opgestaan. Ze was inderdaad, net als hij, tegen de één negentig.
Hun lichamen hadden elkaar heel even beroerd. Nauwelijks
waarneembaar. Een lichte schok had hij gevoeld. Elektriciteit,
vonken, prikkels in het vooronder. Hun gezichten waren zo dicht
bij elkaar, daar kon nog geen Ajax Magazine tussen. Haar warme
adem kringelde als wierook tegen zijn gezicht. Het aroma bevatte
weliswaar bier en tabak, maar voelde toch erg opwindend aan. Hij
had zijn armen om haar heupen willen leggen, haar naar zich toe
willen trekken en met zijn tong proberen haar verstandskiezen te
tellen. Maar hij had zich ingehouden. Het café was aardig
volgelopen en dan beheers je je. In zijn hoofd, waar het altijd zong
naar de sixties, woedde een strijd tussen de Troggs en de Rolling
Stones. Tussen I can't control myself en I can get no satisfaction.
Voorlopig liet hij Jagger c.s. winnen; de mannen van Reg Presley
stonden naar hij vurig wenste voor later op de avond op het
programma.
Alex had een klein maar knus appartementje. Driehoog,
Herengracht. Keuken, badkamer, slaapkamer en woonkamer.
Olaf nam plaats op een zwartleren bankstel en keek om zich heen.
Bijna alles in de kamer was zwart, inclusief behang en
vloerbedekking, zag hij nadat Alex overal kaarsen had
aangestoken. De enige kleursignalen in deze dark room kwamen
van posters van Ajax en foto's van Nikos Machlas. 'Je bent wel gek
op hem, geloof ik?'
'Man, schei uit! Als ik in de Arena zit, zie ik er maar één: Nikos. Al
die anderen zijn er niet. Ja, ze zijn er wel, maar wie kan er nou
meer in de buurt komen van de Griekse held Ajax dan een echte
Griek? Nikos beheerst het hele veld, hij is zo aanwezig, zelfs al is
de bal tachtig meter bij hem vandaan. Die stijl, hoe hij draait,
sprint, trapt, die onverstoorbare blik, dat prachtige klassieke
hoofd, dat na een teleurstelling even naar het gras kijkt, maar
meteen daarna weer omhoog, stoer, onoverwinnelijk, de kin naar
voren, wie maakt me wat, heerlijk! Weet je trouwens dat je heel
erg op hem lijkt?'
Olaf begon te lachen. 'Ik lijken op Nikos? Jij zegt ook alles om me
in bed te krijgen, hè?'
'Niks bed,' antwoordde ze, nog steeds met cappuccino in haar
stem, en ging voor hem op haar knieën op de grond zitten. 'Niks
bed. Bank. Hier. Nu. Ik wil je hier en nu.' Ze duwde Olafs benen
uit elkaar, kroop naderbij en zette met haar handen koers naar
zijn riem.
Olaf sloot de ogen. Hierover had hij gefantaseerd vanaf het
moment dat hij het café was binnengekomen en haar had zien
zitten. Die omfloerste stem, die van Kim Basinger geleende
lippen, die borsten, dat rokje, dat Ajax-logo. Het had geen zin om
de ogen open te doen: wat er gebeurde, zag hij al in de mooiste
kleuren voor zich in zijn gedachten. Hoe Alex geroutineerd elke
handeling verrichtte die hij zich had voorgesteld, hoe zij haar
lippen in stelling bracht en hoe hij haar hoofd stuurde met zijn
handen. Ze kreunde erbij. Donkerbruin, begerig en met af en toe
een woord dat hij niet verstond of begreep. Hij veronderstelde dat
het Grieks was, maar kon daar niet te lang stil bij blijven staan. De
scheidsrechter keek op zijn horloge, de officiële speeltijd zat er
bijna op, de vierde man had aangegeven dat er geen extra speeltijd
bij kwam. Kortom, Walhalla wenkte.
Op de vraag of er een god bestond, antwoordde Olaf altijd
ontkennend. Maar momenten als deze brachten hem ernstig aan
het twijfelen. Want hoewel de drank en de spanning ervoor
hadden gezorgd dat de wedstrijd in totaal nog geen tien minuten
had geduurd, waren het de meest fantastische minuten geweest
die Olaf in zijn hele leven had meegemaakt. Hij opende de ogen,
zuchtte dankbaar en voldaan en er verscheen een brede glimlach
op zijn gezicht. Alex stond langzaam op, liet de tong de lippen
ronden, keek Olaf zinnelijk in de ogen en trok haar Ajax-polo uit.
Olaf keek lodderig naar haar borsten. Maar die waren er niet. Ook
niet toen Alex met een geoefende beweging haar bh van achteren
losklikte en het stukje kant inclusief twee grote schuimrubberen
bollen achteloos op de grond liet vallen. Olaf sperde zijn ogen
wijd open, voelde zijn hart tweemaal overslaan, kreeg een
draaierig gevoel in de maagstreek en kwam met een ruk overeind
tot stand. Alex maakte een stapje naar achteren, lachte hard,
bruiner dan het donkerste bruin, en trok in één vloeiende
beweging haar rokje los en deed haar slipje uit. 'En nu jij,' zei ze
tegen Olaf,come on babe, take a walk on the wild side'. Met een
plof liet Olaf zich weer achterover op de bank vallen. Wat een lui,
dacht hij, wat een ongelooflijke lui.
158
a ij. MAGAZINE FEBRUARI 2001
