederland nam afscheid
van een groot talent en Dullens nam die
dag definitief afscheid van een talentvolle
generatie. Een generatie die vijfjaar later
geschiedenis schreef tijdens het WK in
Duitsland. En daarin schuilt de tragiek die
hem het mystieke imago bezorgt: niemand
zal ooit weten hoe zijn verdere carrière
eruit zou hebben gezien. Had hij wellicht
ook de WK-finale van 1974 gespeeld?
Willy Dullens hield ruim honderdduizend
gulden over aan de benefietwedstrijd. Het
stelde hem in staat een nieuwe
maatschappelijke invulling aan zijn leven
te geven. Hij opende in Geleen een
kapsalon, waarin hij nog steeds werkzaam
is. 'Ajax en 5 augustus zal ik nooit
vergeten,' waren zijn afscheidswoorden in
het Olympisch stadion. Zijn dankbaarheid
voor het spontane Amsterdamse initiatief
heeft hij duidelijk laten blijken.
Vijfentwintig jaar lang stuurde hij iedere
5de augustus een grote bos bloemen naar
het Ajax-stadion.
Zijn liefde voor Fortuna Sittard behield hij,
al bleef zijn betrokkenheid op afstand; de
confrontatie met zijn geliefde sport was
soms pijnlijk. Pas dit seizoen keerde de
Limburgse voetballegende als technisch
adviseur dan toch weer actief terug op het
oude nest. Het weerzien met de oude
bekenden onlangs in de Arena deed hem
goed: 'Het was hartverwarmend. Wat de
meeste indruk op me maakte was dat
Rinus Michels direct op me afkwam en
tegen me zei: "Willy, weet je waarom jij
nou zo goed was? Jij speelde als een echte
liefhebber.'"
134
AJAX MAGAZINE FEBRUARI 2002
