KATERN
door David Endt
Qatar. Kleine oliestaat in de Perzische
Golf. Ingeklemd tussen Saoedi-Arabië
en de Verenigde Emiraten. Een
omhooggeduwde appendix in het
zeewater. Vóór de olie een land van
bedoeïenen, karavanend door
zandvlakten. En het land van
parelvissers die de sieraden van de zeebodem opdoken. Nu een
land van olie. De voorraden zijn immens, de winsten nog groter.
Het inkomen per capita is in weinig landen zo hoog als in Qatar.
Van het droge leven dat de woestijnstammen en de zoutgehande
vissers leden, is alleen de geest over. Qatar leeft in weelde. De
droogte is besprenkeld met gouden druppels en er groeit een
rijkdom die je je in de Verenigde Staten zou doen wanen als het
land niet zo volkomen anders was. Ondoorgrondelijk, ver weg,
zich aanpassend aan wat wij westerse cultuur noemen tot zover het
dat zelf wil. Voelbare trots klinkt uit de zelfverzekerde tred van de
Qatarees die in fonkelwit gewaad over de boulevard loopt met aan
zijn oor een mobiele telefoon, in zijn handen de sleutels van een
peperdure auto en op zijn hoofd de traditionele retra.
Qatar, zandland met vele kleuren. De immigranten, nodig om het
vele werk aan te kunnen, komen uit alle landen van de wereld. De
immigranten zijn geïntegreerd want anders dan Saoedi-Arabië en
de Emiraten, is Qatar een islamitisch land dat de
levensbeschouwing niet tot doctrine maakt. In de hoofdstad Doha
voel je respect voor iedereen, er is geen plaats voor onveiligheid; en
toch, en toch... zo anders. Minaretten tussen wolkenkrabbers,
banken en moskeeën, How do you do? en As salaam aleikum!
Oosterse paleizen aan asfaltboulevards.
Het winterleven is er volgoten van zonnewarmte, de
winternachten zijn gevuld met gesluierde sterrenhemels.
Priemende ijsblauwe lichtjes boven de nietige warme aarde.
Gesluierd zijn ook de vrouwen. De meeste vrouwen tenminste.
Twee vingers dik is de streep van opening die slechts de ogen
prijsgeeft. Ogen die zo indringend donkerbruin zijn, dat ze zwart
CGIMMN
met daaromheen een cappuccino-bruine
huid. Die ogen die zoeken naar het contact
met die andere zo brutaal blikkende ogen
uit het westen. En wanneer het contact er is,
slaan die zwarte amandelen hun luiken
neer. Beschaamd? Beledigd? Geschrokken?
Een mysterie. De hand trekt de hoofddoek
vluchtig maar gedecideerd een stukje naar beneden; maar alleen
omdat zo de mogelijkheid ontstaat om vlucht van de aanblik weer
ongedaan te maken. Wat schuilt er achter het masker, wat zeggen
de ogen die je gedachten kunnen laten verdrinken? De verleiding
om meer te weten te komen, om de sluier te laten vallen is groot.
Maar vooralsnog gebeurt dat niet. In het spel van verleiding en
uitdaging blijft de afstand bewaard. Wij bekijken en zij bekijken.
Sprakeloos bezien wij elkaar vol ontdekkingslust, beiden gissend
naar het mysterie van contact en de drang tot toenadering,
zoekend naar de grenzen van toelaatbaarheid. Het gesluierde
gezicht wendt zich af en richt zich op. Ogen vanonder de half
geloken wimpers zoeken. Een beetje uitdagend toch. Of is dat wat
wij willen zien? Exotische spanning, mysterieuze macht in een
streepje volmaakte schoonheid. Flinterdun de erotiek.
In dit land van gesluierde vrouwen en trotse mannen in fonkelwit
gewaad bereidt Ajax zich voor op de tweede seizoenshelft. Het
vreemd-exotische overwinteringskamp is voor de Ajacieden het
werkterrein waar de spieren op spanning worden gebracht en de
geest wordt gescherpt. Van overwinteren in klimaatvriendelijke
landen weet Ajax alles. Griekenland, Portugal, Zuid-Afrika, Spanje,
Tunesië... maar dit Qatar is wel heel bijzonder. Badend in de grote
luxe van een vijf-sterrenhotel en zweet plengend op het veld van
het nationale stadion. Gesluierde vrouwen, mannen in gewaad,
Allah. En voetbal.
Ajax zelf is als een gesluierde vrouw. Nog ondoorgrondelijk is de
latente kracht van individu en team. Soms wordt de sluier
opgelicht; de waarneming krijgt toegang en ziet dat er potentie en
talent groeit in de groep. De gedrevenheid van Grim, het
lijken tussen het zwarte katoen en onder de zwarte wenkbrauwen sterrenlicht van Van der Vaart, de fantasie van Arveladze, het
Gesluierde vrouw
114
AJAX MAGAZINE FEBRUARI 2001
