VI fcUITENSTAANDER
door Rik Planting
foto's Wanda Tuerlinckx
vooral, door te winnen. En doordat er
altijd werd gewonnen, was het niet
moeilijk sportief te blijven.
Nu hij het volgend seizoen bij de A-
junioren gaat spelen, mag hij al vast een
keertje meetrainen met 'de grote jongens'.
Zestien, zeventien jaar zijn ze en hij kijkt
enorm tegen ze op. Vooral omdat ze stuk
voor stuk zo goed voetballen. Eentje steekt
er in zijn ogen boven uit. Het is dezelfde
speler die tijdens de training de
scheldkanonnade van de dienstdoende
oefenmeester, Jany van der Veen, over zich
heen krijgt. 'Ik begreep er helemaal niets
van. Zoiets was totaal nieuw voor me.'
Na de zomer zal Sacksioni zelf ervaren wat
het is mee te doen bij de A-junioren, bij
Ajax het voorportaal van het betaalde
voetbal. Rechtsbuiten speelt hij meestal.
Maar de tijd van lekker pingelen en zoveel
mogelijk scoren is voorbij. Meeverdedigen
moet hij, 'terugschakelen', en als hij dat
even vergeet krijgt hij de wind van voren.
'Er werd gescholden, kritiek geleverd. Het
kwam op mij als keihard over.
Waarschijnlijk is het allemaal minder hard
geweest dan ik nu denk. Pas jaren later
begreep ik ook pas dat zulke scheldtirades
waren bedoeld om je te "prikkelen".'
Ruim dertig jaar later vindt Harry
Sacksioni (1950) het nog steeds 'volstrekt
logisch' dat hij de kritiek accepteerde. Je
doet iets heel erg graag, zegt hij, en dan heb
je er ook alles voor over. 'We wilden bij
Ajax allemaal verschrikkelijk graag. Ik ook.
Ik gaf me volledig. Iedere training, iedere
wedstrijd.' Als hij nu traint, gebeurt dat
met dezelfde overgave als toen. Wie zo
fanatiek is, zegt hij, is ongeschikt anderen
iets te leren. Hij heeft het weieens
geprobeerd jonge jongens voetbaltraining
te geven, of beginners het gitaarspel bij te
brengen. Zitten er altijd van die gastjes bij
die weigeren iets te doen. 'Ik walg bij de
gedachte dat iemand gaat zuchten als ik
vraag iets simpels uit te voeren. Ik ben
bang dat ik gelijk zal roepen: "Doe het dan
niét, maar sodemieter dan ook gelijk op!"'
Het gaat om instelling, zegt hij. Het gaat
ook om de 'intensiteit', om 'de mate
waarin je iets beleeft'. In de jaren dat hij
voetbalde ging hij helemaal op in het spel.
Een wedstrijd duurde nooit langer dan drie
minuten. Naar zijn gevoel dan. En als hij
musiceert en componeert ervaart hij
dezelfde 'tijdloosheid'. Vroeger kon hij
kapot van de training thuiskomen, om zich
daarna urenlang 'als in een trance' met zijn
gitaar in z'n kamer op te sluiten. 'Nu nog
AJAX MAGAZINE JUNI 2000
211
