Nadat de grootste
hindernissen waren
overwonnen kon
uiteindelijk worden
begonnen met een
selectie van jongens
onder twaalf.
onherroepelijk op hét probleem in Ghana,
de leeftijd. De gemiddelde voetballer heeft
hier twee leeftijden, zijn gewone leeftijd en
zijn voetballeeftijd. Als hij in het dagelijks
leven bijvoorbeeld 20 is, is hij als voetballer
pas 14. Die gegevens zijn hier heel moeilijk
te controleren. We hebben onze selecties
nu wel rond, maar het is nog maar de
vraag of alle spelers de juiste leeftijd
hebben.
Er is een manier om te bepalen hoe oud
een speler werkelijk is. Tijdens een
toernooi in Obuasi konden we dat met
eigen ogen aanschouwen. Het was een
toernooi voor spelers onder de vijftien en
de zes elftallen die waren gekomen, 120
jongens in totaal, werden voorafgaand aan
het toernooi gescreend. Een persoon die
wij hadden leren kennen, kon door de
bouw van jongens bepalen hoe oud zij
waren. Hij had een wat mysterieuze
uitstraling, maar dat weerhield ons er niet
van zijn kennis te gebruiken.
Toen de man in kwestie het stadion betrad,
moesten de teams één voor één bij hem
komen. Alle spelers moesten met ontbloot
bovenlichaam en de armen omlaag in een
recht lijn gaan staan. De 'dokter' bekeek
iedereen en zei vervolgens de leeftijd. Het
uiteindelijke resultaat van dit onderzoek
was dat 68 van de 120 jongens te oud
waren bevonden. Het hele toernooi was in
de war geschopt, de spelers waren
teleurgesteld, maar wij hadden weer een
fantastische ervaring opgedaan.
De voetbal-academy
Nadat ik kerst en nieuwjaar in Nederland
had doorgebracht, kon ik in januari van
start gaan met de voetbal-academy in
Accra. Al in december had ik samen met
mijn collega's meerdere uren doorgebracht
met voorzitters van diverse clubs. We
hadden verschillende spelers op het oog die
wij in onze academy wilden opnemen,
maar de voorzitters moesten daar dan wel
in toestemmen. Hoewel het hier ging om
jongetjes van acht en negen jaar hebben wij
toch veel overuren moeten maken voordat
iedereen akkoord ging met de 'transfer'.
Op 10 januari zou ik de talenten dan
eindelijk mogen begroeten, maar niet alles
liep zoals ik graag had gezien. De spelers
die iets later kwamen, vormden nog niet
zo'n groot probleem. Veel jongens
kwamen echter een dag of een week later
dan afgesproken. Er zijn zelfs spelers
helemaal niet komen opdagen en tot op
heden zijn zij spoorloos.
De reden van deze vreemde gang van
zaken werd mij al snel duidelijk. Terwijl ik
in Nederland verbleef, hebben
verschillende mensen in Ghana tegen de
academy geklaagd met als resultaat dat
spelers niet meer wilden komen. Terwijl ik
in januari met de voorbereiding dacht te
beginnen, stond de maand nu in het teken
van het opnieuw scouten en selecteren. Net
toen ik dacht dat ik alles rond had, begon
de Afrika Cup. Het is hier niet zo'n grote
happening als in Europa, maar het
betekent wel dat je nergens op kunt
rekenen. Geplande wedstrijden gaan
opeens niet door, spelers zijn er niet en
trainers hebben het veel te druk.
Ondanks deze hindernissen kon ik
uiteindelijk toch beginnen met mijn
selectie van jongens onder de twaalf. Een
leuke bezigheid want deze jongens zijn zeer
leergierig. Het mooie is dat je je wel eens
heel erg kunt vergissen als je denkt dat de
jongens alleen voor jouw club spelen. Zo
had ik laatst op een zaterdag een
vriendschappelijke partij geregeld. Ik
verwachtte over een selectie van 25 spelers
te kunnen beschikken, maar tot mijn
verbazing waren er slechts veertien
aanwezig. De overige elf jongens moesten
van hun voormalig voorzitter meespelen
bij hun oude club. Zo speelde ik met mijn
elftal dus tegen jongens die wel gewoon bij
ons trainen, maar blijkbaar niet altijd
meespelen. Hier is dat heel normaal, maar
voor mij blijft het toch een beetje
onbegrijpelijk.
Ghana is een leuk land, maar de
problemen die je moet overwinnen en de
lessen die je leert, blijven elkaar in hoog
tempo opvolgen.
134
AJAX MAGAZINE MEI 2000
