Foto's Hans Vermeulen, Frank Nas en Erik van Leeuwen
Dat zijn geen fotografen! Ze hebben maar
één kaart! Het zijn profiteurs, laffe
studenten met een ov-jaarkaart!
Toen we eenmaal wat meer richting
achterlijn liepen, veranderde onze angst in
een heroïsch voelend gekriebel in de buik.
Het mooiste moment kwam bij het ronden
van de cornervlag richting G. Enkele
vrienden herkenden ons op het veld en
waren stikjaloers toen ze ons zagen
plaatsnemen achter het doel. Hans,
gewapend met microfoon om in de tweede
helft het gezang op te nemen, zag ons
lopen richting de verlaten kant van het
doel, vanaf de dug-outs gezien de
linkerkant. Geen fotograaf die er plaats
nam, dat stukje niemandsland was van
ons! Vlak naast de goal van Jan-Willem
van Ede zakten we op de knieën, camera in
de aanslag, wachtend op wat komen zou.
Vreemd vonden we het wel, dat geen van
onze tijdelijke collegae aan deze kant van
het doel plaatsnam, maar de euforische
stemming maakte praktisch denken
onmogelijk. Pas toen de spelers het veld
betraden, wisten we dat het echt was. Vlak
voor onze neuzen passeerden Rob Alflen,
Wim Jonk, Dennis Bergkamp en Stefan
Pettersson. We konden ze ruiken, voelen,
horen en van dichtbij zien. Echte
Ajacieden! We hadden het gevoel dat we
De wedstrijd ging ondertussen verder. De
strijd werd grimmiger. Bergkamp, onze
Dennis Bergkamp, werd de wedstrijd
uitgeschoffeld en schoffelde zelf terug. De
scheidsrechter zag het en toonde de frêle
aanvaller de gele kaart. Uiteraard waren we
te laat om dit spelbepalende moment op de
gevoelige plaat vast te leggen. We waren te
ontzet, te geconcentreerd met de wedstrijd
bezig. Sluitertijden, snelle films en
diafragma's waren verder dan ooit. We
zagen scherpe tackles, ballen op de paal zo
maar vlak voor onze neus en de druppels
zweet van Jan-Willem van Ede, die
amechtig probeerde zijn doel schoon te
houden. Het werd grimmiger. Weer
toonde de scheidsrechter een gele kaart.
Weer was ie voor Bergkamp. Pats! Eén
druk op de knop en het stond erop. Even
besefte ik weer waarvoor ik hier was. Zou
de foto gelukt zijn? De tijd vloog voorbij,
Ajax kwam op 23 februari 1992 niet verder
dan 1-0, maar won wel. Ondanks de rode
kaart voor Dennis.
zelf meededen. Dichterbij
dan dit zouden we nooit
komen. De lichtmeter van
onze toestellen bleef maar
uitslaan, alsof hij het was die
ons gevoel moest weergeven.
Hoger kon het kleine
metertje niet komen, tot we
beseften dat dit wellicht te
maken had met de enorme
hoeveelheid zon die recht in
onze toch al rood gekleurde
gezichten scheen. Zou het
daarom zijn dat de
fotografen de andere kant
van Van Ede's domein
hadden gekozen? Wellicht.
AJAX MAGAZINE MAART 2000
217
