dan ook. Ze wilden er niets mee te maken
hebben. Maar omdat ik nu voetballer ben
en behoorlijk wat verdien, is mijn familie
toch een stuk of drie, vier keer door de
guerillas bedreigd. Wanneer ik mijn debuut
in het nationale elftal zou maken en
daarmee faam zou verwerven, lopen mijn
ouders in Colombia onnodig veel gevaar.
En dat is de reden waarom ik principieel
bedank voor de nationale selectie.
Misschien zou ik zelf ook gevaar lopen als
international, wie weet?' Onmiskenbaar
doelt hij op het doodvonnis van Andrés
Escobar, die na teleurstellende resultaten
tijdens het wereldkampioenschap in
Amerika op klaarlichte dag werd
vermoord. 'Het is jammer, want ik zou
dolgraag voor mijn land uit willen komen,
maar het is niet anders.'
Ironisch genoeg is het feit dat Cruz - in
tegenstelling tot veel collega's - wel altijd
beschikbaar is voor Ajax, wellicht juist
weer gunstig. 'Inderdaad kan dat voor mij
een voordeel zijn, omdat ik geen rekening
hoef te houden met
interlandverplichtingen. Maar veel liever
zie ik dat het goed gaat met mijn
vaderland. Het leven in Colombia is niet
gemakkelijk. Mijn land worstelt met een
torenhoge inflatie en de armoede is
gigantisch. Het is soms schrijnend om te
zien in wat voor barre omstandigheden
mensen moeten leven. Het geweld op
straat is beangstigend. En dan die vele
moordpartijen, vooral in de grote steden
Bogota en Medellin. Afschuwelijk. De
guerillas, de commando's van het
drugskartel kunnen ongestoord hun gang
gaan. Ze bedreigen zelfs vooraanstaande
politici. De regering-Clinton krijgt ze ook
niet op de knieën. De drugsbazen ruïneren
ons hele land. En dat is verschrikkelijk.'
Daniël Cruz weet dat zijn land in een
kwaad daglicht staat in de rest van de
wereld en ondervindt daar persoonlijk
hinder van. 'Als ik mijn paspoort laat zien
bij de douane, weet ik altijd die
wantrouwende blik van de marechaussee
op me gericht. Dat is heel erg irritant.'
Zondagskind
Er volgt een korte stilte. Na luttele
seconden van rust en overpeinzing zegt
Cruz: 'Genoeg over Colombia en alle
ellende.' De jonge Colombiaan hijst zich
traag uit zijn stoel en begint wat met een
bierviltje te rommelen. Dan wijst hij
lachend naar een knap, donkerblond
meisje dat binnenkomt. 'Alleen daarom
voel ik me al thuis in Nederland.' De kou
en de regen neemt hij voor lief. Hij
beschouwt zich als een zondagskind,
omdat hij volgens eigen zeggen een
zorgeloze jeugd heeft gehad. 'Ik heb leren
voetballen van mijn vader José Luis, die in
mijn geboorteplaats Cali een eigen
voetbalschool heeft. Mijn vader heeft me
op de Academia de futbol Tucuman onder
zijn hoede genomen en mij alle kneepjes
'Het plezier in voetbal was wat
mijn vader het meest voor
ogen stond'
van het voetbal geleerd. Ik hoefde me
nergens zorgen over te maken zolang ik
maar ook mijn best deed op school. Ik kon
mijn vader natuurlijk niet teleurstellen met
slechte cijfers. Want als ik school zou
verwaarlozen, kon ik volgens mijn vader
beter stoppen met het maken van
carrièreplannen. Het plezier in voetbal was
wat mijn vader het meest voor ogen stond.'
In de schaduw van het hoge Andes-
gebergte ontwikkelde Daniël Alberto Cruz
dus al op jonge leeftijd zijn voetbaltalent.
De mondaine buitenwijk Ivanambo, waar
Daniël opgroeide, beschermde het gezin
tegen het toenemende geweld in de andere
delen van de stad. De Academia de fütbol
Tucuman is nog steeds het veilige nest
waar jonge kinderen zich onbekommerd
op het voetbal kunnen concentreren. Hét
walhalla voor ieder Colombiaans talent.
Cruz: 'De academie van mijn vader biedt
AJAX MAGAZINE DECEMBER 2000
