in tegenstelling tot de meeste clubs in Colombia bijna alle voorzieningen die nodig zijn voor ideale voetbalopleiding. Kleedkamers met douches, een krachthonk, en professionele begeleiding door oud-internationals als Renato Migoni staan de voetbaltalenten tot hun beschikking. Naast een intensief trainingsprogramma organiseert mijn vader ook binnen- en buitenlandse jeugdtoernooien. Al met al ben ik in de gelukkige omstandigheden geweest dat ik een goede voetbalopleiding heb genoten. Er zijn echter ook honderden voetbaltalenten die kansloos zijn, omdat de ouders het domweg niet kunnen betalen. En dat is heel erg triest en een zorgelijke situatie voor het voetbal in Colombia'. Maradona Net als in de rest van Latijns Amerika lijkt ook in Colombia het leven louter om voetbal te draaien. Veel getalenteerde voetballertjes en hun families grijpen de sport aan om te ontsnappen aan de malaise waarin zij zich bevinden. Daniël en zijn oudere broer José Luis hebben nooit echte armoede gekend en groeiden op in betrekkelijke weelde. Soms ergert Cruz zich een beetje aan de negatieve, ietwat neerbuigende beeldvorming van Zuid- Amerikaanse voetballers. 'In het rijke westen zien de mensen het liefst een wereldvoetballer opstaan die onder 'Ik wilde alles leren wat Maradona kon, maar aan trainen had ik net als hij een broertje dood' golfplaten is geboren. Zoals Romario en Maradona. Een lekker zielig verhaal. Spelers die bovendien arrogant gedrag gaan vertonen, omdat ze de plotselinge weelde niet kunnen dragen. Niet elke voetballer uit Latijns Amerika groeit op in de goot.' Voetbal werd in het gezin Cruz dus niet gezien als overlevingsboei, maar als hobby. Van alle vrienden in de buurt stak de jonge Daniël wat betreft voetbal er met kop en schouders bovenuit. Voor hem leek zelfs een gouden toekomst als profvoetballer weggelegd. José Luis senior, ooit een profvoetballer bij het Argentijnse River Plate, nam zijn zoon persoonlijk onder handen. Hij verfijnde de baltechniek van zijn zoon zodanig dat hij in de wijk al snel werd vergeleken met Maradona. Het destijds kleine, iele ventje zag zelf in 'Pluisje' zijn grote voorbeeld. 'Ik wilde alles leren wat hij kon, dribbelen en waanzinnige acties maken. Maar aan trainen had ik een een broertje dood, net zoals Maradona.' Samen met zijn vader stippelde Daniël een parcours uit naar het topvoetbal. Pas op zestienjarige leeftijd tekende hij een jeugdcontract bij de lokale voetbalclub América de Cali, waar hij getraind werd door el Chiqui Garcia, de huidige bondscoach van het Colombiaanse elftal. De jonge middenvelder speelde er slechts zes maanden, omdat de club vanwege geldgebrek zijn salaris niet meer kon uitbetalen. Het leek een streep door de rekening, maar in het najaar van 1996 reikte de Engelse First-Divisionclub Charlton hem de hand. Na een stage van twee weken wilde de Londense ploeg hem contracteren, maar omdat zijn documenten niet in orde waren, was de verbintenis snel weer van de baan. Cruz maakte vervolgens de overstap naar de Verenigde Staten. Met een football- scholarship op zak meldde hij zich aan bij de Willam and Mary University in Virginia. 'Ondanks het feit dat ik er maar een korte tijd heb doorgebracht, was het een schitterende tijd. Ik ging er economie studeren, een studie die ik overigens in Amsterdam wil vervolgen. Een zomerkamp in de Verenigde Staten is slechts voor weinigen in mijn land weggelegd. Met het voetbal liep het ook zoals ik wilde. Ik heb vele wedstrijden gespeeld met het collegeteam. En niet zonder succes. Samen met Carlos Garcia, een jongen die ook op de voetbalacademie van mijn vader zat, wonnen we vele wedstrijden. En naarmate we meer en meer groeiden in ons spel, leek het wel of alle internationale voetbalscouts zich voor ons verdrongen. Ongelofelijk. Na een maand was er al interesse van Miami Fusion, een profclub uit de MLS, de Major League Soccer, de Amerikaanse competitie. Naast Miami Fusion meldde zich bijna tegelijkertijd ook Ajax.' De dag waarop hij zich voor het eerst op de Toekomst meldde voor een stageperiode van twee weken staat hem nog goed voor de geest. 'Het was maart en verschrikkelijk koud. Het leek wel alsof al mijn rode bloedlichaampjes waren bevroren. Eén ding wist ik wel: ik moest en zou hier gaan voetballen, want ook in Colombia is Ajax een naam die mensen met respect uitspreken. Gelukkig ontving ik na een paar weken in Cali een fax met het bericht dat de club me wilde contracteren. Ik was dolgelukkig. En dat ben ik nog steeds.' 98 AJAX MAGAZINE DECEMBER 2000

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 98