z'n bekroning in het
Ernst Happelstadion'
HtT MOMENE
204 AJAX MAGAZINE MEI 2000
Mi
Niet zo lang geleden werd hij kampioen
met Orient 4, een elftal van vrienden uit
Amsterdam Zuidoost. Met hem als coach.
Met ruime voorsprong werd het
kampioenschap in de zesde klasse KNVB
behaald. Slechts twee keer werd verloren,
gelijkgespeeld werd er niet: 'daar doen wij
niet aan'. Orient is een club uit Amsterdam
Noord. De enige club in Amsterdam
waarvan het clubgebouw
rolstoeltoegankelijk is. Niet onbelangrijk,
want Michael (25) zit z'n hele leven al in
een rolstoel. Op heel jonge leeftijd werd hij
al Ajacied.
'Dat kwam door m'n opa. Die ging naar
Ajax en wist er heel enthousiast over te
vertellen. Door zijn verhalen ging ik naar
Ajax kijken op tv. Daarop volgde al gauw
een bezoek aan een wedstrijd, onmiddellijk
gevolgd door de aanschaf van een
seizoenkaart. Ik was toen tien jaar. Met
andere rolstoelhouders zat ik eerst vóór
vak J, de kindertribune. Dat was al gauw te
klein, waarna we voor de vakken K en L
kwamen te zitten, achter het hek.
Via een stage - onderdeel van de mavo
opleiding - kwam ik op m'n zeventiende
bij Ajax te werken als telefonist. En toen
kreeg ik een plek achter de dug-out vóór
de eretribune. Later bovenin achter de
zogenaamde engelenbak. In de ArenA zit ik
met Koos Albers in de koningsloge. Bij de
openingswedstrijd heb ik gevraagd om
daar te mogen zitten en dat is zo gebleven.
Ik werk nog steeds bij Ajax, nu op de
afdeling klantenservice, als telefonist en ik
verzorg e-mailcorrespondentie.
Toen er nog overal op zondag om half drie
werd afgetrapt, ging ik ook naar
uitwedstrijden. Niet alle stadions waren
toen rolstoelvriendelijk. In de nieuwe
door Klaas Vos
stadions van de laatste jaren is wel
rekening met ons gehouden. Alleen PSV is
een ramp gebleven. Je zit daar achter het
doel, achter de fotografen, waardoor je
nauwelijks iets kunt zien.
Van de Meer herinner ik me nog heel goed
de afscheidswedstrijd van
Jan Wouters en de
wedstrijd met het
staafïncident. Maar m'n
mooiste moment beleefde
ik in Wenen in 1995, toen
we daar tegen AC Milan
de Europa Cup wonnen.
Ik ben er heengegaan met
m'n moeder. Het vliegtuig
zat natuurlijk barstensvol,
er heerste een opgewonden
sfeer. Ik moest met een
duwwagentje, zo een als
Koos Albers heeft. In het
vliegtuig was geen ruimte
voor mijn elektrische
wagen. Ik was behoorlijk
gespannen. Weken van
tevoren was er geen kaartje
meer te krijgen. En dan is
het mooi dat je erbij bent.
In Wenen hebben we eerst
aan 'sightseeing' gedaan.
Daarna mocht ik aanzitten
aan een diner met
spelersvrouwen, directie en
bestuur.