dan ook. Ze wilden er niets mee te maken hebben. Maar omdat ik nu voetballer ben en behoorlijk wat verdien, is mijn familie toch een stuk of drie, vier keer door de guerillas bedreigd. Wanneer ik mijn debuut in het nationale elftal zou maken en daarmee faam zou verwerven, lopen mijn ouders in Colombia onnodig veel gevaar. En dat is de reden waarom ik principieel bedank voor de nationale selectie. Misschien zou ik zelf ook gevaar lopen als international, wie weet?' Onmiskenbaar doelt hij op het doodvonnis van Andrés Escobar, die na teleurstellende resultaten tijdens het wereldkampioenschap in Amerika op klaarlichte dag werd vermoord. 'Het is jammer, want ik zou dolgraag voor mijn land uit willen komen, maar het is niet anders.' Ironisch genoeg is het feit dat Cruz - in tegenstelling tot veel collega's - wel altijd beschikbaar is voor Ajax, wellicht juist weer gunstig. 'Inderdaad kan dat voor mij een voordeel zijn, omdat ik geen rekening hoef te houden met interlandverplichtingen. Maar veel liever zie ik dat het goed gaat met mijn vaderland. Het leven in Colombia is niet gemakkelijk. Mijn land worstelt met een torenhoge inflatie en de armoede is gigantisch. Het is soms schrijnend om te zien in wat voor barre omstandigheden mensen moeten leven. Het geweld op straat is beangstigend. En dan die vele moordpartijen, vooral in de grote steden Bogota en Medellin. Afschuwelijk. De guerillas, de commando's van het drugskartel kunnen ongestoord hun gang gaan. Ze bedreigen zelfs vooraanstaande politici. De regering-Clinton krijgt ze ook niet op de knieën. De drugsbazen ruïneren ons hele land. En dat is verschrikkelijk.' Daniël Cruz weet dat zijn land in een kwaad daglicht staat in de rest van de wereld en ondervindt daar persoonlijk hinder van. 'Als ik mijn paspoort laat zien bij de douane, weet ik altijd die wantrouwende blik van de marechaussee op me gericht. Dat is heel erg irritant.' Zondagskind Er volgt een korte stilte. Na luttele seconden van rust en overpeinzing zegt Cruz: 'Genoeg over Colombia en alle ellende.' De jonge Colombiaan hijst zich traag uit zijn stoel en begint wat met een bierviltje te rommelen. Dan wijst hij lachend naar een knap, donkerblond meisje dat binnenkomt. 'Alleen daarom voel ik me al thuis in Nederland.' De kou en de regen neemt hij voor lief. Hij beschouwt zich als een zondagskind, omdat hij volgens eigen zeggen een zorgeloze jeugd heeft gehad. 'Ik heb leren voetballen van mijn vader José Luis, die in mijn geboorteplaats Cali een eigen voetbalschool heeft. Mijn vader heeft me op de Academia de futbol Tucuman onder zijn hoede genomen en mij alle kneepjes 'Het plezier in voetbal was wat mijn vader het meest voor ogen stond' van het voetbal geleerd. Ik hoefde me nergens zorgen over te maken zolang ik maar ook mijn best deed op school. Ik kon mijn vader natuurlijk niet teleurstellen met slechte cijfers. Want als ik school zou verwaarlozen, kon ik volgens mijn vader beter stoppen met het maken van carrièreplannen. Het plezier in voetbal was wat mijn vader het meest voor ogen stond.' In de schaduw van het hoge Andes- gebergte ontwikkelde Daniël Alberto Cruz dus al op jonge leeftijd zijn voetbaltalent. De mondaine buitenwijk Ivanambo, waar Daniël opgroeide, beschermde het gezin tegen het toenemende geweld in de andere delen van de stad. De Academia de fütbol Tucuman is nog steeds het veilige nest waar jonge kinderen zich onbekommerd op het voetbal kunnen concentreren. Hét walhalla voor ieder Colombiaans talent. Cruz: 'De academie van mijn vader biedt AJAX MAGAZINE DECEMBER 2000

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 97