bezoeken. Na twee uur rijden arriveerden
we in een klein dorp waar we het stadion al
snel vonden. Een paar planken deden
dienst als tribune en de beveiliging bestond
uit een hek met prikkeldraad en een grote
betonnen muur. De stemming op de
tribune was grimmig en toen wij
arriveerden, werd het helemaal een
heksenketel. Vanaf onze plaatsen op het
veld durfde ik nauwelijks om te kijken en
het fototoestel dat in mijn broekzak zat,
bleef buiten dienst. De gehele eerste helft
was het zeer rumoerig achter mij. De ME
bleef maar heen en weer lopen en ik had
het idee dat ik de enige was die naar de
wedstrijd keek. Terwijl de adrenaline bij
het publiek met elke overtreding opliep,
bleef ik stuurs voor me uit kijken. Toen het
rustsignaal werd gegeven, bleven spelers en
scheidsrechter, wegens gebrek aan
kleedkamers, gewoon op het veld. Dat gaf
de thuisclub meteen de gelegenheid
verhaal te halen voor een afgekeurde goal.
Het publiek werd kwaad, de scheidsrechter
maakte een slaande beweging en de ME
rukte uit. Omdat de voorzitter met water
en de spelers van de tegenpartij met stenen
werden bekogeld, duurde de rust iets
langer dan gepland. Toen iedereen
uiteindelijk weer op het veld stond, werd
de wedstrijd hervat. De tweede helft leek
vrij ordelijk te verlopen. Er werd hands
gemaakt in het strafschopgebied, een
penalty gegeven en opeens hoorde ik een
luide knal. Ik keek om en ontdekte dat de
ME met traangas had geschoten. Met
betraande ogen liep ik het veld over, niet
wetend in welke richting ik mij moest
begeven. Met aan de ene kant mijn
collega's en aan de andere kant een groepje
vluchtende ME'ers probeerde ik mijzelf in
veiligheid te brengen. Het hek bleek te zijn
afgesloten en er werd mij verteld dat ik plat
op mijn buik moest gaan liggen.
Uiteindelijk ging het hek toch open en kon
ik naar onze auto rennen. Daar werd ik
geconfronteerd met een nieuw probleem
want de chauffeur was nergens te
bekennen. Na enige tijd arriveerde de man
alsnog en konden wij onze vluchtweg
vervolgen. Via de enige weg in het dorp
passeerden wij de woedende menigte.
Terwijl er in het stadion, dat inmiddels een
half uur achter ons lag, nog een penalty
moest worden genomen, voelde ik mijn
fototoestel in mijn broekzak. Geen foto's,
maar wel een ervaring rijker. In alle rust
bespraken we die avond de hectische
taferelen van de afgelopen dag.
Blik op de weg
Toen ik ruim een maand in Accra was,
begon ik de levensstijl van de Ghanezen
een beetje te begrijpen. Ik raakte gewend
aan het warme weer en het eten ging mij
steeds beter smaken. Het autorijden bleef
echter een verhaal apart. De regels die wij
AJAX MAGAZINE MEI 2000
127