Ruim dertig jaar geleden: ik moest 's zaterdags nog naar school, de Kweekschool voor onderwijzers in Utrecht. Bij de laatste bel wist ik niet hoe snel ik weg moest komen en hoe snel ik moest rennen om de trein van kwart over twaalf te halen. Ik rende me een barstende koppijn. Maar het moest. Want zo alleen kon ik nog mee naar een uitwedstrijd van mijn dorpsclub, FC Huizen. Het groen-geel lag toen net zo sterk in de ziel verankerd als later het rood wit. Voor een vrome jongen uit een streng hervormd dorp was FC Huizen hetzelfde als Ajax voor al die 'heidenen' voor wie de zondag kerkelijk gezien geen speciale dag was. FC Huizen was top. De top van het zaterdagvoetbal. Zeker toen, onder leiding van Pim van der Meent als coach. Vele malen zaterdagkampioen en zelfs één maal algeheel landskampioen der amateurs. Voor geel en groen rende ik me een koppijn, fietste ik me uit de naad van station Hilversum naar het dorp. Eerst naar huis, waar m'n moeder me wat boterhammen in handen duwde en vervolgens direct door naar Cees Rebel. Cees Rebel was de baas van het eerste tuiniersbedrijf dat er het predikaat tuinarchitectuur aan toevoegde. Cees was niet zomaar een tuinman, Cees was hovenier. En hij reed in een Opel Admiraal. Een majestueuze auto en een unicum in ons dorp. Daar kropen we met z'n vijven in. Nee: daarin zetelden we ons, we vestigden ons. Ik als jong broekie bij vier volwassen mannen. Cees achter het fraai belederde stuur en onder anderen een broer van een oom van me. Er gold toen nog geen snelheidsbeperking en er was minder verkeer, zeker op zaterdag. Met een vaart van honderdtachtig kilometer per uur zoefden we over 's Heren wegen, leidde Cees ons met vaste hand naar bijvoorbeeld Veenendaal (DOVO of GVW), Wezep (WHC) of Rijnsburg (Rijnsburgse Boys). Onderweg werd de wedstrijd voorbeschouwd. Ons elftal werd doorgelicht. Hoe zou Jaap van Leeuwen, de stoere voorstopper, zich houden tegen de snelle, wendbare spits? De verwachtingen omtrent linksbuiten Henk van Metelen waren altijd hooggespannen. Hij had iets van Piet Keizer: getruct, onverwachts in z'n passeerbewegingen en een prachige vrije trap. Rechtsbinnen Piet Baas was ook zo'n gezegende voetballer, met een schitterende traptechniek, slimme passjes en een neus voor de goal. Hij was onze Van Hanegem. Keeper Jan Westland - bijnaam Jan Kikker - AAN Vt ZUi-WN door Klaas Vos Foto: Yvonne Witte kende katachtige reflexen en fraaie zweefduiken. Hij was onze Jan van Bever en. De voortrazende Opel Admiraal was boordevol verlangen naar voetbal als opwinding, schoonheid en troost. Huizen speelde toen opwindend mooi voetbal. Ofschoon IJsselmeervogels qua clubkleuren - ook rood-wit - er meer recht op had en ook een geduchte concurrent was, werd Huizen toen het Ajax van het zaterdagvoetbal genoemd. En nu ben ik waar ik wezen moet: het aflopende seizoen was zo hemeltergend, zo het Ajax van voetbal als opwinding, schoonheid en troost onwaardig, dat ik slechts één verlangen kende: wie en wat maakt hier een eind aan?! En het verlangen naar een rennen tot koppijn toe, een fietsen of de dood je op de hielen zit, omdat je niets wil missen van voetbal als een cantate van Johann Sebastian Bach: adembenemend, ontroerend, verterend en bijkans orgastisch. Ik hoef niet meer te rennen. Een fiets is niet meer nodig. Op tijd kom ik altijd. En ik bestuur zelf de auto, al is het geen Opel Admiraal. Maar die tot in de tenen voelbare nervositeit, dat in alle vezels doorgedrongen opwindende verlangen, ik heb het zo gemist. Ik hunker er weer naar. Onder Co Adriaanse gaat dat weer komen. Denk ik. Hoop ik. Bid ik. AJAX MAGAZINE MEI 2000

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 195