plaatste zich mede ten koste van Egypte
voor het WK. Oranje beriep zich nog half
op de ten onrechte opgelegde schorsing
van Edgar Davids in de wedstrijd tegen
Ierland. Egypte had een iets sterker
argument. De uitwedstrijd tegen Algerije
was volkomen uit de hand gelopen.
Mido: 'In de kwalificatiereeks had ik goed
gespeeld. Ik had drie keer gescoord en zag
het helemaal zitten om naar de eindronde
te gaan. Ik deed mee in die idiote wedstrijd
tegen Algerije. Na een uur spelen scoorde
ik de 0-1. De Algerijnse supporters werden
helemaal gek. Opeens openden ze de
hekken naar het veld. De woedende fans
kwamen het veld op stuiven. We moesten
rennen voor ons leven. Meer dan veertig
minuten zaten we binnen, met de deur van
de kleedkamer stevig dicht. Normaal
gesproken mag een wedstrijd dan niet
meer worden hervat, maar de
scheidsrechter kwam ons doodleuk
vertellen dat we weer het veld op moesten.
Twee minuten later stond het 1-1. Wij
letten meer op de tribunes dan op onze
tegenstanders. Uiteindelijk hadden we een
beter resultaat nodig om het WK te halen.
De Egyptische voetbalbond heeft alles op
band staan en die band als bewijs bij de
FIFA afgegeven. Natuurlijk wilden wij dat
die wedstrijd zou worden overgespeeld,
maar bij de FIFA zag men daarvoor niet
voldoende aanleiding. Ongelooflijk. Ik ben
zo in één seizoen na de Champions League
en de UEFA Cup ook nog het WK
misgelopen. Ik kan dat maar heel moeilijk
verkroppen. Ik had me er zoveel van
voorgesteld.'
Beledigingen van Anthuenis
Halverwege het seizoen is de 18-jarige
Mido al drie illusies armer. Zijn tijd komt
nog. Want alom bestaat het vermoeden dat
Ahmed Hossam, zoals hij niet volgens
zichzelf maar wel volgens zijn paspoort
heet, aan het begin staat van een mooie
carrière. Een jaar speelde hij voor het
Belgische Gent. Hij speelde er goed. Voor
zijn directe tegenstanders was hij niet te
houden, en daarom uiteindelijk ook niet
voor zijn werkgever.
Mido: 'Ik moest verder. Als ik niet weg zou
gaan, zou ik blijven stilstaan in mijn
ontwikkeling. En dergelijke stilstand is
inderdaad achteruitgang. Dat ik weg zou
gaan, stond vast. Niet waarheen. Lang leek
het Anderlecht te worden, maar op het
laatste moment ging dat mis. Bij
Anderlecht denkt men dat men alles kan
maken. Dat is ook zo, in België. Maar niet
bij mij. Alles was rond. Ik zou die
maandagmiddag om vier uur gaan
tekenen. Er was een persconferentie
georganiseerd waarop dat zou gebeuren.
Om één uur zat ik te eten met mijn vader
en broer, toen mijn manager belde met de
mededeling dat het met Ajax allemaal rond
was als ik zou willen. Zij waren al in de
winterstop naar mij komen kijken, maar
het was nooit echt concreet geworden.
Vandaar dat ik dacht dat ik naar
Anderlecht zou gaan. Anderlecht is een
AJAX MAGAZINE JANUARI 2002
15
