nog onderweg. Het enige positieve van dit
toernooi is dat ik er wat van geleerd heb,
maar of ik daar blij mee moet zijn...
Selecties scouten
Het leven in Ghana is prima zolang je maar
werk hebt en jezelf vermaakt. Gelukkig
krijg ik het steeds drukker naarmate ik hier
langer zit. Het is niet meer alleen maar
training geven, want eigenlijk moet de hele
voetbalclub opnieuw worden opgezet.
Een nieuwe staf aanstellen,
trainingsprogramma bedenken, shirtjes
bedrukken, zorgen voor goede ballen en
nieuwe selecties maken. Vooral dat laatste
is iets aparts. De jongens die gescout
kunnen worden, komen overal vandaan.
Vroeg in de ochtend wordt er naar
hartelust op het strand gespeeld en daar
kijk je dan dus of er talenten tussen lopen,
's Middags ga je de dorpjes in waar de
jongste voetbaljeugd wordt afgelost door
de oudere spelers. Het is echt ongelofelijk
om te zien dat zulke grote groepen iedere
dag aan het voetballen zijn. Naast de
straatvoetballers bekijk je ook de jongens
die spelen bij de clubs. Uit al deze jongens
maak je vervolgens een keuze, maar dat is
niet gemakkelijk. Elke dag komen er weer
mensen naar je toe die via via hebben
gehoord wie je bent. Zij hebben, naar eigen
zeggen, een aantal topvoetballertjes tot hun
beschikking die ze je tegen een leuk bedrag
aanbieden. Daarnaast zijn er nog de
jongens die zichzelf aanmelden met het
verhaal dat ze gestuurd zijn door hun
manager of zaakwaarnemer. Het is soms
om moe van te worden, maar uiteindelijk
moet je toch keuzes maken. Je stuit daarbij
Er is meer te doen dan
het geven van
trainingen. Eigenlijk
moet de hele
voetbalclub opnieuw
worden opgezet, en
dat betekent een
nieuwe staf aanstellen,
zorgen voor materiaal
en nieuwe selecties
vormen.
de veertien. Met stijgende verbazing
bekeek ik de tegenstanders die het veld op
kwamen. Waar bij ons de gemiddelde
jongen niet boven de 1.69 uitkwam, was de
tegenstander gemiddeld zo'n 1.85 lang.
Met complete baardgroei en een borstkas
die minstens zeven jaar training moest
hebben gevergd. Het zou me niet eens
hebben verbaasd als een aantal spelers voor
de wedstrijd eerst hun kinderen naar
school had gebracht. Ik wist niks zeker en
geloofde iedereen op zijn woord, maar
toch klopte er hier iets niet.
Omdat tijdens het toernooi het knock-out
systeem gold, betekende de 1-0 nederlaag
meteen ons laatste optreden.
Omdat niemand wist hoe het verder zou
gaan, moesten we drie dagen wachten voor
we naar huis konden. Met teleurgestelde
spelers keerde ik terug. De trainers bleven
mij maar vertellen dat het heel normaal
was en dat iedereen het hier nou eenmaal
wat rustiger aan doet. Maar betekent dat
dan ook dat je half werk mag afleveren? De
T-shirts die ons waren beloofd, liggen nu
nog steeds bij de drukker en het reisgeld is
AJAX MAGAZINE MEI 2000
