z'n bekroning in het Ernst Happelstadion' HtT MOMENE 204 AJAX MAGAZINE MEI 2000 Mi Niet zo lang geleden werd hij kampioen met Orient 4, een elftal van vrienden uit Amsterdam Zuidoost. Met hem als coach. Met ruime voorsprong werd het kampioenschap in de zesde klasse KNVB behaald. Slechts twee keer werd verloren, gelijkgespeeld werd er niet: 'daar doen wij niet aan'. Orient is een club uit Amsterdam Noord. De enige club in Amsterdam waarvan het clubgebouw rolstoeltoegankelijk is. Niet onbelangrijk, want Michael (25) zit z'n hele leven al in een rolstoel. Op heel jonge leeftijd werd hij al Ajacied. 'Dat kwam door m'n opa. Die ging naar Ajax en wist er heel enthousiast over te vertellen. Door zijn verhalen ging ik naar Ajax kijken op tv. Daarop volgde al gauw een bezoek aan een wedstrijd, onmiddellijk gevolgd door de aanschaf van een seizoenkaart. Ik was toen tien jaar. Met andere rolstoelhouders zat ik eerst vóór vak J, de kindertribune. Dat was al gauw te klein, waarna we voor de vakken K en L kwamen te zitten, achter het hek. Via een stage - onderdeel van de mavo opleiding - kwam ik op m'n zeventiende bij Ajax te werken als telefonist. En toen kreeg ik een plek achter de dug-out vóór de eretribune. Later bovenin achter de zogenaamde engelenbak. In de ArenA zit ik met Koos Albers in de koningsloge. Bij de openingswedstrijd heb ik gevraagd om daar te mogen zitten en dat is zo gebleven. Ik werk nog steeds bij Ajax, nu op de afdeling klantenservice, als telefonist en ik verzorg e-mailcorrespondentie. Toen er nog overal op zondag om half drie werd afgetrapt, ging ik ook naar uitwedstrijden. Niet alle stadions waren toen rolstoelvriendelijk. In de nieuwe door Klaas Vos stadions van de laatste jaren is wel rekening met ons gehouden. Alleen PSV is een ramp gebleven. Je zit daar achter het doel, achter de fotografen, waardoor je nauwelijks iets kunt zien. Van de Meer herinner ik me nog heel goed de afscheidswedstrijd van Jan Wouters en de wedstrijd met het staafïncident. Maar m'n mooiste moment beleefde ik in Wenen in 1995, toen we daar tegen AC Milan de Europa Cup wonnen. Ik ben er heengegaan met m'n moeder. Het vliegtuig zat natuurlijk barstensvol, er heerste een opgewonden sfeer. Ik moest met een duwwagentje, zo een als Koos Albers heeft. In het vliegtuig was geen ruimte voor mijn elektrische wagen. Ik was behoorlijk gespannen. Weken van tevoren was er geen kaartje meer te krijgen. En dan is het mooi dat je erbij bent. In Wenen hebben we eerst aan 'sightseeing' gedaan. Daarna mocht ik aanzitten aan een diner met spelersvrouwen, directie en bestuur.

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 204