Na enige weken waren al forse veranderingen doorgevoerd. De belangrijkste: er werd gericht getraind. inmiddels wel duidelijk. In Ghana wordt echt overal gespeeld. Soms met een echte bal, maar veel vaker met een ander voorwerp. Soms met schoenen, maar meestal op blote voeten. Op het trainingsveld keek ik aanvankelijk mijn ogen uit. Van enige organisatie was geen sprake en ideeën over goede trainingsmethoden waren er ook niet. Aan een slechte trainingsgrond kun je nog wennen, maar de manier van trainen was een verhaal apart. Twee selecties van ieder 35 personen trainden op hetzelfde moment op dezelfde plaats. De vier trainers bedachten ter plaatse wat ze gingen doen. Terwijl ze allemaal tegelijk spraken, liep jong en oud door elkaar heen. Niemand luisterde. Wanneer er een partijtje werd gedaan, waren er 22 spelers in de weer en de overige 48 zaten toe te kijken. Nu ik een paar weken bezig ben, is er al veel veranderd. De eerste trainingen die ik gaf, waren een compleet nieuwe ervaring voor de mensen hier. De selecties zijn nu kleiner en alle groepen trainen apart. Er wordt gericht getraind en niemand zit meer aan de kant te kijken naar de rest. Een bijzonder toernooi Ondanks de ongeorganiseerde manier van trainen, werden beide selecties het afgelopen seizoen afdelingskampioen. Onder het toeziend oog van vierduizend toeschouwers verloor de selectie onder 17 de beslissingswedstrijd om het regionale kampioenschap. De selectie onder 14 won het beslissende duel echter en zodoende mocht deze groep deelnemen aan het landelijke kampioenschap. Wij werden ingedeeld in de zuidelijke poule. Uit een duel tussen de sterkste teams van beide poules zou uiteindelijk de Ghanees kampioen tevoorschijn komen. Ik ging daarom druk aan de slag met mijn selectie. Veel trainen, veel praten, regels doornemen, systeem aanbrengen in hun spel, kortom, goed voorbereiden op het belangrijke toernooi. De in mijn ogen zo cruciale gebeurtenis bleek voor de organisatoren van aanmerkelijk minder belang. Om te beginnen kregen wij één briefje waarop stond dat wij op 2 november in Tema werden verwacht. Er werd geen tijd of exacte plaats genoemd en ook van de spelregels en het programma-overzicht bleven wij verstoken. Omdat het bij deze summiere uitnodiging bleef, hadden we bovendien geen idee van de duur van het toernooi of de plaats waar we zouden overnachten. Enig eigen initiatief wees uit dat we ons om vier uur 's middags moesten melden in het plaatselijke stadion, met drie officials en een selectie van achttien spelers die echt onder de 14 moesten zijn. Toen we in Tema aankwamen, moesten we zelf vervoer regelen om bij ons slaapverblijf te komen. Tot mijn verbazing werden we in een slaapzaal gezet waar exact elf bedden stonden. De vraag was dus of de spelers met z'n tweeën in een eenpersoonsbed wilden slapen. Gelukkig bleken ze daar geen problemen mee te hebben. Volgende vraagstuk was waar de officials moesten slapen want daar hadden ze nog niet over nagedacht. De oplossing was echter 'geniaal'. Ze besloten om één matras bij de elf bedden te leggen zodat iedereen bij elkaar op de kamer kon slapen. Lekker knus, met 21 man en 12 slaapplaatsen. Na deze oplossing volgde er weer een nieuw probleem. Ondanks een flinke bezuiniging op de bedden bleek dat er nog steeds geld tekort was. Om de kosten nog meer te drukken, werd het ontbijt opgeofferd. Men kreeg niet alleen minder, maar soms zelfs helemaal geen eten. Terwijl onze eerste wedstrijd die ochtend vroeg op het programma stond, zaten de spelers met een hongerig gevoel. Ik sloeg snel wat bananen en sinaasappels in zodat de jongens toch nog wat binnen kregen. Hoewel het programma vermeldde dat wij om 9.30 uur aan de bak moesten, zaten we om 11.00 uur nog steeds in onze slaapzaal. Niemand die ons kwam ophalen en niemand die ons kon vertellen wanneer we zouden spelen. Uiteindelijk stonden we om 12.30 uur op het veld. Onder de vijftien? In het stadion hing een grote vlag waarop stond dat dit een toernooi was voor spelers onder de vijftien. Daar stond ik dus met mijn goede gedrag en jongens van onder AJAX MAGAZINE MEI 2000 131

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 131