'Ik ben nu
58 en het
is mooi
geweest.
Ik ga niet
nog een
keer de
koffer
pakken'
Foto: Louis van de Vuurst
kampioen geworden waren, heb ik bij
Feyenoord al aangekondigd dat het
definitief mijn laatste jaar als trainer zou
worden. Ik was 57 en begon aan mijn 35ste
jaar als trainer. Ik heb altijd het idee gehad:
op mijn 55ste stop ik. Ik weet nu dat het
niet leeftijdgebonden is. Ie moet er klaar
mee zijn, de innerlijke rust gevonden
hebben die ik bij Vitesse nog niet had.
Maar noodgedwongen opbracht omdat
men vond dat ik meer zou betekenen in
het management. Vorig seizoen heb ik
gevoelsmatig de beslissing genomen: het is
mooi geweest na 35 jaar. Elke nieuwe
groep spelers wasweer vijf jaar jonger, ik
inmiddels weer vijf jaar ouder. Een verschil
va tien jaar. De afstand werd steeds groter.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik heel
veel binding had met mijn spelers. Ze
begreep, overal met ze over kon praten. Ik
heb wel eens een beetje sentimenteel
gezegd: ik moet van mijn spelers kunnen
houden, anders kan ik er niet mee werken.
Op een gegeven mment merk je dat je
onbewust een beetje uit elkaar gaat
groeien. De generatiekloof wordt groter, er
zijn bepaalde dingen die je niet meer van
elkaar begrijpt. Als je weet dat het klaar is,
heb je ook de innerlijke rust en heb je geen
moeite met het bureauwerk. Integendeel,
ik geniet ervan. Dit is het laatste wat ik doe,
en ik hoop nog heel lang, zolang het
lichaam en de geest het willen, want ik ben
niet iemand die achter de geraniums wil
zitten. Zolang ik het kan en zolang Ajax het
leuk vindt, blijf ik dit doen. Ik ben nu 58
en het is mooi geweest. Ik ga niet nog een
keer de koffer pakken.'
Leidseplein
De laatste keer dat Beenhakker de koffers
pakte is dus geweest voor een reis van
Rotterdam naar Amsterdam. De overgang
van Feyenoord naar Ajax zorgde onder
enkele fans van beide clubs voor de nodige
beroering. Beenhakker denkt er het zijne
van: 'Ik heb nooit begrepen dat wanneer je
als fan voor de één bent, je dan ook zo
radicaal tegen de ander moet zijn. Zo zit ik
zelf dus helemaal niet in elkaar. Ik heb alle
recht om te doen wat ik wil. Zo heb ik al in
een vroeg stadium aangegeven dat ik bij
Feyenoord zou stoppen als trainer. Daarop
volgden enige gesprekken over een
eventuele functie in het management van
Feyenoord, maar er was geen vacature. Ik
ambieerde zo'n functie wel. Nu het Ajax is
geworden, mag ik refereren aan het feit dat
ik hier al van 1978 tot 1981 en van 1989 tot
1991 heb gewerkt, twee periodes waarin ik
beide malen met een schaal op het
Leidseplein heb gestaan. Dus ik zie het
probleem niet. Ik vind het een primitieve
reactie. Mister Ajax Johan Cruijff heeft een
jaar in Rotterdam gespeeld en omgekeerd
heeft Mister Feyenoord Wim lansen een
jaar bij Ajax gespeeld. En zo zijn er nog
meer voorbeelden. Hier bij Ajax hebben
enkele mensen met hun volle verstand een
structuurwijziging binnen de club
voorgesteld. Toen ik voor die functie in
aanmerking kwam, waren beide partijen
enthousiast. Moet ik dan rekening houden
met honderd mensen die roepen dat ik een
overloper ben? Nee dus. Ik ben nog steeds
welkom bij alle clubs waar ik heb gewerkt.
Dat betekent niet dat ik het overal zo goed
heb gedaan, maar het betekent wel dat ik
overal met mijn hele ziel en zaligheid heb
gewerkt. Bij al die clubs, van Spanje tot
Mexico, weten ze dat ik er altijd alles aan
heb gedaan. Tja, dat ik toevallig geboren
Rotterdammer ben en dus een sentimentele
binding met Feyenoord heb, omdat ik
letterlijk ben geboren in de schaduw van het
stadion, vind ik niet erg. Ik ga echt niet
mijn eigen afkomst verloochenen.'
AJAX MAGAZINE DECEMBER 2000
