i i
de kunstacademie in Utrecht te gaan.
'In die tijd werkte ik heel conceptueel,'
vertelt Witte. 'Mijn werk bestond veelal uit
zelfportretten. Toen ik twaalf was, is mijn
vader overleden en daar kon ik tot mijn
achttiende niet over praten. Door een serie
over mijn moeder te maken, over hoe zij
zich staande hield, kon ik mijn gevoelens
verwerken. Mijn persoonlijke verhaal
vertelde ik dus door middel van mijn
foto's. Soms was het voor anderen te
pijnlijk om naar die foto's te kijken. Op de
kunstacademie leer je een vertaalslag te
maken. Je leert om iets persoonlijks
universeel te maken. Je moet de kijker de
ruimte laten zijn eigen interpretatie eraan
te geven. In mijn geval moest ik leren om
symbolen te gebruiken waardoor mijn
foto's niet over mij en mijn vader gaan,
maar over verlies of herinneringen of dood
in het algemeen.'
Kleedkamers
Een aantal jaren concentreerde ze zich op
zelfportretten, tot ze de documentaire
fotografie ontdekte. Ze ging toen ook in
kleur fotograferen. Witte: 'Een vriendin
van de kleuterschool werkte als danseres in
discotheek de z'T. Zes weekeinden ben ik
met haar opgetrokken in de kleedkamers
van de nachtclub. Ik was niet bij de shows,
maar juist achter de schermen met alle
travestieten en dansers. Daar gaan de
maskers af. Het was een openbaring voor
mij om van een subcultuur waar ik niet
thuishoor, toch datgene te laten zien wat ik
PEPMITENSEAANPEft
door Saar van Bueren
foto's Yvonne Witte
interessant vind. Ik wilde de mensen achter
die wereld, die veel media-aandacht krijgt
en waar iedereen zijn vooroordeel over
heeft, laten zien.
Zo kwam ze op het idee voor haar
afstudeerproject. 'Ik zocht een onderwerp
dat not-done was op de kunstacademie.
Mijn vriendje Klaas was helemaal gek van
Ajax en opperde voor de grap om in plaats
van de kleedkamers van de z'T de
kleedkamers van Ajax te fotograferen. Dat
jongensdromen
Winston Bogarde op
het bordes van de
Stadsschouwburg op
het Leidseplein
p T,
I
■HH
AJAX MAGAZINE OKTOBER 2001 163
vak P tijdens de laatste
wedstrijd in de Meer
tegen Willem II
