WlNtmAtflS sociëteit voor kunstenaars en intellectuelen aan het Leidseplein. Het is een zorgenkindje. Succesvol, maar het blijft een zorgenkind. Vroeger werd er door kunstenaars, en anderen met nogal wat vrije tijd, tot vroeg in de ochtend doorgezakt op De Kring. Nu komen er ook serieuze werkers: advocaten, mediamensen, journalisten, zakenlui. Ze eten wat, drinken een drankje en zijn om elf, twaalf uur 's avonds vertrokken. Maar van 's middags twaalf tot vier uur 's nachts staat er wel voortdurend kostbaar personeel. Daar hebben we ons in vergist. Het geld stroomde er net zo hard uit, als het binnenkwam. Intussen gaat het allemaal een stuk beter. De nieuwe leden stromen binnen, er komt een nieuw bestuur en er komt een nieuwe directeur. Het plan is ook een "Nacht-Kring" te beginnen. Geen disco, maar een nachtclub, die gericht zal zijn op een wat jonger publiek.' goed. Niet voor mij, niet voor het bedrijf. Angst om opgeslokt te worden door aartsvijand Endemol? Ben je gek! Het kan niet eens. Contractueel is vastgelegd dat Endemol ons nooit kan overnemen. Maar luister, de concurrentieslag met Endemol hebben we al een tijd terug verloren. Dat wil zeggen op het moment dat "Ende" en "Mol" fuseerden. Toen al werden ze niet te verslaan. En helemaal toen Endemol een leveringscontract afsloot voor tien jaar met de Holland Media Groep, a 150 miljoen gulden per jaar. We zijn nog steeds de tweede producent van Nederland, maar kunnen met een omzet van 60 miljoen gulden per jaar niet in de schaduw staan van Endemol.' (ook: winteravond, winternacht, winterfeest 'Een paar jaar terug heb ik nogal wat geld gestoken in De Kring, de Amsterdamse alleen nog met onze buitenlandse activiteiten. Bedenken, opzetten, aanjagen, initiëren: dat zijn mijn sterke punten. Maar ik ben in de loop der jaren steeds meer manager geworden. Ik ben er niet goed in en ik vind het niet leuk. Ik had er genoeg van smekend bij de omroepen op m'n knieën te liggen of ze alsjeblieft een programmaatje van me wilden kopen. Ik heb altijd een partnership met de omroepen nagestreefd. You need me, I need you. Tussen 1985 en 1995, de hoogtijdagen van IDtv, leek dat te lukken. In '95 kwam de klad erin. De omroepen voelden zich bedreigd door de grote producenten en wilden steeds meer zelf doen. Ik moest weer op m'n knieën, ik moest blij zijn met wat me werd gegund. In korte tijd is de tv- business keihard geworden; het is wheelen en dealen, het is ieder voor zich. Ik ging me er steeds meer aan ergeren dat er niet was samen te werken. Ik had voortdurend de neiging om ruzie te maken. Dat is niet

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 2000 | | pagina 229