PERSGGNi-tfK
Yerli schrijft, doet radio en treedt op met
een frequentie die enorm is. Zonder
blikken of blozen zei ze ooit dat ze achttien
uur per dag met haar werk bezig is.
Hiermee geconfronteerd zegt ze ietwat
beschaamd: 'En het klopt ook nog! Ik slaap
vaak maar zes uur per nacht en werk
verder de hele dag. Maar dat doe ik dus
niet zeven dagen in de week, er zijn dagen
dat ik tien uur slaap, wat ik op zo'n
moment dan ook echt nodig heb. Ik zaai
nu om ooit te oogsten. Ik wil mezelf nooit
het verwijt maken dat ik het niet
voldoende heb geprobeerd. Mijn filosofie
luidt: ga ervoor.
'Een van mijn dromen is een optreden in
een vol Carré. Als ik een droom heb, ga ik
stappen nemen om die droom te
verwezenlijken. Ik vlieg hoog en realiseer
me dat ik af en toe hard kan vallen. Voor
mijn Carré-droom betekent dit: eerst in
kleine theaters werken, een goede show
schrijven, met je publiek leren omgaan, een
goed team om je heen formeren en ga zo
maar door. Allemaal stappen op weg naar
de droom. Ik ben daarom ook zo blij met
mijn soloshow. Leoni lansen, mijn
regisseur, zei tegen me: Nil, pas op, zeg het
niet te hard, want als het je niet lukt, gaan
de media en de mensen denken: ach, wat
zielig toch. Maar zo zie ik het zelf niet. Ik
droom ervan, maar weet dat het kan
mislukken. Ik wil er alles aan gedaan
hebben, zodat ik het nooit een ander of
mezelf kan verwijten. En, laat ik eerlijk
zijn, een beetje gelukkig ben ik al. Vijf
dagen lang optreden voor een volle zaal in
de Kleine Komedie, toch vlak bij Carré, dat
is me al gelukt.'
De andere kant van de medaille
'Het was vorig jaar september. Ik was in de
Hema en wilde bedankt zeggen toen ik
mijn wisselgeld terugkreeg. In mijn hoofd
zat het goed, maar het woord kwam er niet
uit. Ik kon even niet meer praten. Ik
schrok me rot. Buiten zag ik een
McDonald's en voor mezelf probeerde ik
dat uit te spreken, maar opnieuw kwam er
niets uit. Het lukte gewoon niet. Ik ben
meteen naar het ziekenhuis gegaan, daar is
n BPÏ
MAGAZINE APRIL 2
