Europa bewezen en horen we er helemaal
bij." Pfff, dacht ik toen, hier spelen heel
veel dingen een rol. Het is meer dan
voetbal geworden, je moet je kennelijk ook
als land bewijzen. Dat vind ik jammer.
'Er spélen bepaalde oerinstincten mee
tijdens het volgen van een landentoernooi.
Oerinstincten die niet kloppen, maar ik
accepteer wel dat het zo is. Ik was
dolgelukkig toen Nederland met 6-1 van
Joegoslavië won, maar waarom eigenlijk?
Als ik niet op tienjarige leeftijd naar
Nederland was gekomen, was ik op die
bewuste dag waarschijnlijk voor
Joegoslavië geweest, want dat is een
buurland en je buren moet je respecteren.'
Clubvoetbal
'Wedstrijden als PSV - Feyenoord of
Galatasaray - Besiktas doen me helemaal
niets. Van huis uit zijn we voor Besiktas,
maar toen Galatasaray de UEFA Cup won,
moest ik huilen van geluk. Ik hoop wel dat
het met Ajax weer goed komt, dat ze
terugkeren in de originele staat. Ik houd
ervan als een zinkend schip komt
bovendrijven. Omdat ik er toch in de
buurt woonde, heb ik vroeger weieens naar
de training van FC Haarlem gekeken. Maar
toen was ik achttien en wilde ik eigenlijk
gewoon genieten van de leuke jongens. Dat
is zo erg van mij, ik heb net tegen je gezegd
dat ik die nationalistische gevoelens bij het
voetbal soms zo storend vind, maar
ondertussen kijk ik zelf alleen naar voetbal
als er een wedstrijd is tussen twee landen.
En dan alleen bij een EK of WK, want de
voorronden interesseren me niets.
'Met Ajax heb ik verder niet zoveel. Ajax is
in Turkije een wasmiddel, dat gebruikte
mijn moeder altijd. Mijn vriend is
trouwens wel weg van Ajax. Toen ik nog
maar twee maanden met hem was, moest
hij eens huilen aan de telefoon omdat Ajax
een belangrijke wedstrijd had verloren.
"Wat is dit voor gek?" dacht ik toen. Hij is
overigens niet meer zo fanatiek voor Ajax
als toen ik hem net leerde kennen. Hij is
momenteel een teleurgestelde fan, die diep
in zijn hart denkt dat het allemaal wel weer
goed komt.'
Voetbal op tv
'Toen ik net ging samenwonen, kreeg ik op
zondagavond zeven uur de schrik van mijn
leven: Studio Sport ging aan. Alleen dat
geluid al, verschrikkelijk vind ik het. Het
deed me enorm aan vroeger denken, mijn
vader was net een tiran bij het kijken naar
de tv. Ik heb thuis nooit naar tekenfilms
kunnen kijken, het was alleen maar
voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Ook
mijn moeder had niets in te brengen. Maar
goed, mijn vriend kon op die zondagavond
ook niet weten hoe traumatisch dat voor
mij is geweest. Al mijn haren stonden
overeind, ik ging vreselijk te keer. "Die tv
gaat uit!" schreeuwde ik. Alle stoppen
sloegen door. Gelukkig reageerde mijn
vriend heel begripvol en later heb ik hem
natuurlijk alles uitgelegd. Daar was
aanvankelijk nog geen tijd voor geweest,
want we waren al na twee weken gaan
samenwonen. Vanaf dat ene moment heeft
hij alleen maar naar voetbal gekeken als ik
er niet was. En als er een keer een heel
belangrijke wedstrijd was, keek hij met de
koptelefoon op. Heel lief. Ik wil eten met
lekkere muziek, maar niet met de tv aan en
juichende supporters op de achtergrond.'
Frankrijk - Brazilië
Yerli volgde het WK '98 op de voet en
schreef er voor Het Parool enkele columns
over. Vlak voor de halve-finalewedstrijd
Nederland - Brazilië hoorde ze dat haar
vader met spoed was opgenomen in een
ziekenhuis. In het vliegtuig, op weg naar
Turkije, hoorde ze van de gezagvoerder dat
Brazilië via strafschoppen de finale had
bereikt. Ze vond het vreselijk. In Turkije
aangekomen vertelde ze aan haar vader, die
in coma lag, dat ze in Nederland het WK
voetbal had gevolgd. Op de finaledag
kwam Yerli's vader uit coma, hij had al
haar verhalen gehoord.
In 'Turkse Troel' schrijft Yerli:
De dag dat Brazilië tegen Frankrijk moest
spelen vroeg mijn vader een televisie in zijn
kamer, om de voetbalwedstrijd te kunnen
volgen. Dit was mijn allereerste
voetbalwedstrijd die ik echt gezellig en leuk
met mijn vader heb gezien, na 28 jaar. Ik
had voor het eerst in mijn leven een binding
met mijn vader: voetbal. Nooit geweten dat
het spel ook bij mij voor zo'n impactzou
zorgen. WK98spijtig genoeg heeft
Nederland verloren, maar ik heb van mijn
vader gewonnen.
Yerli: 'De band met mijn vader is nooit
goed geweest. Ik heb nu geen contact meer
met hem. Die finale is het laatste moment
van contact geweest. Ik heb hem bedankt
voor het vader zijn, het was een heel
emotioneel moment, ook omdat hij toegaf
dat hij geen goede vader voor me was
geweest. Ik denk dat het voor ons allebei
een afscheid was, het voelde in ieder geval
goed.'
De verbroedering
'Voetbal is natuurlijk een hartstikke
domme bezigheid. Tweeëntwintig
miljonairs, boegbeelden toch, gespierde
mannen, macho's, die met z'n allen achter
een bal aan rennen. Rationeel gezien is dat
natuurlijk heel dom. Maar Cruijff zelf zei
het al: ieder voordeel heb z'n nadeel. Het is
natuurlijk ook een schitterende uitvinding.
Alleen ben ik zelf opgegroeid in de tijd van
de commerciële hype rond het voetbal. Dat
heeft me ervan weerhouden om me
werkelijk te verdiepen in het spel.
'Het voetbal heeft me wel veel geleerd en
opgeleverd. Ik heb de Nederlanders
onderling nog nooit zo verbroederd gezien
als tijdens een EK of WK. Iedereen is
plotseling brothers van elkaar, met al die
oranje petten op. En iedereen drinkt bier
met elkaar. Oké, toegegeven, de
Nederlanders feesten wel lomp. (Begint
een dronken supporter na te doen): "Hé,
gezellig. Lekker zuipen, hup Holland hup",
dat werk. Italianen en Brazilianen feesten
stijlvoller, dat gaat met een zekere
elegantie. Toch vind ik het wel leuk dat de
Nederlanders bij het voetbal eindelijk eens
een beetje los komen. Ach, dat lompe
gedoe moeten we maar op de koop toe
nemen.'
AJAX MAGAZINE APRIL 2001
167
