Foto: Louis van de Vuurst
Ik ben de hitte van de stad en van de wedstrijd ontvlucht om de
relatieve koelte en ontspanning van de Langweerder Wielen te
zoeken. Het mobieltje gaat wel mee.
Met een verkwikkend windje om het ontblote lijf en de zeilen strak
gespannen, gaat het om kwart voor drie af. Mijn jonge Ajax-
soulmate Jerry aan de lijn. Hij heeft beiderlei hitte getrotseerd en
kan nu juichend contact maken met mij op dat Friese meer:
'Gefeliciteerd, Klaas! We hebben gewonnen!' Ik kan m'n oren niet
geloven, net zo min als mijn ogen een paar dagen eerder tijdens de
uitwedstrijd tegen Celtic.
De wedstrijd in Glasgow tartte elke verwachting en ieder
pessimistisch voorgevoel van elke ware supporter. Een fraaie
herstart. Maar meer ook niet, want - ik schuw het cliché niet - één
zwaluw maakt nog geen zomer. Maar ziedaar, tegen de aartsvijand
en in het hol van de leeuw verscheen een tweede zwaluw aan het
zwerk!
Met dezelfde formatie en hetzelfde systeem.
Ofschoon ik wel bindingen met de journalistiek heb, behoor ik
niet tot de sportpers. Ik zit ook niet op de perstribune, maar in het
ledenvak. Als er een complot is, hoor ik daar niet bij. Maar ook ik
was en ben nog steeds van mening dat wat Co Adriaanse met het
A-team aanvankelijk voor ogen had, naïef gedacht was, de (sterke)
tegenstander in de kaart speelde en onszelf de das om deed. Dat we
ermee tegen Liverpool wonnen, heeft alleen maar zand in de ogen
gestrooid.
Onder de vuurvaste supporters was en ben ik bepaald niet de
enige. Ik weet dat er onder invloed van de grootkapitalisering van
het voetbal sponsors, beleidsmakers en bestuurders zijn die
supporters slechts beschouwen als 'vakkenvullers' en applausvee.
Maar ik hou me aan de regelmatig
uitgesproken woorden van onze voorzitter:
'Ajax is van jullie.' Daarmee wordt terecht
erkend dat een supporter niet alleen z'n
vreugde en liefde, maar ook z'n woede mag
uiten. Elke supporter is ook een soort
trainer. Niet vanuit het gezegde van de beste
VOSmEKT PE EASSIE
door Klaas Vos
stuurlui aan de wal, maar omdat hij met al zijn vezels aan zijn club
verbonden is. De club, dat is hij of zij zelf. En de echte supporter
wil maar één ding: er moet gewonnen worden. Met welk systeem
dan ook. In ieder geval: mij maakt het niets uit waarmee gewonnen
wordt. Natuurlijk het liefst heel mooi, maar als het slechts minder
mooi kan, dan maar zo.
Bij Ajax hoort niet alleen een huisstijl van spelen, maar ook de
absolute wil tot winnen. Gelijkspelen is doodziek zijn, verliezen is
de dood zelf. En als ex-predikant weet ik hoe dogma's de kerk
verzieken kunnen. Waar het dogma regeeert, zegeviert de dood. Zo
ook in het voetbal, bij Ajax. Als het systeem allesbepalend is, gaat
de geest eruit en sterft de vreugde van en voor het spel, bij spelers
en supporters.
In twee wedstrijden hebben we gezien hoe bepaalde spelers tot hun
recht komen en hoe wij ervan hebben kunnen genieten. Wat een
kwaliteit herbergt de selectie! Ondanks de vloek van een vloedgolf
aan blessures, waarvan ik vooral die van Cruz een ramp vindt (wat
een souplesse, techniek en inzicht!) staat er een elftal dat echt
iedereen aankan. Een elftal dat, in wat voor systeem dan ook, des
Ajax' is: techniek gekoppeld aan wilskracht, slimheid aan
uithoudingsvermogen. Een Wille zur Macht', die ontroert en naar
meer doet smaken.
Niet zo lang geleden las ik het Hard Gras-nummer over een jaar
Heerenveen, wat me deed beseffen dat er geen eenzamer beroep in
de voetbalwereld bestaat dan dat van hoofdcoach. Foppe de Haan
kon trainen, uitleggen, stimuleren, persoonlijke gesprekken voeren
wat hij wilde, maar in zeventig procent van het hele seizoen kwam
er niets terecht van wat hij voor ogen had. Je zal in je eigen vak zo
weinig succes hebben, je zou gek worden en er de brui aan geven.
En als je eens succes hebt, staan de 'vaders'
ervan in dubbeldikke rijen te dringen om
aandacht.
Met andere woorden: ik hoop voor Co dat
hem die eenzaamheid komend seizoen
bespaard blijft en hij de 'vaders' van succes
als vliegen van zich af moet slaan.
