bezoeken. Na twee uur rijden arriveerden we in een klein dorp waar we het stadion al snel vonden. Een paar planken deden dienst als tribune en de beveiliging bestond uit een hek met prikkeldraad en een grote betonnen muur. De stemming op de tribune was grimmig en toen wij arriveerden, werd het helemaal een heksenketel. Vanaf onze plaatsen op het veld durfde ik nauwelijks om te kijken en het fototoestel dat in mijn broekzak zat, bleef buiten dienst. De gehele eerste helft was het zeer rumoerig achter mij. De ME bleef maar heen en weer lopen en ik had het idee dat ik de enige was die naar de wedstrijd keek. Terwijl de adrenaline bij het publiek met elke overtreding opliep, bleef ik stuurs voor me uit kijken. Toen het rustsignaal werd gegeven, bleven spelers en scheidsrechter, wegens gebrek aan kleedkamers, gewoon op het veld. Dat gaf de thuisclub meteen de gelegenheid verhaal te halen voor een afgekeurde goal. Het publiek werd kwaad, de scheidsrechter maakte een slaande beweging en de ME rukte uit. Omdat de voorzitter met water en de spelers van de tegenpartij met stenen werden bekogeld, duurde de rust iets langer dan gepland. Toen iedereen uiteindelijk weer op het veld stond, werd de wedstrijd hervat. De tweede helft leek vrij ordelijk te verlopen. Er werd hands gemaakt in het strafschopgebied, een penalty gegeven en opeens hoorde ik een luide knal. Ik keek om en ontdekte dat de ME met traangas had geschoten. Met betraande ogen liep ik het veld over, niet wetend in welke richting ik mij moest begeven. Met aan de ene kant mijn collega's en aan de andere kant een groepje vluchtende ME'ers probeerde ik mijzelf in veiligheid te brengen. Het hek bleek te zijn afgesloten en er werd mij verteld dat ik plat op mijn buik moest gaan liggen. Uiteindelijk ging het hek toch open en kon ik naar onze auto rennen. Daar werd ik geconfronteerd met een nieuw probleem want de chauffeur was nergens te bekennen. Na enige tijd arriveerde de man alsnog en konden wij onze vluchtweg vervolgen. Via de enige weg in het dorp passeerden wij de woedende menigte. Terwijl er in het stadion, dat inmiddels een half uur achter ons lag, nog een penalty moest worden genomen, voelde ik mijn fototoestel in mijn broekzak. Geen foto's, maar wel een ervaring rijker. In alle rust bespraken we die avond de hectische taferelen van de afgelopen dag. Blik op de weg Toen ik ruim een maand in Accra was, begon ik de levensstijl van de Ghanezen een beetje te begrijpen. Ik raakte gewend aan het warme weer en het eten ging mij steeds beter smaken. Het autorijden bleef echter een verhaal apart. De regels die wij AJAX MAGAZINE MEI 2000 127

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 127