in tegenstelling tot de meeste clubs in
Colombia bijna alle voorzieningen die
nodig zijn voor ideale voetbalopleiding.
Kleedkamers met douches, een
krachthonk, en professionele begeleiding
door oud-internationals als Renato Migoni
staan de voetbaltalenten tot hun
beschikking. Naast een intensief
trainingsprogramma organiseert mijn
vader ook binnen- en buitenlandse
jeugdtoernooien. Al met al ben ik in de
gelukkige omstandigheden geweest dat ik
een goede voetbalopleiding heb genoten.
Er zijn echter ook honderden
voetbaltalenten die kansloos zijn, omdat de
ouders het domweg niet kunnen betalen.
En dat is heel erg triest en een zorgelijke
situatie voor het voetbal in Colombia'.
Maradona
Net als in de rest van Latijns Amerika lijkt
ook in Colombia het leven louter om
voetbal te draaien. Veel getalenteerde
voetballertjes en hun families grijpen de
sport aan om te ontsnappen aan de malaise
waarin zij zich bevinden. Daniël en zijn
oudere broer José Luis hebben nooit echte
armoede gekend en groeiden op in
betrekkelijke weelde. Soms ergert Cruz
zich een beetje aan de negatieve, ietwat
neerbuigende beeldvorming van Zuid-
Amerikaanse voetballers. 'In het rijke
westen zien de mensen het liefst een
wereldvoetballer opstaan die onder
'Ik wilde alles leren wat
Maradona kon, maar aan
trainen had ik net als hij
een broertje dood'
golfplaten is geboren. Zoals Romario en
Maradona. Een lekker zielig verhaal.
Spelers die bovendien arrogant gedrag
gaan vertonen, omdat ze de plotselinge
weelde niet kunnen dragen. Niet elke
voetballer uit Latijns Amerika groeit op in
de goot.'
Voetbal werd in het gezin Cruz dus niet
gezien als overlevingsboei, maar als hobby.
Van alle vrienden in de buurt stak de jonge
Daniël wat betreft voetbal er met kop en
schouders bovenuit. Voor hem leek zelfs
een gouden toekomst als profvoetballer
weggelegd. José Luis senior, ooit een
profvoetballer bij het Argentijnse River
Plate, nam zijn zoon persoonlijk onder
handen. Hij verfijnde de baltechniek van
zijn zoon zodanig dat hij in de wijk al snel
werd vergeleken met Maradona. Het
destijds kleine, iele ventje zag zelf in
'Pluisje' zijn grote voorbeeld. 'Ik wilde alles
leren wat hij kon, dribbelen en
waanzinnige acties maken. Maar aan
trainen had ik een een broertje dood, net
zoals Maradona.' Samen met zijn vader
stippelde Daniël een parcours uit naar het
topvoetbal. Pas op zestienjarige leeftijd
tekende hij een jeugdcontract bij de lokale
voetbalclub América de Cali, waar hij
getraind werd door el Chiqui Garcia, de
huidige bondscoach van het Colombiaanse
elftal. De jonge middenvelder speelde er
slechts zes maanden, omdat de club
vanwege geldgebrek zijn salaris niet meer
kon uitbetalen. Het leek een streep door de
rekening, maar in het najaar van 1996
reikte de Engelse First-Divisionclub
Charlton hem de hand. Na een stage van
twee weken wilde de Londense ploeg hem
contracteren, maar omdat zijn
documenten niet in orde waren, was de
verbintenis snel weer van de baan. Cruz
maakte vervolgens de overstap naar de
Verenigde Staten. Met een football-
scholarship op zak meldde hij zich aan bij
de Willam and Mary University in
Virginia. 'Ondanks het feit dat ik er maar
een korte tijd heb doorgebracht, was het
een schitterende tijd. Ik ging er economie
studeren, een studie die ik overigens in
Amsterdam wil vervolgen. Een zomerkamp
in de Verenigde Staten is slechts voor
weinigen in mijn land weggelegd. Met het
voetbal liep het ook zoals ik wilde. Ik heb
vele wedstrijden gespeeld met het
collegeteam. En niet zonder succes. Samen
met Carlos Garcia, een jongen die ook op
de voetbalacademie van mijn vader zat,
wonnen we vele wedstrijden. En naarmate
we meer en meer groeiden in ons spel, leek
het wel of alle internationale voetbalscouts
zich voor ons verdrongen. Ongelofelijk. Na
een maand was er al interesse van Miami
Fusion, een profclub uit de MLS, de Major
League Soccer, de Amerikaanse competitie.
Naast Miami Fusion meldde zich bijna
tegelijkertijd ook Ajax.'
De dag waarop hij zich voor het eerst op de
Toekomst meldde voor een stageperiode
van twee weken staat hem nog goed voor
de geest. 'Het was maart en verschrikkelijk
koud. Het leek wel alsof al mijn rode
bloedlichaampjes waren bevroren. Eén
ding wist ik wel: ik moest en zou hier gaan
voetballen, want ook in Colombia is Ajax
een naam die mensen met respect
uitspreken. Gelukkig ontving ik na een
paar weken in Cali een fax met het bericht
dat de club me wilde contracteren. Ik was
dolgelukkig. En dat ben ik nog steeds.'
98 AJAX MAGAZINE DECEMBER 2000
