VOETBAL
Pt UMirENSTAANDER
Turkse Tr
Nilgün Yerli is behalve cabaretière columniste van Het Parool, de
VPRO-radio en het Utrechts Nieuwsblad. Binnenkort verschijnt
haar eerste (autobiografische) roman, 'De garnalenpelster'. Het
boek vertelt over de liefde voor haar overleden moeder,maar
ook over de ingrijpende verhuizing van Turkije naar Nederland.
Yerli is eigenlijk geen echte voetballiefhebster, maar haar trouwe
lezers weten dat haar bloed sneller gaat stromen tijdens een EK
of WK, terwijl de winst van Galatasaray in de UEFA Cup zelfs de
tranen deed vloeien.
Tussen de cabaretière Yerli en de
columniste Yerli zit een wereld van
verschil. Stralen haar columns meestal een
zekere rust uit, op het podium is zij vitaal,
druk en beweeglijk. Zo ook in het
interview, dat in een café in het centrum
van haar woonplaats Haarlem plaatsvindt.
Vanaf het moment dat de cassetterecorder
loopt, neemt Yerli het initiatief in het
gesprek. Eén sessie blijkt dan ook niet
voldoende, zodat we drie dagen na onze
eerste afspraak opnieuw in het café zitten.
Ze zegt dat ze alleen achter de computer
rust vindt. 'Ik kan uren achtereen
nadenken, ook tijdens een gesprek. Veel
van die gedachten gebruik ik dan later voor
mijn columns.'
Ze werkt hard, misschien te hard. Als ze
twee maanden in Turkije is, zoals
afgelopen zomer, noemt ze dat vakantie,
maar ondertussen rondt ze haar boek af.
Ischa Meijer noemde Yerli ooit 'Turkse
Troel'. Onder deze naam sponsort Yerli het
tweede vrouwenelftal van Buitenveldert,
hoewel ze eerlijk toegeeft dat ze 'haar
eigen' ploeg nog nooit in actie heeft gezien.
'Maar als mijn bankrekening de komende
tijd spectaculair groeit, bied ik ze een
trainingskamp aan. Dat beloof ik.'
door Jeroen van den Berg
foto's Wanda Tuerlinckx
Er spelen bepaalde oerinstincter
mee tijdens het volgen van een
landentoernooi. Oerinstincten
die niet kloppen, maar ik
accepteer wel dat het zo is'
De band met voetbal
'Ik volg voetbal alleen tijdens de grote
toernooien. Eigenlijk is mijn band met
voetbal heel tegenstrijdig. Aan de ene kant
vind ik het prachtig dat twee landen hun
krachten in een bepaalde sport met elkaar
meten, maar aan de andere kant merk ik
dat er enorme nationalistische gevoelens
naar boven komen, waar ik het absoluut
niet mee eens ben. Tijdens Euro 2000
werkte ik voor Netwerk mee aan een
voorbeschouwing op de wedstrijd Turkije -
Italië. Ik interviewde supporters rond het
stadion. Ik schrok een beetje van alle
emoties die loskwamen. Een man
schreeuwde uit (Yerli begint driftig met
haar armen te zwaaien): "Als we deze
wedstrijd winnen, kunnen we ons
aansluiten bij de EU en hebben we ons in
AJAX MAGAZINE APRIL 2001
